ΠΑΝΣΕΔΕΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


VALLÉE ET RUE

Και σαν εμύρισες λιλά πανσέ
σε μέρα και κυρίως σε θολερή
στιγμή, εγύρισες στον Βαλερύ:
La mer, la mer toujours recommencée...

Τον στίχο σ’ τον λουλάκιασαν λυγμοί.
Η θάλασσα θολή, ρηχή, μικρή
μπροστά στα δάκρυά σου, μα σαν ικρί-
ωμα έπεσε, όταν ηχηροί πνιγμοί

ρημάξαν της λαλιάς σου το χαλκό.
Το χρώμα του άνθους μ’ ένα τρυγηθέν
φιλί άνοιξε le cimetière marin
και ζωντανέψαν τόσοι στο μπαλκό-

νι σου νεκροί –όσοι και τα περιστέρια
του ποιήματος– καημοί. Και μ’ έναν άλλον
πανσέ λευκό έκαμες εκεί έτι μάλλον
ειρμούς πιο κοφτερούς κι από ξεφτέρια.