Ο ΑΛΗΤΑΡΑΣ Ο ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΒΙΓΙΟΝ

BERTOLT BRECHT


ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΒΙΓΙΟΝ

1
Φτωχών γονιών παιδί γεννήθη ο Φρανσουά Βιγιόν. Οι
βοριάδες, παγεροί, του κούναγαν την κρύα κούνια.
Απ’ τα μικράτα του άνεμοι τον έδερναν και χιόνι.
Το κάλλος του το κέντρισαν των σύννεφων σπιρούνια.
   Ο Φρανσουά Βιγιόν, που δεν εγνώρισε κουβέρτα,
   διδάχτηκε πως μόνον άνεμους θε νά ’χει αβέρτα.

2
Τα πόδια του που μάτωναν κι ο κώλος που πονούσε
του μάθαν πόσο μυτερότερα είναι τα λιθάρια
από τους βράχους. Να γιατί κι εκείνος τα πετούσε·
των άλλων να γιατί έπαιζε τον γλυτωμό στα ζάρια.
   Μα σαν συνεμορφώθη εν τέλει προς τας υποδείξεις,
   τους άλλους είδε πώς αλλιώς μπορείς να τους-ε ρίξεις.

3
Στου Θεού ποτέ δεν κόπιασε να ταϊστεί την τάβλα,
κι ο ουρανός γι’ αυτόν ουδέποτε έβρεξε ευλογία.
Με το μαχαίρι επλήρωνε του βίου του τα ναύλα·
στους όχλους και στην πλέμπα περνιότανε γι’ αγία.
   Τους έλεγε «Τον κώλο ελάτε γλείφτε μου – έχω χέσει!»
   σαν τού ’πεφτε να ντερλικώσει φαΐ που τού ’χε αρέσει.

4
Εξ ουρανού –είπαμε–μισθός γλυκός δεν προβλεπόταν·
οι χωροφύλακες του τσάκιζαν τα οστά του ασμένως,
κι ωστόσο τέκνον του Θεού και λόγου του λογιόταν.
Απ’ τη βροχή κι από τον άνεμο κυνηγημένος
στο τέλος στον σταυρό σαν τον ληστή θα πληρωνόταν.

5
Ο Φρανσουά Βιγιόν απόθανε, χωρίς η χάψη
να τόνε χάψει, διότι ξέφυγε τη σύλληψή του
πανούργος όντας με ψυχή θρασύτατη. Έχω γράψει
στιχάκια αθάνατα για την αιώνια υπόληψή του.
   Για να ψοφήσει, τα κανιά του ζωηρά τεντώνει –
   ξέρει πως έτσι είναι καλύτερα απ’ ό,τι στην αγχόνη.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.