ΑΓΡΙΟΦΡΑΟΥΛΑ

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ


ΑΡΧΟΜΕΝΟ ΣΟΥΡΟΥΠΟ

Είναι αρχόμενο σούρουπο· φέγγει ένα φως ιλαρόν
και είναι (εσπέρας προκείμενον) Σάββατο· στου ήλιου τη δύση,
όπου ευπρέπειαν (και λούσα!...) ενεδύσατο – και είμαι παρών,
τώρα που η Σουλαμίτις εδιάλεξε να τραγουδήσει.

Θά ’ν’ δε η διαδικασία κεκλεισμένων, βεβαίως, των θυρών,
για μια ομήγυρη ευάριθμη, πολλά εκλεκτή, που έχει κλείσει…
Κατά Λέρμοντοφ, ήρωας σωστός των δικών μας καιρών
(κυνισμού κράμα και άδολης καλαισθησίας, μα και φύσει

πικαρέσκο, παράτολμο πρόσωπο – λέει) δεν συνάδει
με εξωκλήσια και ευχές εκτενείς και τροπάρια τερπνά.
Λάθος! Όχι! Ταιριάζουν οι δυο όψεις, γιατί είναι σαν μέρα

θερινή –όπως καληώρα– και ηλιόλουστη, όπου έρχεται βράδι
και δροσίζει· κι η αρμύρα σ’ αγριοφράουλα, βλέπεις, γυρνά,
κι ευωδίζουν τα σύμπαντα και σφύζει όλη η πλάση πέρα.



Από το βιβλίο: Νίκος Παπαδόπουλος, «In modo misto genuino (Ποιήματα 1964-2005)», ύψιλον / βιβλία, Αθήνα 2005, σελ. 39.