LOUIS ARAGON (1897-1982)
ΧΟΡΙΚΟ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ
«Κι’ αν ήταν να τον ξαναπορευτώ,
θα τον ξαναπορεύομουν τούτο το δρόμο…»
Μια φωνή ανεβαίνει από τα σίδερα
και μιλάει για μελλούμενες μέρες.
Λένε πως στο κελλί του
Δύο άντρες απόψε
Του ψιθυρίζανε: «Πες τους το ναι.
Τόσο έχεις βαρεθή τούτη τη ζωή;
Μπορείς να ζήσεις, μπορείς να ζήσεις,
μπορείς να ζήσεις σαν και μάς!
Μια λέξη πες και γλύτωσες!
Γονατιστός, μπορείς να ζήσεις…»
«Κι’ αν ήταν να τον ξαναπορευτώ,
θα τον ξαναπορεύομουν τούτο το δρόμο…»
Η φωνή που ανεβαίνει από τα σίδερα
μιλάει για μελλούμενες μέρες.
«Μια λέξη σου: κι’ η πόρτα ανοίγει·
η πόρτα ανοίγει κι’ εσύ βγαίνεις! Μια σου λέξη,
κι’ ο μακελλάρης χάνει το σφαχτό!
Πές το τό ξόρκι, και παίρνουν τέλος τα δεινά σου!
Πες τους τη λέξη, πές ένα ψέμμα,
όσο που αρκεί να αλλάξει η μοίρα σου…
Για σκέψου, σκέψου, σκέψου, σκέψου
Τι γλύκα πώχουνε τα πρωινά…»
«Κι’ αν ήταν να τον ξαναπορευτώ,
θα τον ξαναπορεύομουν τούτο το δρόμο…»
Η φωνή που ανεβαίνει από τα σίδερα
είναι για τους μελλούμενους ανθρώπους.
«Το είπα ό,τι ήταν να ειπωθή:
Για σκέψου τον Ερρίκο το βασιληά…
Έν’ άλογο για το βασίλειό του…
Μια λειτουργία για το Παρίσι…»
Μάταιος ο κόπος. «Δρόμο λοιπόν!
Ας τον βαραίνει το αίμα του μια και το θέλει!
Μια τύχη τού ’μενε, την κλώτσησε,
Άδικα ας πάει τούτος ο αθώος!
Κι’ αν ήταν να τον ξαναπορευθή,
θα τον ξαναπορεύονταν τούτο το δρόμο;
Η φωνή που ανεβαίνει από τα σίδερα
λέει: «Κι’ όλας αύριο θα τον πορευτώ».
Ένας πεθαίνει, η Γαλλία μένει.
Η Γαλλία, ο έρωτάς μου, η άρνησή μου.
Ω φίλοι μου, σεις, αν πεθάνω,
τώρα θα ξέρετε το γιατί!»
Φτάσανε να τον παραλάβουν.
Μιλάνε γερμανικά.
Ένας τους ορμηνεύει: «Παραδίνεσαι:»
Αυτός ατάραχος ξαναλέει:
«Κι’ αν ήταν να τον ξαναπορευτώ,
θα τον ξαναπορεύομουν τούτο το δρόμο
κάτω απ’ τους γρόθους σας, κάτω απ’ τα σίδερα
να τα χαρούνε οι μελλούμενες οι μέρες.»
Βροχή, πιστέφτε, απάνω του τα βόλια
Κι αυτός να τραγουδάει «Sanglant est levé…»
Χρειάστηκε να του ρίξουν κι’ άλλα κι’ άλλα
για να του σβήσουν τη φωνή.
Ένα καινούργιο γαλλικό τραγούδι
στα χείλη του τότε τραγουδήθη:
ήταν ό,τι έλειπε απ’ τη Μασσαλιώτισσα
για να φουντώσει σ’ όλη την οικουμένη.
Μετάφραση: Τ.Κ. Παπατζώνης.
Από το βιβλίο: Τ.Κ. Παπατζώνης, «Τρία ποιήματα του L. Aragon».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου