ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΙΔΕΩΔΕΣ ΜΟΥ

CHARLES BAUDELAIRE


L'IDÉAL

Ce ne seront jamais ces beautés de vignettes,
Produits avariés, nés d'un siècle vaurien,
Ces pieds à brodequins, ces doigts à castagnettes,
Qui sauront satisfaire un cœur comme le mien.

Je laisse, à Gavarni, poète des chloroses,
Soa troupeau gazouillant de beautés d’hôpital,
Car je ne puis trouver parmi ces pâles roses
Une fleur qui ressemble à mon rouge idéal.

Ce qu’il faut à ce cœur profond comme un abîme,
C’est vous, Lady Macbeth, âme puissante au crime,
Rêve d'Eschyle éclos au climat des autans;

Ou bien toi, grand Nuit, fille de Michel-Ange,
Qui tors paisiblement dans une pose étrange
Tes appas façonnés aux bouches des Titans!



********************************


ΤΟ ΙΔΕΩΔΕΣ

Ποτές δε θα μπορέσουνε ομορφιές σαν τις βινιέττες,
μιας τιποτένιας εποχής προϊόντα χαλασμένα,
δάχτυλα που γενήκανε μόνο για καστανιέττες,
και πόδια μόνο για σκηνή, ν’ αρέσουνε σ’ εμένα.

Τον Γκάβαρνι, τον ποιητή της χλώρωσης, αφίνω
πάνω στις αρρωστιάρικες μορφιές του να στενάζει,
τι μες στα ρόδα αυτά τα ωχρά, κανένα εγώ δεν κρίνω
τέτοιο, που με το κόκκινο ιδεώδες μου να μοιάζει.

Ό,τι η καρδιά μου λαχταρά, που ως άβυσσος βαθαίνει,
ω λαίδη Μάκβεθ, είσαι συ, ψυχή τρανή στο κρίμα,
όνειρο αισχύλειο που άνθισες στων μελτεμιών το κλίμα·

ή του Μιχαήλ Άγγελου εσύ, ω Νύχτα θεριεμένη,
που σε μια στάση αλλοιώτικη στριφογυρνάς τα πλάνα
τα κάλλη σου, που μοιάζουνε με στόμα ενός Τιτάνα!



Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης.
Από το βιβλίο: Μπωντλαίρ, «Τα άνθη του Κακού», μεταφραστής Γ. Σημηριώτης, Εκδόσεις Μαρή, Αθήνα (χχ), σελ. 48.