ΕΝΑΣ ΑΠΑΛΟΣ ΑΝΕΜΟΣ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΟΠΙΟ

LARS GUSTAFSSON (1936)


ΖΕΣΤΑ ΚΑΙ ΚΡΥΑ ΔΩΜΑΤΙΑ

Από ζεστά δωμάτια πηγαίνουμε σε κρύα
και από κρύα σε ζεστά διαρκώς.

Το νεογέννητο κραυγάζει ξαφνικά στο φως,
γνωρίζοντας παρόλ’ αυτά ότι η συντέλεια πλησιάζει.

Τί πολιτείες αμέτρητες θαμμένες κάτω από το χώμα
πλάθουνε αυτό που ονομάζουμε καρδιά!

Ο έρωτας είναι ένας τρόπος να θυμάσαι και όχι να ξεχνάς.

Κάποτε ήμαστε χιόνι κρυστάλλινο στεγνό
που κρύος αέρας έσπρωχνε σε στρόβιλο,

πάνω σε παγετώνες που άστραφταν. Χωρίς έλεος.

Μεγάλες μέρες του καλοκαιριού ζεστές κάτω από τις κορυφές τεράστιων δέντρων
στην πράσινη σκιά τους βόσκουν βασιλικά ελάφια.

Ένας απαλός άνεμος απλώνεται στο τοπίο.

Θέλω να πω με το παράπονο πρέπει να ρθεί το τέλος.


     (από τη συλλογή «Ζεστά και κρύα δωμάτια», 1972)



Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ.
Από το βιβλίο: «Σύγχρονη σουηδική ποίηση. Είκοσι ποιητές του εικοστού αιώνα», Πρόλογος – επιλογή - μετάφραση Μαργαρίτα Μέλμπεργκ, Επιμέλεια των ποιημάτων Κώστας Παπαγεωργίου, Εκδόσεις ΓΝΩΣΗ, Αθήνα 1994, σελ. 202.