ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ

GOETHE


ΠΡΩΤΟ ΡΩΜΑΪΚΟ ΕΛΕΓΕΙΟ [: ΛΑΛΗΣΤΕ, ΛΙΘΟΙ!...]

Λαλήστε, λίθοι! Κι εσείς λαλήστε μου, θεόρατ’ ανάκτορα!
 Δρόμοι, μιά λέξη ειπέτε μου! Κι εσύ, του Τόπου Πνεύμα, γιατί δεν σαλεύεις;
Τα πάντα έχουν, ναι, εμψυχωθεί στα ιερά σου απάνω τείχη,
 αιώνια Ρώμη· και μόνο εντός μου το παν σιγά, σιγά και γαληνεύει.
Ω, ποιός θε να μου πέμψει έναν ψίθυρο; Σε ποιό παράθυρο θα δω
 μια μέρα το πλάσμα το υπέροχο, που δροσίζοντάς με θα με ανάβει;
Θα λογιάσω, άραγε, ποτέ μου εγώ τους δρόμους, που θα με φέρνουν σ’ Εκείνην
 και θα με παίρνουν πάλι πίσω, τον χρόνο μου τον πολύτιμο χαλνώντας;
Κοιτάζω μέγαρα, ναούς, ερείπια, κίονες: τους θωρώ
 σαν άντρας συνετός οπού νογάει από ταξίδια,
Σύντομα θα λάβουν, όμως, τέλος όλα ετούτα· και θ’ απομείνει μόνο
 ένας ναός, του Έρωτα ο ναός, για να δεχθεί τον μυημένο.
Κόσμος είσαι ολάκερος, ω Ρώμη! Κι όμως χωρίς τον έρωτα,
 όπως ο κόσμος δεν θά ’ταν κόσμος, έτσι και η Ρώμη δεν θά ’ταν Ρώμη.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Εικονίζεται η Federica Ridolfi.