FRANCESCO PETRARCA
169 [: ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΑΧΑΝΗΣ ΜΕ ΠΑΡΑΣΕΡΝΕΙ...]
Μια ιδέα αχανής με παρασέρνει κι έξω με τραβάει
από τον δρόμο τον κοινό· διαβαίνω κόσμο ξένο
μονάχος. Ό,τι η μοίρα μού ’γραψε αψηφώ· επιμένω
Εκείνη να ζητάω που πρέπει να ξεχνώ. Περνάει –
τη βλέπω που περνάει γλυκιά, μα κι εχθρική. Χτυπάει...
δονείται μου η καρδιά και πάει να βγεί έξω από το στέρνο,
μα μια στρατιά αναστεναγμών ενόπλων ανασταίνο-
νται εντός μου ενάντια στων ερεώτων την Εχθρά. Φωτάει
εξ ύψους, απ’ την όψη της, αν λάθος δεν πλανεύει
το μάτι μου, μι’ αχτίδα ελέους για μένα (αχτίδα αμώμου
χαράς) να γιάνει μου τα σωθικά τα μαραμένα,
Το θάρρος βρίσκω τότε να ιστορήσω της: τα σκεύη
των πόθων μου ποιό πάθος θραύει ανίκητο δικό μου·
μα ευθύς το στόμα κλειώ – με τόσα οπού ’χω πια ειπωμένα...
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Το μετάφρασμα μας το ζήτησε η νέα φίλη του ιστολογίου κ. Mischa Barton.
Δεν έχω το πρωτότυπο αλλά το μετάφρασμα κυλάει σαν νεράκι (κια λούζει απαλά τη νέα μας φίλη).
ΑπάντησηΔιαγραφή@ λάμπρος τσουκνίδας: Νά 'σαι καλά, φίλε. Σε χαιρετώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήMακάρι η καινούρια φίλη του ιστολογίου να εξελιχθεί σε φανατική-υπερτερεί έναντι πολλών, φανατικών ήδη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' αρέσουν οι ποιητές που επιμένουν να ζητούν κείνη που πρέπει να ξεχνούν.
@ churchwarden: Θα δούμε. Αν στέλνει ανταποκρίσεις και εκφράζει αιτήματα, θα της κάνουμε πάντοτε τη χάρη. Χαίρε!
ΑπάντησηΔιαγραφή