FRANCISCO DE QUEVEDO
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΑΦ’ ΕΝΟΣ ΠΟΣΟ ΠΛΑΝΕΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΘΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΦ’ ΕΤΕΡΟΥ ΠΟΣΟ ΕΥΤΥΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΚΠΛΗΡΩΝΕΙ
Αν άφηνα στους φόβους να με δώσει με όση
κακομυαλιά η καρδιά μου μ’ έδωσε σφαχτάρι
στους πόθους, τρόπαια θά ’χα καταγάγει χάρη
και μόνο στ’ ότι στους καημούς δεν θά ’χα ενδώσει.
Στην τύχη μέσα εγώ την ατυχία έχω βιώσει·
τους λόγους μου το παραλήρημα έχει πάρει·
τους έρωτές μου η Μοίρα εβάλθη να κοντράρει:
να τους δηώσει, έως να με αποκαρδιώσει.
Βαρύ νταμάχι μού ’φαε την γλυκιά πενία,
τη σχόλη, τη γαλήνη· ο πλούτος μια χιλιάδα
εφιάλτες μού ’χει κάθε νύχτα ακολουθία.
Χρυσάφι κι έγνοιες μού φρουρούνε τη γκαβάδα,
για ν’ αγνοώ πώς είναι η γενναιοδωρία
της Φύσεως, όταν –ναι! – επαινεί τη φρονιμάδα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Μεγάλος ο Κεβέδο !
ΑπάντησηΔιαγραφή"ουδέν κακόν αμιγές καλού"!! και το αντίστροφο ,αλλά σήμερα την καρδιά μου έκλεψε ο Yeats (A Crazed Girl).
τί όμορφη επιλογή!
τί όμορφη ποίηση!
έχεις την αίσθηση ότι ολόκληρο το ποίημα χορεύει
ρυθμός ,μουσική,και νοτισμένο από θαλασσινό αέρα αίνιγμα...
ευχαριστώ για την αφιέρωση και την συγκίνηση
καλό βράδυ ,από καρδιάς.
@ κόκκινη κίσσα: Χαίρομαι που χάρηκες διπλά. Καληνύχτα.
ΑπάντησηΔιαγραφή