ΕΝΑΣ ΨΑΛΜΟΣ ΤΟΥ ΚΕΒΕΔΟ

FRANCISCO DE QUEVEDO


ΦΟΒΕ, ΕΛΑ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ, ΦΟΒΕ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ

Φόβε, έλα, των γενναίων, φόβε των σοφών!
Με στοναχές θα κατεβεί, με οργή θα πάει η
ψυχή μου κάτω στις σκιές, όπου ξεδιψάει
με το νερό της λησμονιάς το παρελθόν.

Οι Κούριοι, οι Φάβιοι, οι Δέκιοι με οργή σχεδόν
παρόμοια εκατεβήκαν – Μοίρα το ζητάει,
που μας βασκαίνει! Μα, αν θες, φόβε, μες στα χάη
να σε τιμάει έ ν α ς, βγάλε με έξω απ’ το παρόν

κι από τους πόνους! Με θερμά κοιτάζω δάκρυα
τους μαύρους κύκλους, που ωσάν θάλασσες λυσσάνε
το είναι μου να καταπιούν. Της φύσης κύμα

είναι όμως... νομοτέλεια είναι. Απ’ τη μι’ άκρη
του βίου μου ώς την άλλη, σήμερα ξοφλάνε
τα χρέη μου. Με προσμένει ορθάνοιχτο το μνήμα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.