ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΜΟΥ

GARCILASO DE LA VEGA


[ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΑΜΕΙΧΤΟ ΚΙ ΑΠΙΘΑΝΟ ΤΗΣ ΒΛΕΜΜΑ]

Εκείνο το άμειχτο κι απίθανό της βλέμμα
εκπέμπει λαύρους στοχασμούς, που σπαρταράνε
και που μεμιάς μες στο δικό μου βλέμμα πάνε
και φτάνουνε ώς τα βάθη, στου κακού το ρέμα.

Τον δρόμο κατεβαίνουν των ματιών τα θρέμα-
τα εκείνον, που οι δικοί μου ανάποδα τραβάνε
για νά ’βγουν έξω – στα χαμένα περπατάνε
σαν να τους κάλεσε τρανό αγαθό ή πνέμα.

Κι εγώ χαμένος στην ονειροφαντασιά μου
τις σκέψεις μου τορνεύω, κι είναι σαν εμπρός μου
ναν τις θωρώ που ανεβοκατεβαίνουνε όλο

προς τα έξω δρόμο νά ’βρουν (πλην ματαίως, αλιά μου).
με τις φωτιές που καίνε τα μυαλά μου, εντός μου
θα μένουν πάντα, σε φλεγόμενο έναν θόλο.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Ανάρτηση για χάρη της φίλης του ιστολογίου κ. Alessandra Ambrosio.