MIGUEL DE UNAMUNO
LA ORACIÓN DEL ATEOOye mi ruego Tú, Dios que no existes,
y en tu nada recoge estas mis quejas,
Tú que a los pobres hombres nunca dejas
sin consuelo de engaño. No resistes
a nuestro ruego y nuestro anhelo vistes.
Cuando Tú de mi mente más te alejas,
más recuerdo las plácidas consejas
con que mi ama endulzóme noches tristes.
¡Qué grande eres, mi Dios! Eres tan grande
que no eres sino Idea; es muy angosta
la realidad por mucho que se expande
para abarcarte. Sufro yo a tu costa,
Dios no existente, pues si Tú existieras
existiría yo también de veras.
Το ποίημα αυτό μάς το έστειλε η παλιά μας φίλη κ. Αλμουδένα Φερνάντες.
Πού τον θυμηθήκατε τον Ουναμούνο; Τον προτιμάμε ως λογοτέχνη. Δεν ισχυριζόταν ότι ο Θερβάντες ζει χάρη στον Δον Κιχώτη του; Ο Ουναμούνο ζει (στη δική μας μνήμη) χάρη στον Αύγουστο και στον Δον Σαντάλιο. Πάντως δεν είχε άδικο: Μας χρειάζεται περισσότερος δονκιχωτισμός και μας περισσεύει ο θερβαντισμός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σέβη μας!
@ lapsus digiti: Που και που έχω κι εγώ κάτι φαεινές ιδέες και ποστάρω... διάφορα! Χαίρε!
ΑπάντησηΔιαγραφή