ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ


ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ
(με ομοικαταληξίες προκαθορισμένες)

1]
Απάνω στα ζαφείρια της ασάλευτης
θαλάσσης τα φτερά της μι’ αύρα θεϊκή
χτυπάει, και με ντελίριο τρυφερό ευτύς
χοροπηδάει ν’ αναδυθεί μέσ’ από ’κεί
ισάξιο σθένος με τη φύση: εφάνη
αυτή που πι’ όμορφο τον κόσμο φκιάνει.

2]
Αναδυόμενη το κύμα τη θωρεί
σα μαγεμένο, ως γύρω της φουσκώνει,
και νέφαλο γαλάζιο γίνεται αυθωρεί
και υγρό, και την τυλίχνει ωσά σεντόνι:
του ρόδου ομοιάζει οπού δροσολογιέται
χωρίς το κόκκινό του να χαλνιέται.

3]
Απ’ το θαλασσινό κοχύλι της κοιτά
παντού· οι ψυχές που ζουν στα σπηλιαράκια
οχ τη χαρά τους λένε λόγια αφώνητα
και τσού ’ρχεται λιγοθυμία. Νεράκια
αστράφτουν στες πηγές, κι ανθεί το θώρι
των λούλουδων που λάμπουν απά’ εις τα όρη.

4]
Φλιφλίσματα, ομιλιές γλυκιές και στεναγμοί·
κατακλυσμός τα δάκρυα πνίγουνε τη γη.
Αυτή ’ναι των στιγμώνε η ολόπρωτη στιγμή,
που ξεχειλάνε κι αντηχάν μες στη σιγή
οι πόθοι. Επόθει ο νιός της νιάς τα κάλλη –
με το φιλί του ανοίγει την αγκάλη.

5]
Γυναίκα κι άντρας ενός άντρου το άβατο
πατούν, παρθενικών ανθιών τη γέψη
να δρέψουν, όπως θέλει το απαράβατο
συνήθιο που φωτιές τό ’χουνε θρέψει.
Χαρά θα βράζει στην καρδία, και αρώμα-
τα το όμμα θε να στάζει και το στόμα.

6]
Και τώρα οπού ’χει ο δόλος με την κιβωτό
του χρόνου πλέον φύγει, εβγήκε ο Δίας
περιπαθής και με το φρύδι σηκωτό
(και όχι ως τον είκασε ο Φειδίας)
να πιλαλήσει στα νερά του πόντου
με συνοδιά το κόρο των Μουσών του.

7]
Τα θαύματα που εγίνηκαν κοιτάζει,
η Αφροδίτη ευθύς ως εγεννήθη,
που πήραν πόνους, δάκρυα και μαράζι
οχ τσι καρδίες και τά ’θαψαν στη λήθη·
μαρτύριο πια ποτέ δεν θά ειναι ο έρως –
θα κουμαντάρει απ’ το θρονί του αιθέρος.

8]
Κοιτά η θεά και βλέπει και χαμογελά –
γλυκιά χαρά φλομώνει εδώ τα στήθη,
γιατί ’ναι γέλιο που χαρίζει τα καλά
και του Κακού χαλνάει τ’ απαίσια ήθη.
Κι εκεί οπού η θλίψις, πριν, το ζόφο εφίλα
εβγήκαν δέντρα με κλωνιά και φύλλα

9]
ολόχρυσα. Της θεάς το γέλιο λάμπει,
και στις φτερούγες του Έρωτα τον κραδασμό
γεννάει, να κατεβεί στη γης και νά ’μπει
εις τες ψυχές, να δώσει ολόγλυκο ασπασμό,
σκιρτήματα ηδονής, μα και δονήσεις
αφροδισιακές να θρέψει επίσης.

10]
Από την κόμη βγάνει το στεφάνι
με τα μυρτόκλαδα και το προσφέρει
στη μάννα· ευθύς μετά πετά και κάνει
παντού το πνεύμα της ζωής παρτέρι
μες στις καρδίες καρπερό να λάβει,
με των ματιών τα’ αχτίδες φως ν’ ανάβει.

11]
Με αμάραντους γλυκούς στεφανωμένες
ανοίγανε το φουσκωτό τους χείλι
κι εψέλναν συνοδιά της γητεμένες
(του αιθέρα σκίζοντας τη φωτερή ύλη)
χιλιάδες χίλιες της χαράς χορείες
μικρών ερώτων. Στης ψηλές πορείες

12]
τους βλέπεις που νεκτάρινες σταγόνες
ο θόλος όλη νύχτα ψιχαλίζει,
καθώς τριζοβολνά οχ τσι λαμπηδόνες
και τα’ ύμνους που η θέαινα αρμονίζει:
με τη βαθιά, γλυκιά τους αναγάλλια
σαν κυματάκια σκαν στα περιγιάλια.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.