ΤΙΛΛΑ ΜΠΑΛΗ
ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ
Στην αίθουσα των συμποσίων
μ’ αναμμένα κεριά
κοιτάζοντας στον καθρέφτη
τη σφραγίδα του χρόνου
βλέπεις να φτάνουν
με δίχως μιλιά
χλωμοί επισκέπτες
αθόρυβα ανοίγοντας
τη χάλκινη θύρα...
Ρίγη εγκατάλειψης και μοναξιάς
απάνω σου νοιώθεις
κι οι στιγμές οι ώρες κι οι μέρες
ασύλληπτες τρέχουν
διαγράφοντας τον αφανισμό σου...
Όταν οι κύκλοι αναταράζουνε
της λίμνης τα νερά
μπρος στη ροδοντυμένη αγνήν αυγή
σε μιαν απόλυτη σιγή
έκθαμβοι βλέπουμε
πόσο μάταια οδοιπορούμε...
Από την ποιητική συλλογή «Εφύμνια».
Από το βιβλίο: «Σύγχρονη ποιητική ανθολογία», επιμέλεια Πάνος Π. Παναγιωτούνης & Παύλος Π. Ναθαναήλ, Εκδόσεις Δίφρος, Αθήνα 1961, σελ. 143-144.
Πολύ ενδιαφέρον. Δεν το ήξερα. Μου αρέσει - οπως σχεδόν όλα τα ποιήματα που έχουν πόρτες. Thank you !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια, το ΤΙΛΛΑ απο πού βγαίνει;
@γιαραμπής: Από το Ματθίλδη;! Από τη Μαντίλα;! Αμα δεν ξέρει ο γιαραμπής, τι να πούνε οι κοινοί θνητοί;...
ΑπάντησηΔιαγραφή@γιαραμπής: Mήπως απ' το τσαντίλα; Πάντως ξέρουμε τι σημαίνει τίλλω!!! (για τον Κολίνα το υπονοούμενο...)
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Γιώργος Κεντρωτής & Γιαραμπής:Πίνουμε κρασάκι στην υγειά σας!
@ lapsus digiti: Ελπίζω να είναι ερυθρός ο οίνος και όχι βερντέα! Το άκρως παράδοξο είναι ότι ο Διονύσιος Σολωμός, παρόλο που ήταν γαύρος, έπινε βερντέα. Αλλά πρέπει να είχε τους λόγους του (π.χ.: να μην είχε άλλο κρασί...) Χαίρε!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ lapsus digiti: ο μαιτρ Μαίνανδρος ριμάρει το "τίλλω" με το "παλιοξεφτίλω"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠίναμε (τώρα το ρίξαμε στην καφεποσία) κατακόκκινο Αγιωργίτικο Νεμέας! (Είμεθα σίγουρες ότι ο Μένανδρος και ο Γιαραμπής συμφωνούν με την επιλογή μας! Για εσάς, δεν το συζητάμε!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα!
Το "τίλλω" ριμάρει ωραία και με το "γαμοκαντήλω" ή "γαμοκονδύλω", που, κάποιες φορές, θεωρούνται συνώνυμα!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ lapsus digiti: Το "Κοντύλω" και τα σύνθετά του τα αποφεύγω γιατί έτσι λέγανε μια θειά μου αγαπητή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα της Νεμέας παίζονται μόνο από τα της ιταλικής Καμπανίας.
Χαιρετισμούς.
Μιας και περί οίνου ο λόγος, θα μου επιτρέψετε, ως λάτρης του ερυθρού (και μόνο!) οίνου, να διαφωνήσω: τα Chianti είναι τα καλύτερα της Ιταλίας και τα αγαπημένα μου. Και τα Rioja της Ισπανίας δεν είναι άσχημα, αλλά σαν το Chianti...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕννοείται, βέβαια, ότι και στην Ελλάδα έχουμε καλά κρασιά! Αλίμονο! Τα κρασιά του Μπουτάρη είναι καλά, και κυρίως ο Κρητικός του, χωρίς να είμαι επηρεασμένη από τον τόπο προέλευσης! :ο)
Απ' ό,τι βλέπω, το κρασί είναι καλή παρέα όλης της παρέας μας..Χαίρομαι!
Θερμούς χαιρετισμούς!
@ ελενα: Το γούστο είναι πάντοτε προσωπικό και δεν επιδέχεται αντιλόγους. Άρα;! Το Aglianico της Καμπανίας, πάντως, είναι -λέω- άπαιχτο! Χαίρε και ευφραίνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήBrunello di Montalcino, ασυζητητί!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ locus solus: Αφού δεν το συζητάτε...
ΑπάντησηΔιαγραφή