ΚΟΡΣΕΔΕΣ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ


ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΠΡΟΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΕΤΑΙ

Διαβάζοντας απ’ το τέλος –ανάποδα–
  προς την αρχή –κατάντικρυ– την αλήθεια
μαστορεύουμε ανέκαθεν το μέγα ψεύδος.
Μια βάρκα πεθαμένη στης ερημιάς τ’ ακρογιάλι
  (τα θλιβερά της κόκαλα).
Μάθε το σύγνεφο –: ποτέ του δεν αντιτάχτηκε
στην αιθρία κ’ η καταφρόνια της αιωνιότητας
  από μόνη της οδηγεί στο πράγματι αιώνιο.
Στροβιλίζομαι ανάμεσα σε στυφά φθινόπωρα
  ερεθίζοντας μια βλακώδη ανάσταση.
Τα μούσκλα δεν τά ’χα πει κάποτε ποιήματα
  ελάσσονα του φυτικού βασιλείου;
Τά ’χα πει κάποτε μα σήμερα τη σβήνω την αράδα.
Όνομα μέσ’ στο στήθος δεν υπάρχει. Κι όμως
  το σώμα της φωτιάς ανεμοσάλευτο
με φλόγες λουλουδίζοντας αναταράζει
  τα συμβαίνοντα κι αυτά συγκλονίζουν
ένα παράξενο σύνολο που δε βρίσκει ανάδοχο.
Στα μάτια μας του παγωνιού το άλλοθι:
  η φλύαρη ουρά του χασμουρήθηκε.
Στίχοι και στίχοι – λαμπυρίθρες στ’ ουρανού το κάρβουνο.
Βλέπεις; Ο έρωτας του ήλιου με τη νύχτα: το φεγγάρι
  τουμπανιάζει το αίνιγμα.
Υπάρχει άραγε σχέση ευγνωμοσύνης ανάμεσα
  στη χαρμόσυνη μέλισσα και σε ένα λουλούδι;
Παρωδία της άχραντης διάρκειας ο χρόνος
  κορσέδες τα δευτερόλεπτα.


Από τη συλλογή: «Δυνατότητες και χρήση της ομιλίας», 1979.
Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα Β΄ (1979-1991)», Ίκαρος, Αθήνας
1994, σελ. 17.