ΜΕ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΗ ΣΦΕΝΔΟΝΗ

ΑΝΤΩΝΗΣ Ι. ΠΡΟΚΟΣ


ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

Η μουσική μας, πάει, ξεσκίστηκε στα βάτα.
Στο κοιμητήρι κάποιων ίσκιων, παρά τρίχα
και θα με πρόφταινες· κι άλλο σκοπό δεν είχα:
μαζί να υμνήσουμε καλλίνικα τα νιάτα.

Όμως τη λύρα σου στην όχθη αυτή παράτα,
που η ποταμίσια κόρη, η Δάφνη, ελιγοψύχα
στην Αγκαλιά σου, Απόλλωνα. Τώρα ώς την ψύχα
τρέμει η μορφή της η καινούργια πλάι στη στράτα.

Τάχα, ποιό γιό της, ηλιογέννητο, προσμένει,
νιόκοποι λέει να στεφανώσουνε δυό κλώνοι
της κεφαλής της; Άλλη Μούσα, η Μελπομένη,

με προσωπείο, με τον κισσό στεφανωμένη,
μας σημαδεύει με του λόγου τη σφενδόνη·
την ανυμέναιη να θρηνήσουμε Αντιγόνη.



Από το βιβλίο: Αντώνης Ι. Πρόκος, «Ψαλμοί», Εκδόσεις Α. Καραβία, Αθήνα 1982, σελ. 36.