ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΝΔΟΜΥΧΟΥ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΔΡΙΒΑΣ


ΜΙΑ ΔΕΣΜΗ ΑΧΤΙΔΕΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ,
XV (ΓΚΡΕΤΑ ΓΚΑΡΜΠΟ)

Ράγισμα πάγων σε πολική ατέλειωτη μοναξιά
φλόγα του κίτρινου κερένιου ρόδου –
πάθος που ξέρει να μεταπλάθεται
τεφρή ουσία μυστική
πηλός στα χέρια του τεχνίτη.
Είν’ η σκιά σου καθώς σπαράζει
όμοια με τη ζεστή φτερούγα του πουλιού
σα μάτωσε το τρυφερό απάτητο χιόνι –
ομορφιά ευκίνητη σπασμωδική και σαν από κοράλλι.
Είν’ η σκιά σου
φωνή του ενδόμυχου δοκιμασμένου κόσμου
το αστάθμητο η απόχρωση
ο λυγμός των αποσιωπήσεων
η τομή που ξεχωρίζει
η αιχμή που θανατώνει.
Η ευγένεια η καλοσύνη χρωματίζουν τη μορφή σου
η αιθρία του χιονιού του κύκνου συμπληρώνει το μυστήριό της –
ένα με την ύλη του γλαυκού σαν ξημερώνει
ένα με το κόκκινο τριαντάφυλλο
στη μοναξιά του χειμωνιάτικου κήπου.