ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ
ΓΑΜΠΕΣ, ΛΑΜΠΕΣ, ΓΛΟΜΠΟΙ, ΤΙΓΡΟΤΟΜΑΡΑ
Και διάφορα άλλα data που τ’ αχνοθυμάμαι:
σουτιέν, ζαρτιέρες, μια γραβάτα σιέλ με ρίγες,
Μπερλιόζ (: Harold en Italie), πεντέξη μύγες
που εσβούριζαν… και ζέστη πολλή… Κυλάμε
στου χρόνου την κατεβασιά και κουτουλάμε
με σκύθες αναισθήτους και με ατρόπους φρύγες·
η μνήμη μας φυραίνει, ενώ μας μένουν λίγες
στιγμές συγκεχυμένες ζωντανές να πάμε
πιο κάτω, ωσάν τα χοντροκούτσουρα, στο ρέμα,
με ορμή ανεξάρτητη του θυμοειδούς μας. Πόση
ακμή στις φρένες νά ’χουμε να μας πιστώσει
στου μέλλοντος το συνεχές με σφρίγος και αίμα,
αλύμαντα για πάντα νά ’ν’ τα περασμένα
μες στη στιγμή τους την καθάρια, πού τα εγέννα;…
… την ποιητική να σπιρουνίσει αφέλεια! –
Μα Μόνικα τη λέγαν τάχα… φευ… ή Κλέλια;…
Ωραίος, καθαρός Κεντρωτής! Θαυμάσια! Μια βοήθεια θέλω όμως σε αυτόν τον στίχο που δεν τον πιάνω...
ΑπάντησηΔιαγραφήμε σκύθες αναισθήτους και με ατρόπους φρύγες·
@ σοφία κολοτούρου: Οι Σκύθες δεν διέθεταν συλλήβδην καμμία αισθητική, ήσαν δηλαδή "αναίσθητοι". Οι Φρύγες, παρόλο που είχαν τον μουσικό φρύγειο τρόπο, ήσαν "άτροποι", τουτέστιν άμουσοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήAν το "σπειρουνίσει" είναι εκ του σπιρουνίζω και δεν είναι αποτέλεσμα λεξιπλασίας που δεν καταλαβαίνω, πρέπει να διώξετε το έψιλον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είναι έτσι, διορθώστε το και σβήστε το σχόλιό μου.
Αν δεν είναι, μπορείτε να το αφήσετε ώστε να εκτεθώ για την βιασύνη και την αδυναμία μου να κατανοώ τους ποιητές.
Καλημέρα σας
Κ.
Μπονζούρ! Ωραίο το σημερινό σας ποίημα. Κάτωθεν μέτρων και ομοιοκαταληξιών διαβλέπω και αισθάνομαι τόνο ελεγειακό και μελαγχολικό. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έφερε στον νου Καπετανάκη:
ΑπάντησηΔιαγραφήI did not want the eternity.
I only begged for time.
Che passa, my friend?
A propos, ωραία και η συνοδευτική photo.
@ ανώνυμος (Κ): Ευχαριστώ πολύ για την υπόδειξη. Ποιός ξέρει τί δουλειά ήθελε μες στο μυαλό μου η "σπείρα" και πείραξε το "σπιρούνι" ή (και) "σπηρούνι". Διορθώνω το λάθος πάραυτα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ locus solus: Πεντηκοντούτης γαρ ήδη, γράφω που και που και που κανά μελαγχολικό. Τί άλλο να συμβαίνει; Τίποτα! Πολύ μου αρέσει το του Καπετανάκη δίστιχο - δεν το θυμόμουν καν. Θα το χρησιμοποιήσω ως μότο κάπου αλλού.
Δεν λέγομαι Locus Solus, φίλτατε. Γερνάτε λοιπόν...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ locus solus: Συμπληρώνω: για να είμαι δίκαιος και για να πω την αλήθεια - κάτι γενικό από τους περί χρόνου στοχασμούς του Μπόρχες διαπερνά το ποιηματάκι. Αυτό το ομολογώ. Το καπετανάκειον μου άρεσε ωστόσο πολύ. Θα το χρησιμοποιήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξακολουθείτε! Α, διορθώστε και την επικεφαλίδα του post.
ΑπάντησηΔιαγραφή@κ.Κεντρωτή & εδ.απ. ή locus solus ή όπως αλλιώς εν πάση περιπτώσει:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το πιστεύετε, βέβαια, ότι η μελαγχολία συνδέεται με την ηλικία..
Όσο για το συγκεκριμένο ποίημα, ενισχύει την αίσθηση που έχω ότι όλα τα Κεντρώτεια ποιήματα έχουν μια ιστορία να πουν, πολύ συγκεκριμένη, είτε πραγματική, είτε με πραγματική βάση. Αναλόγως, λοιπόν, του ερεθίσματος που τα προκαλεί (που άλλοτε αποσιωπάται κι άλλοτε αφήνεται να φανερωθεί) μένει και η "γεύση" απ'αυτά, άλλοτε μελαγχολική, άλλοτε παιχνιδιάρικη, άλλοτε τολμηρή κ.ο.κ. Μπορεί, βέβαια, να κάνω και λάθος, αλλά αυτή είναι η αίσθηση που έχω.
Και μιας και μιλάμε για μυστικά και μελαγχολίες, σας στέλνω τους εξής στίχους:
"Recorre el amor mi verso,
baja y sube por sus hilos;
el corazón que lo impulsa
nunca lo deja tranquilo,
que quiere vivir y late,
corazón propio, escondido
entre palabras que corren
por venas que son suspiros."
(Από το "Secreto", τίνος άλλου..; )
Θερμούς χαιρετισμούς!
@ εδώδιμος αποικιακός: Σας μπέρδεψα με τον locus solus (ποιός ξέρει γιατί;) και σας έφερα σε δύσκολη θέση - το αναγνωρίζω. Τρικυμία εν κρανίω. Συμπάθιο. Αντιλαμβάνεσθε, υποθέτω, εξαίρετε φίλε, ότι και το ορθογραφικό λάθος, που μου επισημάνθηκε, δεν είναι και τόσο τυχαίο που έγινε. Ποιός ξέρει τί τρικυμία είχε το μυαλό μου εκείνη την ώρα;! Το αν είναι θέμα ηλικίας ή όχι ανήκει στη σφαίρα αρμοδιοτήτων της... γηριατρικής. Το βασίλειό μου (που δεν έχω!...) για έναν Μπέκετ!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ έλενα: Μην εγκαταλείψεις ποτέ την αίσθησή σου, γιατί αν το κάνεις, θα αρχίσει να σε προδίδει συστηματικά (και αυτό δεν θα είναι για το καλό σου)! Σ' ευχαριστώ για τα στιχάκια. Εκτέμνω -ωραίο ρήμα, αι;!- από το σώμα τους τον στίχο που μου αρέσει πολύ: "entre palabras que corren". Πιλαλάνε!
ΑπάντησηΔιαγραφή@κ.Κεντρωτή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα μ' αρέσει ο ίδιος στίχος σε συνδυασμό με τον επόμενο:
"..palabras que corren
por venas que son suspiros"
Οι λέξεις που ρέουν στις φλέβες (των στεναγμών-που είναι στεναγμοί). Έτσι οι λέξεις είναι αίμα, είναι ο ίδιος ο εαυτός σου. Έτσι και η ποίηση είναι αυτό που βγαίνει απ' την ψυχή. Αυτή είναι η ομορφιά (για να μην πω, μεγαλείο) του Altolaguirre..!
Όσο για την αίσθησή που είχα, χαίρομαι που έπεσα μέσα. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε με ξεγελά και η διαίσθησή μου είναι αρκετά...αναπτυγμένη.
Θερμούς χαιρετισμούς!
@ έλενα: Επίτηδες χάωρισα τους στίχους... Κανονική εκτομή. Σε χαιρετώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓ.Κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη μιλάς για ηλικία
Ζήσε της ζωής τη φιέστα
στου ουρανού τα κυλικεία
δίνουν κάτι χρόνια ρέστα
Ε.Σ.
Με τον Altolaguirre
το ξημέρωμα μας πήρε
κι όλη νύχτα αντι για λάμπες
καίγαν πάλλαμπρες παλάμπρες
@ iren: με τη "φιέστα" και τα "ρέστα" ομοιοκαταληκτεί και το "χέσ' τα". Το "κι άστα" ομοικαταληκτεί -μεταξύ πολλών άλλων- με την "κάστα", το "βάστα" ή το "μάσ' τα".
ΑπάντησηΔιαγραφήMpravo, Giwrgo, eksoxo poihma! Xairomai! Euxomai na vrei ki auto th thesh tou sthn epomenh sullogh pou etoimazeis.
ΑπάντησηΔιαγραφήPanta tetoia!
Kallimachos
@iren:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτων ονείρων μου τη χώρα
οι στίχοι αυτού δεσπόζουν τώρα
κι έχω ακόμα συντροφιά μου
ένα Άλφα Πι της άμμου..
"πάλλαμπρες παλάμπρες"...Díos mío!!
Τα σέβη μου!
@ Kallimachos: Η επόμενη συλλογή θα επιγράφεται "Στο γόνατο, στον κόκορα, στην κόντρα". Θα περιλαμβάνει 91 ποιήματα. Έχουν φτιαχτεί τα τρία πρώτα. Αύριο θα μπει το τρίτο φτιαγμένο.
ΑπάντησηΔιαγραφή