Η ΧΑΡΑ

UMBERTO SABA


ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

Εκείνη τη στιγμή που ήμουν ήδη ευτυχισμένος
(ο Θεός ας μου συγχωρήσει τη μεγάλη και φοβερή
κουβέντα), ποιος έσπρωξε σχεδόν στα δάκρυα
τη σύντομη χαρά μου; Θα πείτε: «Κάποια
ωραία κυρία που από κει περνούσε
και σου χαμογέλασε». Ωστόσο όχι - ένα μπαλόνι ήταν,
ένα γαλάζιο μπαλονάκι που στριφογύριζε
στον αίθριο, οικείο ουρανό -όπως ποτέ φωτεινός-
εκείνο το κρύο μεσημέρι του Χειμώνα.
Ουρανός με κάποιο άσπρο συννεφάκι
και τα τζάμια των σπιτιών να αστράφτουν στον ήλιο
κι ο λεπτός καπνός από κάνα δυο φουγάρα
και πάνω απ’ όλα τα πράγματα, τα θεία
πράγματα, εκείνη η σφαίρα που έφυγε
απ’ το απρόσεχτο χέρι παιδιού (θρηνούσε
βέβαια αυτό μέσα στο πλήθος τον πόνο του,
το μεγάλο του πόνο), ανάμεσα στο κτίριο
του Χρηματιστηρίου και το Καφενείο,
εκεί που καθισμένος θαύμαζα πέρα απ’ τη τζαμόπορτα,
με μάτια υγρά να ανεβοκατεβαίνει η χαρά του.



Μετάφραση: Σωτήρης Παστάκας.