ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ ΤΕΛΙΚΑ...

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΡΤΖΩΚΗΣ (1855-1913)


[ΠΟΙΑΝ ΑΒΥΣΣΟ…]

Ποιάν άβυσσο στα μαύρα σωθικά μου
ο δόλιος κλειώ, συ, κόρη μου, δεν ξέρεις,
μονάχ’ ακούς τα τόσα βάσανά μου
και με κοιτάς με πόνο κι υποφέρεις.

Πότε ποθώ να σε θωρώ μπροστά μου
της κόλασης τες φλόγες να μου φέρεις,
να δαιμονίσεις μέσα την καρδιά μου
και ντροπιασμένα λόγια να προφέρεις.

Πότε σ’ εμέ τον ουρανό ν’ ανοίξεις
κι αυτό το βάρος της ζωής που ζούμε
πώς να βαστάξω μόνη να μου δείξεις.

Και πότε στην αγκάλη να με κλείσεις
μαζί μ’ εσέ στη λάσπη να κυλιούμαι
να με πατείς και να μ’ εξευτελίσεις.


Από το βιβλίο: Στέφανος Μαρτζώκης, «Στίχοι βάρβαροι και άλλα ποιήματα», εισαγωγή – επιμέλεια Ευριπίδης Γαραντούδης, Ωκεανίδα, Αθήνα 2000, σελ. 146.