ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΤΣΩΝΗΣ
Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Όταν αναδύεται
μέσα από σχολικά βιβλία
φορώντας λευκές χλαμύδες
μοιάζει ηθικός
Όταν προβάλλεται
σε κινηματογραφικές ταινίες
του Φελλίνι ή Παζολίνι
φαίνεται κολασμένος
Όμως όταν βλέπεις τα ερείπιά του
νιώθεις μια απέραντη ερημιά
μπρος στα τοπία
που έχουν για πάντα πεθάνει
Από το βιβλίο: Κώστας Ριτσώνης, «Ο ανάπηρος λαχειοπώλης και άλλα ποιήματα», Εκδόσεις Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 74.
Προτού η ποίηση το γυρίσει στην πρόζα, από ένα κακό ποίημα, έμενε ο λυρισμός (προσωπική άποψις).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποίημα εδώ είναι κοινότοπο και επίπεδο. Ο Αρχαίος Κόσμος είναι "ηθικός", είναι "κολασμένος" και, last but not least, "δέος ερειπίων". Για κάποιο λόγο, αυτές είναι ποιητικές διαπιστώσεις.
Σκέφτομαι: τα λουλούδια είναι θάνατος (το χειμώνα), γέννηση (την άνοιξη) και θαύμα δημιουργίας (στη βίβλο). Κατάφερα κάτι;
Φωτίστε με, κύριε μπλογκάρχα.
{Για κάποιο λόγο, αυτές είναι ποιητικές διαπιστώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτομαι: τα λουλούδια είναι θάνατος (το χειμώνα), γέννηση (την άνοιξη) και θαύμα δημιουργίας (στη βίβλο). Κατάφερα κάτι;
Συγνώμη, αλλά (σαν τρίτος) δεν κατάλαβα αυτό το μέρος του σχολίου. Μήπως θα ήθελες να το εξηγήσεις λίγο πιο απλά;}
----Και επίσης βρίσκω το ποίημα σίγουρα όχι «διαμάντι» αλλά πάντως αξιοπρεπέστατο, με λιτότητα στο λόγο και ευστοχία στο νόημα. Ο λυρισμός στις μέρες μας έχει παρέλεθει σαν στυλ, είναι εντελώς παράταιρος. Το είπε κι ο Σαχτούρης, «...μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους....»
Αγαπητέ Χρίστο, ο μπλογκάρχης δεν αρέσκεται σε μακροσκελή σχόλια και απαντήσεις (προσωπική άποψις). Τηλεγραφικά θα σου πω, ότι εγώ (που δεν είμαι ποιητής) μπορώ να πω ότι είδα ένα κατακόκκινο ροδοπέταλο στο δρόμο πεταμένο (εξασφαλίσαμε λυρισμό σε σχέση με τον Ριτσώνη), μόνο που αντί για σφυροδρέπανο ως συνήθιζε στο πέτο (πω πω λυρισμός), είχε στην ψυχή πατημασιά ανθρώπινης αγριότητας. Αν εσύ προτιμάς την ερημιά των τοπίων των χαμένων κόσμων, από εμένα έχεις το ελεύθερο. Για μένα, αυτό είναι έκθεση του δημοτικού (το δικό μου είναι της πρώτης γυμνασίου).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα περί "λυρικού αναχρονισμού"-συγγνώμη, δε θέλω να σε προσβάλλω, στην άποψη αναφέρομαι, ουχί στο πρόσωπό σου-είναι αστεία.
Σεβαστός. Καθείς και την άποψή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού τα είπατε εσείς, τι να προσθέσω εγώ; Ο Ριτσώνης έτσι γράφει. Είναι (μια) φωνή που μου αρέσει. Δεν είναι ο... Ρίτσος, είναι ο Ριτσώνης. Και το ΑΛΩΝΑΚΙ είναι πάντοτε φιλόξενο. Φιλοξενεί ποιήματα - όχι κατ' ανάγκην αριστουργήματα (μόνο).
ΑπάντησηΔιαγραφή@ γ.κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα, όπως ίσως φαντάζεστε, μου αρέσει ο Ριτσώνης και τα καταφέρνω -νομίζω- να μην τον παραναγιγνώσκω. Οπότε για άλλο λόγο σας επισκέπτομαι σήμερα. Μήπως θυμάστε σε ποιόν ανήκει ο στίχος : "...και ο πουνέντες να γαμεί και να δέρνει...";
@ εδώδιμος αποικιακός: Νομίζω ότι σε -άκης τελειώνει το επώνυμό του. Πρέπει να έχει διατελέσει και υψηλόβαθμος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Περάσανε τα χρόνια και ξεχνώ τα ονόματα. Θα στίψω το μυαλό μου, μπας και θυμηθώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή