ΚΑΙ ΨΑΡΑΣ ΚΑΙ PESCATORE

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


Η ΜΟΥΣΙΚΗ: ΤΟΥ ΦΑΜΠΡΙΤΣΙΟ ΝΤΕ ΑΝΤΡΕ·
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΙΣΑ-ΜΙΣΑ: ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑ ΜΟΥ.

Ο ΨΑΡΑΣ

Στον Χρήστο Βάθη

Στον ίσκιο του ήλιου που γέρνει
ψαράς υπνάκο πέφτει παίρνει·
μι’ αξίνα τη φάτσα του σκάβει,
χαμόγελα χίλια ξεθάβει.

Ληστής τρεχαλά στ’ ακρογιάλι
– δυό μάτια φίλου σαν αγκάλη,
δυό μάτια τόσα από τον τρόμο
μηνάν τον που ’χε κάμει δρόμο.

Ψαρά μου, θέλω –είπε– ψωμάκι,
με κυνηγάν χωροφυλάκοι!
Κρασάκι δώσε μου, ψαρά μου,
Διψώ, πεινώ, αχ συμφορά μου!

Στο φως ανοίγει βλέμμα ο γέρος,
προς του ληστή κοιτάει το μέρος·
κόβει ψωμί, κρασί κερνάει
το ληστή που διψάει-πεινάει.

Ψαράς-ληστής τακίμια-φίλοι
χωρίσαν· κούνησαν μαντήλι.
Τον ήλιο είχε ο ληστής μπροστά του,
και του ψαρά πολλά χρωστά του.

Ναι, του ψαρά πολλά χρωστά του,
που δεν θα βρούνε τα οστά του
οι κυνηγοί που τον ζητάνε
των νόμων σφάγιο να τον φάνε.

Καβάλλα φτάνουνε οι μπασκίνες
με κάννες γυαλισμένες, φίνες·
ρωτάν το γέρο αν πήρε μάτι
ληστή, του νόμου παραβάτη.

Στου ήλιου, όμως, τον ίσκιο έχει πιάσει
ο γέρος θέση να ξεσκάσει·
μι’ αξίνα τη φάτσα του σκάβει
χαμόγελα χίλια ξεθάβει
– μι’ αξίνα τη φάτσα του σκάβει
χαμόγελα χίλια ξεθάβει.



Από το βιβλίο: Γιώργος Κεντρωτής, «Με απ’ όλα μέσα», Τυπωθήτω, Αθήνα 2006, σελ. 47-48.



************************

Το πρωτότυπο:


FABRIZIO DE ANDRÈ


IL PESCATORE

All'ombra dell'ultimo sole
s'era assopito un pescatore
e aveva un solco lungo il viso
come una specie di sorriso.

Venne alla spiaggia un assassino
due occhi grandi da bambino
due occhi enormi di paura
eran gli specchi di un'avventura.

E chiese al vecchio dammi il pane
ho poco tempo e troppa fame
e chiese al vecchio dammi il vino
ho sete e sono un assassino.

Gli occhi dischiuse il vecchio al giorno
non si guardò neppure intorno
ma versò il vino e spezzò il pane
per chi diceva ho sete e ho fame.

E fu il calore di un momento
poi via di nuovo verso il vento
davanti agli occhi ancora il sole
dietro alle spalle un pescatore.

Dietro alle spalle un pescatore
e la memoria è già dolore
è già il rimpianto di un aprile
giocato all'ombra di un cortile.

Vennero in sella due gendarmi
vennero in sella con le armi
chiesero al vecchio se lì vicino
fosse passato un assassino.

Ma all'ombra dell'ultimo sole
s'era assopito il pescatore
e aveva un solco lungo il viso
come una specie di sorriso
e aveva un solco lungo il viso
come una specie di sorriso.