ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΤΑ ΧΡΥΣΑΦΙΑ

JORGE LUIS BORGES


LA LLUVIA

Bruscamente la tarde se ha aclarado
Porque ya cae la lluvia minuciosa.
Cae o cayó. La lluvia es una cosa
Que sin duda sucede en el pasado.

Quien la oye caer ha recobrado
El tiempo en que la suerte venturosa
Le reveló una flor llamada rosa
Y el curioso color del colorado.

Esta lluvia que ciega los cristales
Alegrará en perdidos arrabales
Las negras uvas de una parra en cierto

Patio que ya no existe. La mojada
Tarde me trae la voz, la voz deseada,
De mi padre que vuelve y que no ha muerto.


*********


Η ΒΡΟΧΗ

Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει
η αργυρή λεπίδα της βροχής.
Όμως η λάμψη αυτή που σε κυκλώνει
είναι η βροχή μιάς άλλης εποχής.

Και σε χρονιές σε παίρνει που η μοίρα
σε μοίρανε να δεις μέσ’ απ’ το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα,
το άλικο παράξενό του χρώμα.

Αυτή η βροχή που τα τζάμια θολώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιάς γειτονιάς
αλλοτινής, τα σταφύλια χρυσώνει.

Κι όσο γέρνει η μέρα το υγρό της στεφάνι
μιά φωνή ξανακούω, έναν αχό λησμονιάς:
τον πατέρα μου, λες και δεν έχει πεθάνει.


Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης:
Από το βιβλίο: Χόρχε Λουίς μπόρχες, «Ποιήματα», μετάφραση, εισαγωγή, σχόλια: Δημήτρης Καλοκύρης, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2006, σελ. 55.