ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ ΨΟΓΟΣ

FRANCISCO DE QUEVEDO


ΣΟΝΕΤΤΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Αν είσαι θεός, πές μου, Έρωτα πού, ναι, πού ’ν’ ο ουρανός σου;
Αν είσαι δε άρχοντας, υπάρχοντα… προσόδους έχεις;
Υπήκοοι να διατάζεις πού ειναι; Δουλικά κατέχεις;
Σε ποιά άκρη κατοικείς της γης; Ποιός κόσμος είν’ δικός σου;

Αν η θνητή μας μούρη ανακατεύει σε, αι!... σηκώσου
ντέ!... δείξε μας τα δώματα… τις γαίες που με άτια τρέχεις!
Κι αν, πάλι, πλούσιος είσαι, μέλος ποιάς τυγχάνεις λέσχης;!
Γυμνός γιατί ’σαι πάντα; - με ήλιο, με βροχή… Δε βρέχεις

κι από ’δώ ολίγη απ’ τη χαρά σου, να τη δούμ’ επίσης;!
Ο πίνακας, που σ’ έχει με φτερά και με κλεισμένα
ματάκια, ωραία σ’ έχει – αφού έτσι σε ποθούν αι Μούσαι!

Κι εγώ, εδώ που τα λέμε, αφού το πρόσωπο της Λίσης
σε κάνει τόσο θλιβερό, με πούπουλα πεσμένα
σε βλέπω, ωσάν γαλόπουλο θεόστραβο πως μού ’σαι!


Μετάφρραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Το ποίημα μας το έστειλε η παλιά καλή φίλη του ιστολογίου κ. Αλμουδένα Φερνάντες, κι εμείς (της) το μεταφράσαμε.