MIGUEL HERNÁNDEZ
CANCIÓN ÚLTIMA
Pintada, no vacía:
pintada está mi casa
del color de las grandes
pasiones y desgracias.
Regresará del llanto
adonde fue llevada
con su desierta mesa,
con su ruinosa cama.
Florecerán los besos
sobre las almohada.
Y en torno de los cuerpos
elevará la sábana
su inmensa enredadera
nocturna, perfumada.
El odio se amortigua
detrás de la ventana.
Será la garra suave.
Dejadme la esperanza.
Κύκνειο άσμα
ΑπάντησηΔιαγραφήΒαμμένο κι όχι άδειο•
βαμμένο το σπίτι μου
με χρώμα από τρανούς
πόθους μα και πάθη.
Θα ξεχάσει το θρήνο
όπου το βυθίσανε,
με τ’ έρημο τραπέζι
και τη σαθρή την κλίνη.
Θ’ ανθίσουν τα φιλιά
πα’ στα μαξιλάρια
και γύρω απ’ τα κορμιά,
τυλιγμένα σεντόνια,
ως κισσοί ευωδιάζουν
της νύχτας αρώματα.
Το μίσος αργοσβήνει
πίσω απ’ το παράθυρο.
Απαλό τ’ άγγιγμα θα’ ναι•
αφήστε με να ελπίζω.
Gracias Elena!Δύο συγγνωστά μετρικά ολισθήματα που διορθώνονται πάραυτα: Γράφεις "με τ’ έρημο τραπέζι" - κάνε το "με το έρημο τραπέζι" (ποτέ μην εκθλίβεις το ο μπροστά από το έ! Εξάλλου συνιζάνουν και έχεις τέλειο ίαμβο). Γράφεις "πα’ στα μαξιλάρια" - κάνε το "απά’ στα μαξιλάρια" (καθότι ίαμβος). Besos!
ΑπάντησηΔιαγραφήGracias a usted, maestro!
ΑπάντησηΔιαγραφήBuenos dias!
Epitafio para un poeta
ΑπάντησηΔιαγραφήQuiso cantar, cantar
para olvidar
su vida verdadera de mentiras
y recordar
su mentirosa vida de verdades.
(O. Paz)
Την καλησπέρα μου!
Ωραία μετάφραση.
ΑπάντησηΔιαγραφή