ΜΑΚΡΥΣ Ο ΒΙΟΣ, ΚΑΙ ΒΑΡΙΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ

FRANCESCO PETRARCA


CANZONIERE, CCCXII:
[ΛΑΜΠΡΟΤΑΤΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ ΠΟΥ ΦΩΤΑΝ ΤΗΝ ΠΛΑΣΗ…]


Λαμπρότατοι αστέρες που φωτάν την πλάση…
γαλέρες που οργώνουν γαληνά πελάγη…
ιππείς εν όπλοις σε λιβάδια ή σε τενάγη…
θεριά χαρούμενα που κατοικούν στα δάση…

καλό μαντάτο που αναμένεται να φτάσει
ή στίχος του έρωτα που αρμόδια συνετάγη…
τραγούδι γυναικός καλής που σαν αρπάγη
ζητά σε βρύσες και σε κάμπους να με πιάσει… -

απ’ όλα ετούτα εμένα τίποτε απολύτως
δεν συγκινεί. Στο μνήμα της κοιμάται Ε κ ε ί ν η
που είχα φως στα μάτια: τα’ ουρανού καθρέφτη.

Μακρύς ο βίος, και βαριές οι μέρες: πλήττω ως
θνητός που ζει. Αχ, το τέλος πού ’ναι; - για να γίνει
αρχή να βλέπω Ε κ ε ί ν η , οπού η καρδιά μου εκλέφτη.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.