ΜΕ ΛΗΘΑΡΓΟΥ ΜΟΙΡΑ

ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ


ΠΟΙΗΤΗΣ

Είχα πέσει σε βύθος, είχα πάντα τη μαύρη
κι ολαπέλπιδη νύστα του βραχνά καταλύτη...
μες στο κάμα του θέρους, τη θλιμμένη και λαύρη
ποθοθάνατη 'νείρια του οράματος νήτη.

Έχω λήθαργου μοίρα κι είχα παραμελήσει
χρόνια. Κι όμως ο Στίχος, ο Ρυθμός δεν ελείπαν.
Είχα ανέβει εκεί πού 'ναι μονάχα η βρύση...
κι η Επιστήμη, αν δεν είχα, δεν θ' ανέβαινα - είπαν.

Επειδή και είχα χάσει το ρέγουλο, είμαι
ο εμπνευσμένος ονείρων και κόσμων προφήτης,
ο πηγαίος ποιητής που στο σύννεφο κείμαι,
ο μεγάλος, ο θείος των ρυθμών υποφήτης!


Δεν θυμάμαι αν έχω ξαναβάλει το ποίημα. Μου αρέσει, όμως, τόσο πολύ, που, κι αν το έχω αναρτήσει στο παρελθόν, δεν πειράζει! Το ξανακρεμάω!