ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
ΤΟ ΒΑΠΟΡΙ
Νά 'ναι ως νά 'χης φύγει — με τους ανέμους — καβάλλα
στο άτι της σιγής κι' όλα να πάης
και vά 'v' πολλά καράβια, πολλή θάλασσα — μεγάλα
σύγνεφα πάνω — οι άνθρωποι κι' ο Μάης.
Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται — όλο να τρέμει —
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι
πάλι εσύ κι' ο Μάης κι' οι ανέμοι
κι' έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.
Και νά 'ναι όλα απ' ό,τι φεύγει —και δε μένει—
σε μια πόλη ακατοίκητη, κι' εντός μου
ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι
όξω απ' την τρικυμία τούτου του κόσμου.
Πάρτε κι ένα ποιηματάκι του Οκτάβιου:
ΑπάντησηΔιαγραφήAQUÍ
Mis pasos en esta calle
Resuenan
En otra calle
Donde
Oigo mis pasos
Pasar en esta calle
Donde
Sólo es real la niebla.
Gracias, locus solus! Paz contigo!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρικιμιωδώς και χαοτικώς υπέροχος ο Γιάννης Σκαρίμπας. Μόλις πήρα μια βαθειά θαλάσσια ανάσα. Ευχαριστούμε αγαπητέ ποιηταλωνάρη
ΑπάντησηΔιαγραφή@ reblaus: De nada1
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βαπόρι "εντός μου", "όξω από την τρικυμία τούτου του κόσμου" μου θύμισε ένα τραγούδι, το εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πνεύματα επιστρέφουνε τις νύχτες,
φωτάκια από αλύτρωτες ψυχές
κι αν βγεις εκεί ψηλά στις πολεμίστρες
θα δεις να σε κοιτάζουνε μορφές.
Και τότε ένα παράπονο σε παίρνει
και στα καντούνια μέσα σε γυρνά•
η πόλη μια παλιά αγαπημένη
που συναντάς σε ξένη αγκαλιά.
Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο.
Αλλάζουνε εντός μου
τα σύνορα του κόσμου.
(Στίχοι:Ν. Ζούδιαρης.
Συνίσταται η ερμηνεία του Αλκίνοου Ιωαννίδη)
Την καλησπέρα μου otra vez!