ΡΟΔΑ ΤΡΥΓΩΝΤΑΣ ΔΥΣΜΙΚΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ (1880-1952)


ΣΤΟ ΘΡΟ ΤΟΥ ΑΠΟΣΠΕΡΝΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ…

Στο θρο του απόσπερνου όνειρου
μιά ελεγεία εθρύλει…
Κάποιοι ασυνήθιστοι ρυθμοί
ετάραξαν το δείλι…

Ορχιούνταν λάγνα οι Σάτυροι
σ’αρχαία χλόη πλούσια,
ενώ αύλει ο Παν ο ρεμβαστής
σε κρήνην αρεθούσια.

Ρόδα τρυγώντας δυσμικά
Νύφες αναμαλλιάρες,
θρηνούσαν τον Υάκινθο
με νηραντές κιθάρες.

Ερίγη ο άλσινος ρυθμός
σε θρον αρχαίας χλόης.
Στα ναρκισσιακά νερά
βασίλευεν ο Γόης.

Τη λιτανεία των ανθών,
έρμη ψυχή, παράτα.
Πήρες τα μάτια κ’ έφυγες
Προς την αβέβαιη στράτα,

και στων θλιμμένων την Κερά
ανάβεις το καντήλι.
Στο θρο του απόσπερνου όνειρου
μιά ελεγεία εθρύλει…



Κ’ ΕΤΣΙ ΑΝ ΠΕΘΑΙΝΑΜΕ

Κ’ έτσι αν πεθαίναμε, στο λυρικό μας τάφο
θλιβερό κυπαρίσσι δε θα φύτρωνε.
Θαμένοι θάμασταν σε κάποια Πάφο·
στο μοσκοβόλημα των λεϊμονιώνε και των κίτρωνε.

Δίδυμη φλόγα σε δροσάτο μνήμα:
Τους ζωντανούς θα εμέθα με άρωμα,
ψηλά βεργολυγίζοντας τη ρίμα,
των ρόδων το ζευγάρωμα.



ΧΑΙΡΕ

Του αθώρητου κι ανέγγιχτου δέρνει με πάλι ο πόνος…
Πλανήθηκα ίσκιων τρυγητής στο αλλοπαρμένο δείλι,
προς το υπεράψηλο δεντρό που ασήκωσε η κορφή σου,
με παρωρίμαντους καρπούς τα φευγαλέα σου χείλη.

Με ακολουθά ο αντίλαλος στις έρμες πλάκες μόνος,
κι απ’ τα’ άνθη τα θρηνητικά του χινοπώρου δρέπω
στους κήπους σου τους κρεμαστούς που αλλόχροιασαν θυμήσου
το «Χαίρε» που αφροκρέμασε η αναβρυτή φωνή σου.