ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ

Δοκίμιο του Δημήτρη, εδώ

ΜΑΡΚ ΣΑΓΚΑΛ

PAUL ELUARD


ΜΑΡΚ ΣΑΓΚΑΛ

Γα'ι'δούρι ή αγελάδα κοκόρι ή άλογο
Και ίσαμ' ενός βιολιού το δέρμα
Άνθρωπος τραγουδιστής πετούμενο μονάτο
Χορευτής ευκίνητος μαζί με την κυρά του

Στην άνοιξή του μέσα ζευγάρι μουλιασμένο

Του χορταριού χρυσάφι των ουρανών μολύβι
Απ' τις γαλάζιες φλόγες χωρισμένα
Της υγείας τής δρόσου
Το αίμα ιριδίζει η καρδιά συρίζει

Ένα ζευγάρι η πρώτη λάμψη

Και σε κατώι που 'ν' από χιόνι μέσα
Βαθύπλουτη η κληματαριά σκιτσάρει
Μιάν όψη που 'χει χείλη φεγγαρίσια
Και που ποτέ δεν έχει κοιμηθεί τη νύχτα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

ΟΥΓΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ

UGO FOSCOLO

SOLCATA HO FRONTE 

Solcata ho fronte, occhi incavati intenti,
crin fulvo, emunte guance, ardito aspetto,
labbro tumido acceso, e tersi denti,
capo chino, bel collo, e largo petto;

giuste membra; vestir semplice eletto;
ratti i passi, i pensier, gli atti, gli accenti;
sobrio, umano, leal, prodigo, schietto;
avverso al mondo, avversi a me gli eventi:

talor di lingua, e spesso di man prode;
mesto i più giorni e solo, ognor pensoso,
pronto, iracondo, inqu ïeto, tenace:

di vizi ricco e di virtù, do lode
alla ragion, ma corro ove al cor piace:
morte sol mi darà fama e riposo.

ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ

Των λόγων σου την ευχυμία κάνει τάμα
ακόμα ο αγωνιζόμενος ραγιάς, που τρέφει
ελπίδες, πόθους για τη λευτεριά. "Τάδε έφη
Καραϊσκάκης" λέει, και όντως, εν τω άμα,

εμπρός του συντελείται απίστευτο ένα θάμα.
Ακούγονται κρουστές οι λέξεις σου, και ντέφι
οι σημασίες τους μάς βαράνε, ενώ μάς γνέφει
η λάμψη της ματιάς σου σαν ακμαία λάμα

ενός σπαθιού που θέλει αμέσως να δουλέψει
και για το δίκιο ανόμων κεφαλές να δρέψει.
Την αθυροστομία σου αγαπάμε επίσης.

Είσαι άγιος και είσαι διάβολος, το ξέρουμε, είσαι!
Γι' αυτό σού λέμε: τους εχθρούς μας ξαναζήσε
να ρθείς και πάλι, Στρατηγέ, να τους γαμήσεις!

ΟΥΓΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ

UGO FOSCOLO

MERITATAMENTE

Meritamente, però ch’io potei abbandonarti, or grido alle frementi onde che batton l’alpi, e i pianti miei sperdono sordi del Tirreno i venti. Sperai, poiché mi han tratto uomini e Dei in lungo esilio fra spergiure genti dal bel paese ove meni sì rei, me sospirando, i tuoi giorni fiorenti, sperai che il tempo, e i duri casi, e queste rupi ch’io varco anelando, e le eterne ov’io qual fiera dormo atre foreste, sarien ristoro al mio cor sanguinente; ahi vota speme! Amor fra l’ombre e inferne seguirammi immortale, onnipotente.

ΟΥΓΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ

UGO FOSCOLO

COSI' GL'INTERI GIORNI

Così gl’interi giorni in lungo incerto
sonno gemo! ma poi quando la bruna
notte gli astri nel ciel chiama e la luna,
e il freddo aer di mute ombre è coverto;

dove selvoso è il piano più deserto
allor lento io vagabondo, ad una ad una
palpo le piaghe onde la rea fortuna,
e amore, e il mondo hanno il mio core aperto.

Stanco mi appoggio or al troncon d’un pino,
ed or prostrato ove strepitan l’onde,
con le speranze mie parlo e deliro.

Ma per te le mortali ire e il destino
spesso obblïando, a te, donna, io sospiro:
luce degli occhi miei chi mi t’asconde?

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ

Έχω τη χαρά να συμμετέχω σε αυτή την έκδοση με ένα ποίημα μου. Τη μετάφρασή του στα αγγλικά την εκπόνησε η Αθηνά Μπαλοπούλου.

ΤΙ ΕΦΕΡΕ Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ

ΤΙ ΕΦΕΡΕ Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΥ ΕΡΗΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΥ

GEORG TRAKL

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΥ ΕΡΗΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΥ

Το σκοτεινό φθινόπωρο γυρνά· καρποί παντού, αφθονία,

ξεθωριασμένη λάμψη θερινών ωρών ωραίων· κάτι

γαλάζιο καθαρό από τσόφλι σάπιο βγαίνει· με αρμονία

στις πτήσεις των πουλιών οι μύθοι ηχούν, παλιοί, μα και γεμάτοι.

Πατήθηκε και το σταφύλι, το κρασί· η ήπια ηρεμία

στις μαύρες ερωτήσεις είναι με απαντήσεις πια γεμάτη.

Και να που εδώ κι εκεί σταυρός σε λόφο ερημικό κοιτάει·

στο κόκκινο το δάσος μέσα χάνεται ένα εκεί κοπάδι.

Το σύννεφο πάν’ απ’ της λίμνης τον καθρέφτη σεργιανάει·

των αγροτών απλές χειρονομίες ηρεμούν το βράδυ.

Η μπλε φτερούγα του βραδιού μια στέγη ανάπαλα ακουμπάει,

μια στέγη από άχυρο σκληρό, στο μαύρο χώμα δίνει χάδι.

Των άστρων ο εσμός στα φρύδια του κατάκοπου φωλιάζει·

σε κρύες κάμαρες θα μπει αθόρυβα η ταπεινοσύνη,

και αγγέλους, που πετιούνται σιγανά και ανάκουστα, τους μπάζει

η μπλε ματιά των εραστών, και γλυκοαντέχουν στην οδύνη.

Σφυρίζει το καλάμι, πέφτει σάψαλη μια φρίκη, στάζει

κατάμαυρη δροσιά, γυμνό βελανιδόδεντρο τη χύνει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΡΟΣΟΥ

ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ

Τη νύχτα της αποκριάς, μείναμε σπίτι να ξεσκεπάσουμε τις ουλές μας.
Μια κόκκινη σερπαντίνα έραβε το δέρμα σου σακουλιάζοντας βίδες, κομφετί από θρυμματισμένα κόκκαλα και την ζωή σου καρφωμένη επάνω σε πλάκες.
Εγώ,
μια κωμική βασίλισσα σε ένα άρμα χωρίς ρόδες.
Σταυρωμένη να παρακολουθώ κάθε χρόνο, να περνά η γιορτή μπροστά από τα μάτια μου.
Εκείνο το βράδυ, τα φιλιά σου αναγνώρισαν το παρελθόν μου και τα δάκτυλα μου ιχνηλάτησαν την εις Άδου κάθοδο της ψυχής σου.
Αλείψαμε τις πληγές μας με μέλι και γάλα, ήπιαμε δαίμονες ο ένας από την κύλικα του άλλου, ανάπνευσα τον πόνο σου, άνοιξες το στόμα σου να δεχτείς της αλήθειας μου το αντίδωρο.
Ποθήσαμε τόσο, τα σώματα να μας λυτρώσουν…
Ξημερώματα η πομπή έγινε στάχτη.
Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιος Μεγάλος Θεός κάηκε,
ο Καρνάβαλος
ή
ο Έρωτας.