Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018
ΤΑ ΝΥΚΤΕΡΗΣΙΑ ΦΙΛΤΡΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ
ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ
ΤΑ
ΝΥΚΤΕΡΗΣΙΑ ΦΙΛΤΡΑ
(Ευριπίδης,
«Εκάβη», σττ. 828-832)
Και
πού θα βρεις, για πες, να πεις αυτές τις λέξεις,
ω
βασιλιά Αγαμέμνονα, της ηδονής, της
χαράς
του νου και του κορμιού και της ηδίστης
προσήλωσης
τις μάγες
λέξεις, να συντρέξεις
τη
γοητεία των ερώτων; Θ’ αντέξεις
το
αγώνισμα απροπόνητος; Και θά ’σαι χρήστης
μιας
γλώσσας που αγνοείς; Και πώς θα γίνεις μύστης
των
τρυφερών τεχνών γι’ αυτήν που θα επιλέξεις;
Η
Εκάβη σου μιλάει τώρα – και άκουγέ την!
τους
τρόπους της αγάπης ξέρει, και ποτέ την
απόλαυση
δεν στέρησε απ’ τον εαυτό της.
Μες
στο σκοτάδι, που τα φίλτρα τα θεσπέσια,
τα νυκτερήσια
με ασπασμούς βαθείς και με αίσια
γευόμουν
θέρμη, εμίλαγα ως θνητή θεότης.
ΜΠΟΡΧΕΣ!
JORGE LUIS BORGES
BLIND PEW
Lejos del mar y de la hermosa guerra,
que así el amor lo que ha perdido alaba,
el bucanero ciego fatigaba
los terrosos caminos de Inglaterra.
Ladrado por los perros de las granjas,
pifia de los muchachos del poblado,
dormía un achacoso y agrietado
sueño en el negro polvo de las zanjas.
Sabía que en remotas playas de oro
era suyo un recóndito tesoro
y esto aliviaba su contraria suerte;
a ti también, en otras playas de oro,
te aguarda incorruptible tu tesoro:
la vasta y vaga y necesaria muerte.
Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018
ΜΠΛΕΪΚ
JORGE LUIS BORGES
ΜΠΛΕΪΚ
Πού
νά ’ναι το ρόδο που όντας στο χέρι σου
επιδαψιλεύει,
κι ας μην το ξέρει, δώρα πολύτιμα
και
προσωπικά;
Όχι
στο χρώμα, μιας και το άνθος είναι τυφλό,
ούτε
στο γλυκό αστείρευτο άρωμά του,
ούτε
καν στο βάρος κάποιου πετάλου του.
Τα
πράγματα αυτά
είναι
απλώς κάτι αντίλαλοι – λίγοι και χαμένοι.
Το
ρόδο το αληθινό βρίσκεται πολύ μακριά.
Μπορεί
νά ’ναι κίονας ή μάχη
ή
αγγέλων στερέωμα ή κόσμος
απέραντος,
μυστικός και αναγκαίος,
ή
η αγαλλίαση κάποιου θεού που δεν θα δούμε
ή
πλανήτης ασημένιος σε άλλον ουρανό
ή
και τρομερός αρχέτυπος που δεν έχει καν
του
ρόδου τη μορφή, του ρόδου το σχήμα.
ΣΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΟΥΣΑΝΑΣ ΡΙΝΑΛΔΙ
JULIO CORTÁZAR
ΣΤΗ
ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΟΥΣΑΝΑΣ ΡΙΝΑΛΔΙ
Δεν
ξέρω τί υπάρχει πίσω απ’ τη φωνή σου
Ποτέ
μου δεν σε είδα, και είσαι απλώς οι δίσκοι
Που
μένουν τις νύχτες σε τούτο το παρισινό διαμέρισμα.
Σε
αναζήτησα στο Μπουένος Άιρες, μα ασφαλώς το ξέρεις
Πόσοι
ψεύτες καθρέφτες σε δείχνουνε σε άλλη γωνία,
Και
ύστερα από λακκούβα σε λακκούβα πηδώντας
Καταλήγεις
μ’ ένα τζιν σε σφαιριστήριο μουρμουρίζοντας
Κι
έχοντάς τα βάλει με την αφηρημάδα σου.
Δεν
ξέρω, το βλέπεις δα, ούτε καν πώς είσαι –
Έχω
τις φωτογραφίες των δίσκων σου, κόσμο
Που
σε αναγνωρίζει και σου γράφει,
Τοίχους
λέξεων με γλυσίνες
Κι
εσένα πιο πίσω, άφταστη, απρόσιτη πάντοτε.
(Κι
ό,τι λέω τώρα, Σουσάνα,
Αργεντινή
είναι κι αυτό όπου όλα
Να
σκεπάσουν μπορούν την απάτη, αν δεν γνωρίζουμε
τρόπους
να υπάρχουμε
Σαν
τον φανοστάτη της συνοικίας ή όπως εδώ τα τάνγκο της,
Φύλακες
εμείς της νύχτας και της ελπίδας.)
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.