ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΟΣ

Πέρασαν δύο χρόνια... Α, ρε Δημήτρη!...

ΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΥΡΑΝΟ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

ΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΥΡΑΝΟ

Σου γράφω

εύθραυστος πάντα

κι ετοιμόρροπος

γιατί φυλλορροεί μέρα τη μέρα

ό,τι εντός μου φυσούσε

το αίμα τρυπώνει παντού

με καταπίνει

ο κόσμος μαυσωλείο δε με πιστεύει

κι άλλον δεν έχω ουρανό

πάρεξ την ποίηση.

ΑΒΕΛΑΡΔΟ ΚΑΣΤΙΓΙΟ!

ABELARDO CASTILLO

ESPEJOS

Antes que yo, dos hombres han sentido
el sagrado pavor de los espejos.
No soy yo, es mi miedo lo que mido
con esos dos, tan altos y tan lejos.

Poe y Borges supieron de esta rara
maldición de la luz: la que duplica
el horror paulatino de mi cara
que en vejez, tiempo y muerte se disipa.

Dios debiera velarnos a estos jueces
de la ruina del alma y de sus grietas.
Ya es pecado morir, por qué mil veces
matarse entre cristales y aguas quietas.

Por eso no hay espejos en mi casa.
En la pared, un gran dibujo intenta
fijar mi antigua cara. El tiempo pasa
y me asesina sin que yo lo sienta.

ΜΝΗΜΗ, ΜΗΔΕ ΛΗΘΗ

ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΟΥΔΑΚΗΣ

ΜΝΗΜΗ, ΜΗΔΕ ΛΗΘΗ

Λέγεται πως είναι φως

με την υπόθεση μιας μαργαρίτας

Οι μαθηματικοί προσδιόρισαν χρόνου αρχή

προσθέτοντας έπειτα έτη φωτός

Δόθηκε η αίσθηση ενός νέου γεγονότος

που σημαδεύτηκε με την ανάκτηση ενός κύκλου

για όλες εκείνες τις αχτίνες που φώλιασαν περίτρανα

Έπειτα ακολούθησε ακατάσχετη ροή

ενός μύθου που διαχύθηκε στο διάστημα

Ονομάστηκε φως της ποιήσεως

από ’κείνους

που πάντα ονειρευόντουσαν ταξίδι

Οι Λόγχες φωτός καρφώθηκαν σαν δέντρα

πάνω στη γη

Ποδοβολητά σκιών ακούστηκαν ν’ αποχωρούν

και κύματα γρανιτένια έμειναν μετέωρα

Επικράτησε η σιγή

με την απειλή των πάγων

Το φως εκείνο έφτασε για πρώτη φορά

ήταν παραπάνω από ένα χάδι

Μια που πρώτη φορά

όλοι εμείς μεταφράζουμε

Έμεινε ακίνητο για αιώνες κι έτη φωτός

Κολώνα στο κέντρο του διαστήματος

Πολύ μετέπειτα κέντρο των φυτών, των πουλιών

και των ζώων

Φάσμα στο παιγνίδι των κυμάτων

Της αίσθησης του απερίγραπτου

Των πετάλων μιας διαστημικής συνθήκης

Κι αν του δώσουμε νόηση φυγής

ανεβαίνοντας πάλι τα μαθηματικά

Μετρώντας και ξαναμετρώντας ταχύτητες

θερμότητες και αποστάσεις

Σαν ένα παράξενο κενό, γεμάτο σύνολα

που με αγκύλες περικλείει ο καλός μαθητής

Αν πάλι, γιατί το μέσον μιας σκέψης

η σύνδεση, ή η αποσύνδεση

Επειδή κάτι ζεστό που ονομάσαμε

το πρώτο χάδι

Που έλιωσε τους πάγους κι έφτιαξε

τις θάλασσες

Αυτή είναι μόλις η πρώτη δοκιμή

ή αλλιώτικα, η δομική κίνηση του διαστήματος

Επακολούθησαν εκτός των πρώτων ποιητών

Αφόρητα ο δικό σας θάνατος

Εξετάσαμε ήδη εκατομμύρια θανάτους

Που παίζουν σε επανάληψη

Πάλι τη γέννηση

και τον θάνατο ενός νέου αριθμού

Εμπιστευτείτε τι άλλο

Κάτι σαν τη διαστημική βαλίτσα

πάντα γεμάτη

σαρδελοποιημένα συμβάντα

Αφού η λύπη, ή το κλάμα

Ή, η χαρά, τη μέρα των γενεθλίων σας

Απόρρητο, απόρρητο ή σαν είδος μαγικό

Το επεξεργάζονται μόνο γνωστοί και φίλοι

πάνω απ’ το φέρετρο σας

Το φέρετρο σας μετέπειτα με φτερά!

Το σύμπαν δεν έχει σταυρωμένα χέρια

Δεν έχει φίλους, συγγενείς κι αηδίες

Πέταξε τα λουλούδια και τα δάκρυα

Όλα στη γη την καρπερή φυτεύτηκαν

Όλα και του σώματος πάθη

Όλα με μιας

Το φέρετρο σας το σύμπαν το ξεσήκωσε

κι ακόμα ψηλά

η μνήμη 

ή εν πολλοίς η λήθη

Όλα αηδίες για το σύμπαν

Ταξιδεύει και κείνο μαζί σας

Κρατώντας την ίδια βαλίτσα αποσκευών

Με διαστημικούς και παράταιρους χρόνους

Με κλίμακα, χάρακα, διεύθυνση και φτερά

Στην απερίγραπτη αυτή σκηνή

γεννήθηκαν θρησκείες, ακολούθως

Αμερικάνικες πολυεθνικές ψυχοφαρμάκων

Αντισταθείτε στην απειλή

και ζήστε του θανάτου

Ζήστε προπαντός της ζωής

και του θανάτου τον τύμβο

άλλος!  

Ανθοστόλιστος του ονόματος σας

Εν πολλοίς μνήμη, μηδέ λήθη!