ALAIN JOUFFROY
ΠΥΛΕΣ
ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
να
σαλπάρεις για τα οξέα
να
περαιώνεσαι στην άλλη πλευρά των γκριζωπών κιγκλιδωμάτων
να
διασχίζεις και ν’ ακολουθείς τους στίβους αλμυράς ερήμου
να
διαβαίνεις το γαλακτώδες λευκό του κενού
να
ρίχνεσαι στον επικεκαλυμμένο των οριζόντων ορίζοντα
να
βάζεις πυρκαγιά στο μέσον αμμώδους ανέμου
να
γελάς με τους λυγμούς αυτής της πυρκαγιάς
να
αναπτύσσεσαι στην καταιγίδα του Νεύτωνα των Βεδουίνων
να
στιγματίζεσαι ώς το κόκαλο του αποτυπώματος πολυπληθών
ηλίων
να
ανεβαίνεις ν’ ανεβαίνεις πάντοτε ψηλότερα τραβώντας για του
στοχασμού
τον Νότο
να
διευρύνεις το διάστημα του ταξιδιού δια του διαστήματος
της
αποδοχής
ν’
αποκτάς όλο το προσιτό εύρος της χαράς
και
ύστερα, με βήματα μικρά, να προσεγγίζει τις πύλες, τις
σιωπηλές
τις πύλες
να
προσεγγίζεις της πρώτης πύλης ρόδα και μελάνια
ν’ ακολουθείς τον βαμμένο στου σολομού το χρώμα
τοίχο που
γίνεται
στο σκιόφως άσπρος
να
οπισθοχωρείς μπροστά από τις προσόψεις που κατέρρευσαν
από
’να χαμόγελο
ν’
αναγνωρίζεις την αυστηρότητα ενός ματιού από μπλε φαγιάντσα
και
να βουτάς σαν να ζητάς να ψαρέψεις όμορφες οφθαλμαπάτες
και
να ’ρχεσαι πίσω φέρνοντας απλώς των αρχαγγέλων θάμβη
εκείνες
τις πύλες και επιβαίνοντας εκείνου του λυκόφωτος
εκείνους
τους πίνακες και επιβαίνοντας του λυκαυγούς εκείνου
τα
χρώματα να ξανακατεβαίνουν επί τέλους διαχεόμενα στη γη
και
είναι όντως εκεί σαν το σημείο υποδοχής με του εξτρεμισμού
το
καλωσόρισες
κανείς
δεν σας συγχέει με τίποτε άλλο
πύλες
της ερήμου, πύλες της κυανής λεβάντας και του πράσινου
μήλου
πύλες
που επωμίζεστε και κουβαλάτε αστέρια
κανείς
ζωγράφος δεν σας έχει ακόμα επινοήσει
και
τις έχετε στο χέρι σας, της ερήμου ω άνθρωποι, που
επανεπινοείτε
τη ζωγραφική,
την
πλέον ακραιφνή και ανελέητη, την πιο γλυκιά ζωγραφική
του
κόσμου
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
