ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΛΙΑΚΟΥ

ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

   “...κοίτα το βυθό, άσπλη κι μπλε πετλούλα. Κομματάκια

   άπ’ το σπασμένο φεγγάλι....”  είπε ο μικρός Τηλέμαχος

       (Πυργαδίκια, 2015)

Έσπασε το φεγγάρι κι έπεσε στο πέλαγος –

βότσαλα στο βυθό.

Τα φόρεσες  

κι έγινες ψηφιδωτό.

Με δύο-τρεις κηρομπογιές,

ζωγράφισες στο δέρμα τους

ήλιους, σπιτάκια

κι ουρανούς.

Ώσπου,

φουσκώσανε τα βότσαλα,

γινήκανε νησιά.

Στη θάλασσα τα έριξες  

κι σκάλωσαν στου Άθω τα κορδόνια.

Κ’ οι Συμπληγάδες μας,

μεμιάς,

κατάπιαν τη φωνή τους κι μαράθηκαν.

   Guernsey, 2015

ΜΗΤΕΡΑ

ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ

[ΜΗΤΕΡΑ]

Αμίλητη η μητέρα καθόταν στην αυλή

πλέκοντας τη ζωή της παπαρούνες

στάχυα και τριαντάφυλλα

μα πιο πολύ ζωγράφιζε με τις κλωστές

αδύνατα πουλιά με ανοιχτές φτερούγες

και πάνω τους ο ήλιος με τις αχτίνες του

τα χαιρετούσε,

χαμόγελο φωλιάς είτε του ύπνου ανάσα

δε φάνηκε στη ζωγραφιά της

εξόν στις ανθοδέσμες του θανάτου της.

Ήχοι μ’ ακολουθούν απ’ το δοξάρι του αργαλειού

μέσα στη νύχτα

και στα λευκά σεντόνια που ύφαινε

διαβάζω διαδρομές

ονόματα σταθμών στην ούγια τους τα γεγονότα.

Από το βιβλίο: Σωτήρης Βαρνάβας Μελαχρινός, "Χρεόγραφο", Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2013, σελ. 12.

ΟΛΟ ΚΑΙ ΒΡΕΧΕΙ ΑΠΑΡΗΓΟΡΗΤΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ

[ΟΛΟ ΚΑΙ ΒΡΕΧΕΙ ΑΠΑΡΗΓΟΡΗΤΑ]

Όλο και βρέχει απαρηγόρητα.

Το παρελθόν τι θλίψη π’ όχει.

Των χινοπωριασμάτων το στοιχειό

σκορπάει τη μοναξιά σε κάθε κόχη.

Γιόμοσε ερμιά η αυλή μου που χορτάριασε,

θλίβουνται τα νερά μ’ άμοιρες μνήμες.

Στους δρόμους σέρνεται η παράμερη ζωή

που αράχνιαζε σε έρημες ρίμες.

Τραβιούμαι στα όνειρά μου τ’ απαράμοιαστα

κ’ εφταδιπλώνω την ψυχή μου στα όνειρά της,

στην αγκαλιά της μοναξιάς μου γέρνοντας,

σα με χαϊδεύουν τα γυναίκεια τα μαλλιά της. 

Από το βιβλίο: Απόστολος Μελαχρινός, "Τα ποιήματα", επιμέλεια Αγορή Γκρέκου, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 1994, σελ. 87.

ΚΥΚΛΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

GOTTFRIED BENN

ΚΥΚΛΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Ο μοναχικός τραπεζίτης μιάς πόρνης

που πέθανε άγνωστη μεταξύ αγνώστων

είχε σφράγισμα χρυσό.

Οι υπόλοιποι έλειπαν λες και είχαν κανονίσει

στα μουγκά να βγούνε ραντεβού.

Τον έβγαλε ο εργολάβος κηδειών,

τον έβαλε ενέχυρο και ύστερα πήγε για χορό.

Διότι, όπως είπε,

μόνο το χώμα πρέπει να ξαναγίνεται χώμα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

******************************

KREISLAUF

Der einsame Backzahn einer Dirne,

die unbekannt verstorben war,

trug eine Goldplombe.

Die übrigen waren wie auf stille Verabredung

ausgegangen.

Den schlug der Leichendiener sich heraus,

versetzte ihn und ging für tanzen.

Denn, sagte er,

nur Erde solle zur Erde werden.

1912

ΕΠΑΝΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

NORMA ETCHEVERRY 


ΕΠΑΝΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ 

Νοσταλγώ το βλέμμα σου στο χαρτί
όπου συνηθίζαμε ν’ αποκωδικοποιούμε
τα σημεία
αυτής της διαρκούς αγρυπνίας.
Μου λείπουν τούτες οι μικρές συνήθειες
Τώρα
που με παρακάμπτουν τα μάτια σου
μοιάζοντας πιο πολύ από ποτέ άλλοτε
στον γυμνό τοίχο που χτίσαμε μαζί,
εκεί όπου ύστερα από το αρχικό σοκ
μάθαμε να γράφουμε «Σ’ αγαπώ»
και άλλα παρόμοια
κακόγουστα πράγματα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΟΜΗΡΙΑ

ΣΤΕΛΛΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ

ΟΜΗΡΙΑ

Μη με κοιτάς
βαδίζω πλάι στο γκρεμό
Υπάρχω μόνο
γιατί ετούτος ο χαμός
θέλει ένα πρόσωπο
για να ξεδίνει η θλίψη
στους περιπάτους του απογεύματος

Ομήρους κρατώ
το ποίημα και το όνειρο
και δε φοβάμαι
Τους ανταλλάσσω πάραυτα
ελάχιστα τα λύτρα που ζητάω

Το άρωμα της προσμονής
ίσως και το κορμί σου

Από το βιβλίο: Στέλλα Γεωργιάδου, «Αμφίβια εγώ», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2015, σελ. 25.

ΑΡΤΩ!

ANTONIN ARTAUD

LE NAVIRE MISTIQUE

Il se sera perdu le navire archaïque
Aux mers où baigneront mes rêves éperdus ;
Et ses immenses mâts se seront confondus
Dans les brouillards d’un ciel de bible et de cantiques.

Un air jouera, mais non d’antique bucolique,
Mystérieusement parmi les arbres nus ;
Et le navire saint n’aura jamais vendu
La très rare denrée aux pays exotiques.

Il ne sait pas les feux des havres de la terre.
Il ne connaît que Dieu, et sans fin, solitaire
Il sépare les flots glorieux de l’infini.

Le bout de son beaupré plonge dans le mystère.
Aux pointes de ses mâts tremble toutes les nuits
L’argent mystique et pur de l’étoile polaire.

ΜΠΡΟΙΥΚ ΜΠΕΝΤΟΝ!

ΒΡΟΟΚ ΒΕΝΤΟΝ: RAINY NIGHT IN GEORGIA

Χρόνια πολλά, Πολυξένη!

ΑΝΤΙΔΑΝΕΙΑ

ΑΡΙΣΤΕΑ ΠΑΠΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΑΝΤΙΔΑΝΕΙΑ

   Ένας Θεός γεννιέται. Άλλοι πεθαίνουν. Η Αλήθεια

   ούτε έφυγε ούτε ήρθε: το Λάθος άλλαξε.

Κι όμως το παραδέχομαι
δεν είναι τωρινό κακό.
Δεκαετίες έπλεκα ατέλειωτα
μνημόσυνα εν μέσω
μνημονίων· τί το καινούργιο;
Το λάθος μου δεν άλλαξε.
Με τρέφει ληξιπρόθεσμο
μα εγώ ούτε λέξη άσχετη

δεν του αποταμιεύω.

Η προθεσμία έληξε.
Το ξέρουν και το ξέρω.
Επίορκη από καιρό
εξαργυρώνω κάθιδρη
ώς και τη σιωπή μου:
λυγμό ασυνάρτητον ηχώ
πριν απ’ τον δύσκολο καιρό
πριν απ’ τη γέννησή μου.

Η προθεσμία έληξε.

        Μαζί κι εγώ.

Το λάθος μου δεν άλλαξε
δανείστηκε αυτουργό.
Κι εγώ στου κόσμου το κακό
ένταλμα ανεξόφλητο
πετώ την ενοχή μου.

Από το βιβλίο: Αριστέα Παπαλεξάνδρου, «Μας προισποερνά», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2015, σελ. 7-8.

ΚΑΙ ΤΙ, Ω ΝΑΙ, ΤΙ ΔΕΝ ΝΙΩΘΑΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ

HEINRICH HEINE

[ΚΑΙ ΤΙ, Ω ΝΑΙ, ΤΙ ΔΕΝ ΝΙΩΘΑΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ]

Και τί, ω ναι, τί δεν νιώθαμε ο ένας για τον άλλο...

κι ωστόσο υποδειγματικά φερόμαστε.

Ποτέ δεν είχαμε φωνές, καβγάδες, σάλο,

στο «Κύριος και Κυρία» σαν τραβιόμαστε.

Παρέα χαιρόμασταν, παρέα αστειευόμασταν·

και τρυφερά φιλιόμασταν και αγκαλιαζόμασταν.

Στο τέλος, σαν παιδιά κι εμείς για να χαρούμε,

«κρυφτούλι» επαίζαμε στα δάση, στα λιβάδια·

και μάθαμε τόσο καλά πώς να κρυφτούμε,

που δεν ξαναβρεθήκαμε – και πάν’ τα χάδια...

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΜΥΣΕ!

ALFRED DE MUSSET

TRISTESSE

J’ai perdu ma force et ma vie,
Et mes amis et ma gaieté;
J’ai perdu jusqu’à la fierté
Qui faisait croire à mon génie.

Quand j’ai connu la Vérité,
J’ai cru que c’était une amie;
Quand je l’ai comprise et sentie,
J’en étais déjà dégoûté.

Et pourtant elle est éternelle,
Et ceux qui se sont passés d’elle
Ici-bas ont tout ignoré.

Dieu parle, il faut qu’on lui réponde.
Le seul bien qui me reste au monde
est d’avoir quelquefois pleuré.

ΑΠΟΓΕΥΜΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Πότισε τα λουλούδια. Άκουσε το νερό να στάζει απ’ το μπαλκόνι.

Τα σανίδια μουσκεύουν και παλιώνουν. Μεθαύριο,

όταν θα πέσει το μπαλκόνι, αυτή θα μείνει στον αέρα,

ήσυχη, ωραία, κρατώντας μες στα χέρια της

τις δυο μεγάλες γλάστρες τα γεράνια της και το χαμόγελό της.

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Μαρτυρίες, Σειρά δεύτερη (1966)», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1977 (7^η έκδοση), σελ. 41.

ΜΑΛΛΑΡΜΕ!

STÉPHANE MALLARMÉ

LE TOMBEAU DE CHARLES BAUDELAIRE

Le temple enseveli divulgue par la bouche
Sépulcrale d'égout bavant boue et rubis
Abominablement quelque idole Anubis
Tout le museau flambé comme un aboi farouche

Ou que le gaz récent torde la mèche louche
Essuyeuse on le sait des opprobres subis
Il allume hagard un immortel pubis
Dont le vol selon le réverbère découche

Quel feuillage séché dans les cités sans soir
Votif pourra bénir comme elle se rasseoir
Contre le marbre vainement de Baudelaire

Au voile qui la ceint absente avec frissons
Celle son Ombre même un poison tutélaire
Toujours à respirer si nous en périssons.