ΑΓΝΩΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΑΝ ΥΛΗ ΕΥΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΑΓΝΩΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΑΝ ΥΛΗ ΕΥΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥΣ

Το Let it bleed  των Ρόλλινγκ Στόουνς σού θυμίζουν, όταν

αφήνουνε την πύλη των οδόντων και την κρύπτη

της γλώσσας να υποφώσκουν στην κυψέλη που δεχόταν

ασμένως κύματα ευμελούς χαράς από του γλύπτη

ιμέρου το στυμμένο αγαλματίδιο κι όσο στάζει

ακόμα δώρα το καλέμι του. Ίσως παρεμπίπτει

στον κύκλο των σχημάτων λόγου, μα είναι σαν χαλάζι

τα τόξα τους τα τανυσμένα: ανύσματα και βέλη

από τοπάζια που εκτοπίζουν ότι τα σκϊάζει

στην αμνησία αυτού του χρόνου που ποτέ δεν μέλλει

να βγει έξω απ’ την ανωνυμία, νά ’βρει φως και τέλος.

Πανέμνοστα, φρουτώδη, αιμορραγούντα· σάμπως χέλι

ανάμεσά τους ξεγλιστράει ο λόγος ανωφέλως

(raison, discours) σαν κέλης φρέσκος σε άφρακτη θυμέλη

κι ενώ αποσχηματίζεται μες στο κελλί του ο γέλως.

Ο ΜΠΟΥΦΕΤΖΗΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΤΗΣ: Ο ΜΠΟΥΦΕΤΖΗΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΠΙΝΟ ΝΤΑΝΙΕΛΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο PINO DANIELE: NAPULE E' 

ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ!

DYLAN THOMAS

WE LYING BY SAESAND

We lying by seasand, watching yellow
And the grave sea, mock who deride
Who follow the red rivers, hollow
Alcove of words out of cicada shade,
For in this yellow grave of sand and sea
A calling for colour calls with the wind
That's grave and gay as grave and sea
Sleeping on either hand.
The lunar silences, the silent tide
Lapping the still canals, the dry tide-master
Ribbed between desert and water storm,
Should cure our ills of the water
With a one-coloured calm;
The heavenly music over the sand
Sounds with the grains as they hurry
Hiding the golden mountains and mansions
Of the grave, gay, seaside land.
Bound by a sovereign strip, we lie,
Watch yellow, wish for wind to blow away
The strata of the shore and drown red rock;
But wishes breed not, neither
Can we fend off rock arrival,
Lie watching yellow until the golden weather
Breaks, O my heart's blood, like a heart and hill.

ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ...

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ: ΜΥΡΙΖΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑΣΕΜΙ

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις.
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης.

ΤΕΧΝΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ

HORACIO CASTILLO

ΤΕΧΝΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ

Ξαμόλα τη γλώσσα, μα δίχως να ξεμείνει ό,τι βγαίνει

από μέσα της, οδηγημένο

από δύναμη υπέρτερη

και από την έξυπνη συμπαιγνία νεφρών και διαφράγματος·

συνέχισε επιμόνως να πιέζεις τους μύες

σαν να θες ν’ αποβάλεις

άλογο ή κύκλωπα·

επαναλάμβανε τη διαδικασία

κάνοντάς την να γίνει με τα δάχτυλα

ή και με κάποιο μέσο στυφό, δυσάρεστο

ώς ν’ αδειάσει και να μείνει στο τέλος

μονάχα ένα κομμάτι δέρμα ξερό,

έν’ ασκί να το κρεμάσεις στο πρώτο δέντρο,

της πτητικότητας μι’ αδύναμη μήτρα,

ίσως δε και του φωτός ακόμα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ!

CHARLES BAUDELAIRE

LA BÉATRICE

Dans des terrains cendreux, calcinés, sans verdure,
Comme je me plaignais un jour à la nature,
Et que de ma pensée, en vaguant au hasard,
J'aiguisais lentement sur mon coeur le poignard,
Je vis en plein midi descendre sur ma tête
Un nuage funèbre et gros d'une tempête,
Qui portait un troupeau de démons vicieux,
Semblables à des nains cruels et curieux.
À me considérer froidement ils se mirent,
Et, comme des passants sur un fou qu'ils admirent,
Je les entendis rire et chuchoter entre eux,
En échangeant maint signe et maint clignement d'yeux:

— «Contemplons à loisir cette caricature
Et cette ombre d'Hamlet imitant sa posture,
Le regard indécis et les cheveux au vent.
N'est-ce pas grand'pitié de voir ce bon vivant,
Ce gueux, cet histrion en vacances, ce drôle,
Parce qu'il sait jouer artistement son rôle,
Vouloir intéresser au chant de ses douleurs
Les aigles, les grillons, les ruisseaux et les fleurs,
Et même à nous, auteurs de ces vieilles rubriques,
Réciter en hurlant ses tirades publiques?»

J'aurais pu (mon orgueil aussi haut que les monts
Domine la nuée et le cri des démons)
Détourner simplement ma tête souveraine,
Si je n'eusse pas vu parmi leur troupe obscène,
Crime qui n'a pas fait chanceler le soleil!
La reine de mon coeur au regard nonpareil
Qui riait avec eux de ma sombre détresse
Et leur versait parfois quelque sale caresse.