ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΡΕΧΤ

Κριτική για τη μετάφρασή μου των ποιημάτων του Μπρεχτ δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών.

ΤΑ ΜΑΤΙΑ

ARMAND SULLY PRUDHOMME

ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Μαύρα, γαλάζια, ωραία κι αγαπημένα

μάτια αναρίθμητα που εβλέπαν την αυγή,

κάτω από μάρμαρα ‘κείνται» αποθεμένα

κι ας βγαίνει ο ήλιος πάντα εδώ στη γη.

Οι νύχτες πιο γλυκιές παρ’ όσο οι μέρες

κάναν τα μάτια νά ’χουν μαγευθεί,

λάμπουνε πάντα τα’ άστρα στους αιθέρες,

σκοτάδι όμως στα μάτια έχει απλωθεί.

Να πεις πως έμειναν τυφλά θά ’τανε ψέμα,

Δεν είναι κάτι τέτοιο δυνατό!

Κάπου στ’ Αλλού θ’ απόθεσαν το βλέμμα,

σ’ εκείνο που το λένε αθώρητο.

Κι όπως τ’ αστέρια, που χάνονται σα δύνουν,

χωρίς να φύγουνε ποτέ απ’ τον ουρανό

έτσι κι οι κόρες των ματιών μπορεί να σβήνουν

με θάνατο όμως όχι αληθινό:

Μαύρα, γαλάζια, ωραία κι αγαπημένα,

μάτια που εμείς σφραγίζουμε στη γης,

πέραν του τάφου βλέπετε ανοιγμένα

τη λάμψη μιας ατέλειωτης αυγής.

Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπάρας.

Από το βιβλίο: Αλέξανδρος Μπάρας, «Προσεγγίσεις στη γαλλική ποίηση - Μεταφράσεις», Εκδόσεις Πρόσπερος, Αθήνα 1986, σελ. 53.

************

LES YEUX

Bleus ou noirs, tous aimés, tous beaux,

Des yeux sans nombre ont vu l'aurore ;

Ils dorment au fond des tombeaux,

Et le soleil se lève encore.

 

Les nuits plus douces que les jours

Ont enchanté des yeux sans nombre ;

Les étoiles brillent toujours

Et les yeux se sont remplis d'ombre.

 

Oh ! qu'ils aient perdu le regard,

Non, non, cela n'est pas possible !

Ils se sont tournés quelque part

Vers ce qu'on nomme l'invisible ;

 

Et comme les astres penchants

Nous quittent, mais aux cieux demeurent,

Les prunelles ont leurs couchants,

Mais il n'est pas vrai qu'elles meurent  :

 

Bleus ou noirs, tous aimés, tous beaux,

Ouverts à quelque immense aurore,

De l'autre côté des tombeaux

Les yeux qu'on ferme voient encore.

ΑΠΟ ΚΑΤΑΒΟΛΩΝ

BLAS DE OTERO (1916-1979)

ΑΠΟ ΚΑΤΑΒΟΛΩΝ

Με τη ζωή μου χαμένη, τον χρόνο, όλα εκείνα

που τα πέταξα σαν δαχτυλίδι στο νερό,

με χαμένη τη φωνή μου στα θρασεμένα χόρτα,

μου μένει ωστόσο εμένα ακόμα ο λόγος.

Και πείνες και δίψες αν πέρασα και ό,τι

ήταν δικό μου και κατάντησα στο τέλος τίποτα,

και με θερισμένους σιωπηρώς τους ίσκιους,

μου μένει ωστόσο εμένα ακόμα ο λόγος.

Κι αν άνοιξα τα χείλη να δω την όψη

της πατρίδας μου την αγνή, την τρομερή,

κι αν άνοιξα-ξανάνοιξα τα χείλη και τα ξέσκισα,

μου μένει ωστόσο εμένα ακόμα ο λόγος.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΛΕΟΠΟΛΔΟ ΛΟΥΓΟΝΕΣ!

LEOPOLDO LUGONES

OCEÁNIDA

El mar, lleno de urgencias masculinas,
bramaba alrededor de tu cintura,
y como un brazo colosal, la oscura
ribera te amparaba. En tus retinas

y en tus cabellos, y en tu astral blancura
rieló con decadencias opalinas
esa luz de las tardes mortecinas
que en el agua pacífica perdura.

Palpitando a los ritmos de tu seno
hinchose en una ola el mar sereno;
para hundirte en sus vértigos felinos

su voz te dijo una caricia vaga,
y al penetrar entre tus muslos finos
la onda se aguzó como una daga.

ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΥ ’ΣΑΙ ΠΕΛΑΓΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΠΟΠΗ ΑΣΤΕΡΙΑΔΗ

ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΥ ’ΣΑΙ ΠΕΛΑΓΟ

Όμορφο πού ’σαι πέλαγο
πικρή καρδιά κι αν έχεις
τα κύματα σου κράτησε
έρχομαι δε με βλέπεις

Όμορφη πού ’σαι θάλασσα
πλατειά μου ελευθερία
καράβια πάνε κι έρχονται
Περαία-Μασσαλία

Όμορφο πού ’σαι πέλαγος
πού πας με τα νησιά σου
ρίξε κάβο και σύρε με
να ’ρθώ κι εγώ κοντά σου

Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος

Μουσική: Λίνος Κόκοτος.

ΡΟΝΣΑΡ!

PIERRE DE RONSARD

Ô MERVEILLETTE FENTE

Je te salue, Ô merveillette fente,
Qui vivement entre ces flancs reluis ;
Je te salue, Ô bienheureux pertuis,
Qui rend ma vie heureusement contente !

C’est toi qui fais que plus ne me tourmente
L’archer volant qui causait mes ennuis ;
T’ayant tenu seulement quatre nuits
Je sens sa force en moi déjà plus lente.

Ô petit trou, trou mignard, trou velu,
D’un poil folet mollement crespelu,
Qui à ton gré domptes les plus rebelles :

Tous vers galans devraient, pour t’honorer,
A beaux genoux te venir adorer,
Tenant au poing leurs flambantes chandelles !