ΚΑΡΛΟΣ ΜΑΡΘΑΛ!

CARLOS MARZAL (1961)

EL JUEGO DE LA ROSA

Hay una rosa escrita en esta página,

y vive aquí, carnal pero intangible.

Es la rosa más pura, de la que otros han dicho

que es todas las rosas. Tiene un cuerpo

de amor, mortal y rosa, y su perfume

arde en la sinrazón de esta alta noche.

Es la cúbica rosa de los sueños,

la rosa de los sueños,

la rosa del otoño de las rosas.

Y esa rosa perdura en la palabra

rosa, cien vidas más allá de cuanto dura

el imposible juego de la vida.

Hay una rosa escrita en esta página,

y vive aquí, carnal e inmarcesible.

Η ΠΝΙΓΜΕΝΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

PABLO NERUDA

Η ΠΝΙΓΜΕΝΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

Πεταλούδα ψυχαρπαγμένη στο υφάδι, στεγνή εσάρπα
που αρπίζει απλωμένη στο δέντρο, έντρομη κόρη
στο ουράνιο μπουγάζι να πνίγεται, ψυχή καταβάσα
με βροχές μαζί και με σπιλιάδες,
μόνη, κατάμονη και γενικώς συμπαγής,
με τα ράκη των ρούχων της, με κόμη γινωμένη κομμάτια
και με κέντρα που αέρηδες τά ΄φαγαν. Ασάλευτη·
αντίσταση καμμιά στις βραχνές του χειμώνα σακοράφες,
στο ποτάμι με τ’ άγρια νερά που καρτέρι σού στήνουν.
Ουράνια σκιά, περιστερόκλαδο φίνο
που νύχτα ετσακίστη ανάμεσα στα ψόφια λουλούδια. -
Εδώ! Εγώ εδώ σταματάω, γιατί πονώ, όταν
σαν ήχος αργόσυρτος γιομάτος παγωνιές, γιομάτος μπούζια
αφήνεις ανοιχτή από παντού την κόκκινη λάμψη σου
να δέρνεται, να κοπανιέται απ’ όλα τα νερά της θαλάσσης.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΛΕΣΙΟ ΛΕΓΚΑ - ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΠΡΙΝ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ O ALESSIO LEGA: DIFENDI L’ALLEGRIA

ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός.
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΖΩΝΝΥ ΚΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο JOHNNY CASH: THE GAMBLER

ΤΟ ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ ΜΙΑ ΑΥΓΗ

ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

[ΤΟ ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ ΜΙΑ ΑΥΓΗ]

Το είχα γράψει μια αυγή
που είχες όνειρο φτάσει·
σαν κισσός την πηγή
σε είχα γύρω σκεπάσει.

Άνοιξη ήταν γλυκειά
κι είχε λιώσει το χιόνι,
μα ήσουν δίχως λαλιά,
θλιβερό χελιδόνι

που ζητούσε φωλιά.
Αλλά εσύ δε ζητούσες,
μα θωρούσες ψηλά
στο γλαυκό και γελούσες.

Από το βιβλίο: Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, «Τα ποιήματα», Νεοελληνική Βιβλιοθήκη Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, Αθήνα 1992, σελ. 335.

Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑΩ ΕΓΩ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ

Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑΩ ΕΓΩ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Όποια και νά 'σαι, ό,τι και νά 'σαι
κάνε μου απόψε συντροφιά.
Δεν σου ζητάω να μ' αγαπήσεις
λίγη ζητώ παρηγοριά.

Αν είν' η μοίρα μου σακατεμένη
δε φταίει ο κόσμος, ούτε κι εσύ.
Ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει
και ξαναρχίζω απ' την αρχή.

Όσες γυναίκες έχω γνωρίσει
έφυγαν δίχως αφορμή
κι όμως δεν έχω καμιά μισήσει
στο ριζικό μου έχει γραφτεί.

Όποια και νά 'σαι, ό,τι και νά 'σαι
δυο λόγια πες μου τρυφερά,
λίγο η ψυχή μου να ξαλαφρώσει
κι αύριο πες μου γεια χαρά.

Στίχοι: Γιώργος Σαμολαδάς.
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας.

ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ: ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Μουσική: Λίνος Κόκοτος.

ΧΟΥΑΝ ΧΕΛΜΑΝ!

JUAN GELMAN

EL JUEGO EN QUE ANDAMOS

Si me dieran a elegir, yo elegiría

esta salud de saber que estamos muy enfermos,

esta dicha de andar tan infelices.

Si me dieran a elegir, yo elegiría

esta inocencia de no ser un inocente,

esta pureza en que ando por impuro.

Si me dieran a elegir, yo elegiría

este amor con que odio,

esta esperanza que come panes desesperados.

Aquí pasa, señores,

que me juego la muerte.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΤΟ ΝΤΑΛΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

CÉSAR CANTONI (1951)

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΤΟ ΝΤΑΛΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

Κάτω από τον ήλιο στο ντάλα μεσημέρι τα παιδιά

παίζουνε στη δημοσιά ποδόσφαιρο.

Με τα στήθη γυμνά και το μέτωπο λούτσα στον ιδρώτα

τρέχουν άτακτά από τη μια ίσαμε την άλλη άκρη.

Τρέχουν – δεν διατυπώνουν ερωτήματα,

δεν εξάγουν συμπεράσματα, δεν πλάθουν μυστικά απόκρυφα.

Η ζωή για τούτα τα παιδιά

είναι τόσο απλή και αδιαφιλονίκητη

όσο και το πέτσινο τόπι που κλωτσάνε.

Αν υπάρχει κάποια αλήθεια, κάποιο αίτημα απόλυτο,

είναι η στιγμή εκείνη

όπου η μπάλλα περνάει κάτω απ’ τα δοκάρια του τέρματος.

Αυτή μόνο... Και τα κορίτσια που περνάνε

από τη δημοσιά όσο παίζουν

και χτυπάνε τις χορδές των ονείρων τους.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ!

FERNANDO PESSOA

SE RECORDO QUEM FUI

Se recordo quem fui, outrem me vejo,
E o passado é o presente na lembrança.
Quem fui é alguém que amo
Porém somente em sonho.
E a saudade que me aflige a mente
Não é de mim nem do passado visto,
Senão de quem habito
Por trás dos olhos cegos.
Nada, senão o instante, me conhece.
Minha mesma lembrança é nada, e sinto
Que quem sou e quem fui
São sonhos diferentes.

26-5-1930

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΕΡΤΖΙΟ ΜΠΡΟΥΝΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο SERGIO BRUNI: TE VOGLIO BENE ASSAJE

ΣΙΛΛΕΡ!

FRIEDRICH VON SCHILLER (1759-1805)

DIE DEUTSCHE MUSE

Kein Augustisch Alter blühte,
Keines Mediceers Güte
Lächelte der deutschen Kunst,
Sie ward nicht gepflegt vom Ruhme,
Sie entfaltete die Blume
Nicht am Strahl der Fürstengunst.

Von dem größten deutschen Sohne,
Von des großen Friedrichs Throne
Ging sie schutzlos, ungeehrt.
Rühmend darfs der Deutsche sagen,
Höher darf das Herz ihm schlagen:
Selbst erschuf er sich den Wert.

Darum steigt in höherm Bogen,
Darum strömt in vollern Wogen
Deutscher Barden Hochgesang,
Und in eigner Fülle schwellend
Und aus Herzens Tiefen quellend,
Spottet er der Regeln Zwang.

ΔΩΔΕΚΑ ΜΑΝΤΟΛΙΝΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: ΔΩΔΕΚΑ ΜΑΝΤΟΛΙΝΑ

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Μουσική: Μίμης Πλέσσας.

ΑΛΕΧΑΝΔΡΑ ΟΒΙΕΔΟ!

ALEJANDRA OVIEDO

UNIDOS

Una melodía suena agradable

y como dos gotas de agua,

ellos se unen proyectando un manantial

configurando el desafío de sentir lo mismo.

Dos seres llenos de vida

rompiendo el equilibrio

como a ese frágil cristal,

cautivos de quimeras y fantasías

atravesando el camino del deseo.

Se encuentran en la libertad mutua

donde el punto de partida son las emociones.

Miradas que irradian encanto contenido

donde sobran las palabras y se esfuman

en un beso incontenible de pasiones.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΣΟΥΑΝΤ ΜΑΣΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΓΕΡΙΑ!

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η SOUAD MASSI: YA KALBI

Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε ο εικονιζόμενος φίλος του ιστολογίου κ. Ισλάμ Σλιμανί.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

ROSARIO CASTELLANOS

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Τώρα είμαι πίσω.
Πήρα ό,τι και το κύμα που πάει να σπάσει,
– αλάτι, αφρούς και παφλασμό,
και με τα χέρια μου τα ίδια ένα πλάσμα ζωντανό άγγιξα ·

τη σιωπή.
Είμαι εδώ και αναστενάζω 
σαν όσους αγαπούν και θυμούνται και είναι μακριά.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΑΡΛΟΣ ΓΑΡΔΕΛ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLOS GARDEL: FAYUTO

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΖΕΤΖΕ ΝΤΙ ΤΖΑΚΟΜΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GEGÉ DI GIACOMO: CARAVAN PETROL

ΕΖΕΝ ΓΚΥΓΙΕΒΙΚ!

EUGÈNE GUILLEVIC (1907-1997)

MATIN

L’un trempe son pain blanc dans du café au lait,
L’autre boit du thé noir et mange des tartines,
Un autre prend un peu de rouge à la cantine.
L’un s’étire et se tait. L’autre chante un couplet.

Là-bas la nuit ; ici l’on ouvre des volets.
L’un dort, l’autre déjà transpire dans l’usine.
Plus d’un mène sa fille à la classe enfantine.
L’un est blanc, l’autre est noir, chacun est comme il est.

Ils sont pourtant pareils et font le même rêve
Et le même désir est en nous qui se lève :
Nous voulons vivre plus, atteindre ce degré

De plénitude où sont les couleurs de la pomme
Et du citron que le matin vient éclairer.
Nous voulons être heureux, heureux, nous autres hommes.

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΝΤΑΝΙΕΛΕ ΣΕΡΡΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο DANIELE SERRA: TANGO DELLA PAMPA

ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΜΠΙΣΟΠ!

ELIZABETH BISHOP (1911-1979)

ONE ART

The art of losing isn’t hard to master;

so many things seem filled with the intent

to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster

of lost door keys, the hour badly spent.

The art of losing isn’t hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:

places, and names, and where it was you meant

to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother’s watch. And look! my last, or

next-to-last, of three loved houses went.

The art of losing isn’t hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,

some realms I owned, two rivers, a continent.

I miss them, but it wasn’t a disaster.

—Even losing you (the joking voice, a gesture

I love) I shan’t have lied. It’s evident

the art of losing’s not too hard to master

though it may look like (Write it!) like disaster.

ΠΙΕΡ ΡΕΒΕΡΝΤΥ!

PIERRE REVERDY

LA SAVEUR DU RÉEL

Il marchait sur un pied sans savoir où il poserait l’autre. Au tournant de la rue le vent balayait la poussière et sa bouche avide engouffrait tout l’espace.

Il se mit à courir espérant s’envoler d’un moment à l’autre, mais au bord du ruisseau les pavés étaient humides et ses bras battant l’air n’ont pu le retenir. Dans sa chute il comprit qu’il était plus lourd que son rêve et il aima, depuis, le poids qui l’avait fait tomber.