Το αθωότερο ελάττωμα του Αδ-ΟΝΕΙΔΟΣ Γεωργιάδη είναι η αγραμματοσύνη του.
Γεια σου, Νίκο Σαραντάκο! (δες εδώ)
Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013
ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ!
Το αθωότερο ελάττωμα του Αδ-ΟΝΕΙΔΟΣ Γεωργιάδη είναι η αγραμματοσύνη του.
Γεια σου, Νίκο Σαραντάκο! (δες εδώ)
ΑΝΑΜΟΝΗ
ΓΕΒΓΕΝΗ ΓΕΦΤΟΥΣΕΝΚΟ (1933)
ΑΝΑΜΟΝΗ
Η αγάπη μου θά ’ρθει, ναι,
θ’ ανοίξει την αγκάλη της, θα με κλείσει μέσα,
θα καταλάβει τους φόβους μου, θα δει πού έχω αλλάξει.
Μέσ’ απ’ το χυμένο σκοτάδι, από την πίσσα μέσα της νύχτας
θα κλείσει δίχως να κοντοσταθεί με δύναμη την πόρτα του
ταξιού,
τις σκάλες θ’ ανεβεί με το αμυδρό φως του φακού της
που ’χει για μπαταρίες τον έρωτα και την ευτυχία της αγάπης,
λαχανιασμένη θ’ ανεβεί επάνω, όχι, την πόρτα δεν θα τη χτυπήσει,
θα πάρει το χέρι μου στα χέρια της,
και όταν θα ρίξει το παλτό της στην καρέκλα,
αυτό θα πέσει στο πάτωμα – ένας σωρός χρώματος μπλε.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
ΠΑΝΤΑ
ΠΑΝΑΓΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΑΝΤΑ
Ο καθένας μιά ιστορία
άσπιλος η αμαρτία.
Κάποιος να δίνει
κάποιος να παίρνει
πάντα πάθος να μας σέρνει.
Σε μια σχέση ή ταμάχι
μία συνθήκη ή μία
μάχη.
Με κάποια κέρδη όσα η
ελπίδα
μα και τα χρέη όσα η
παγίδα.
Πάντα ήσουν παρουσία
του ενστίκτου ομηρεία
το μυαλό που κυβερνάει
Πάντα πίστευα και ξέρω
πως θα παύσω να υποφέρω
όταν ο καιρός σταθεί.
Πάντα πάσχιζα μην γίνεις
σαν παλιό ρετρό τραγούδι
χρόνια πριν που είχε
γραφτεί
σαν παλιό ρεφρέν που
έχει
με τα χρόνια ξεχαστεί.
Ο καθένας μιά ιστορία
ενοχή η τιμωρία.
Όρκους να στέλνει
φόβους να φέρνει.
πάντα αμφίβολα να σπέρνει.
Κ’ ύστερα νύκτα με δίχως
χρώμα.
Στέλνει φαρμάκι και κάτι
ακόμα
τόσα τα εγώ όσα τα λάθη
τόσα τα θέλω, όσα τα
πάθη.
Νέα Υόρκη, 4.4.2007
Τραγουδά η Γκαμπριέλλα
Φέρρι σε μουσική του Φράνκο Πιζάνο.
ΑΛΝΤΑ ΜΕΡΙΝΙ!
ALDA MERINI
I POETI LAVORANO DI NOTTE
quando il tempo non urge su di loro,
quando tace il rumore della folla
e termina il linciaggio delle ore.
I poeti lavorano nel buio
come falchi notturni od usignoli
dal dolcissimo canto
e temono di offendere Iddio.
Ma i poeti, nel loro silenzio
fanno ben più rumore
di una dorata cupola di stelle.
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
KRISZTINA TÓTH (1967)
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Σ’ ένα βιβλίο του ποιητή, που τώρα πια δε ζει,
στο ποίημα που μια γυναίκα εξιστορεί
– και που κι αυτή δεν είναι τώρα πεθαμένη, σαν ένα
ανθάκι ταπεινό
της γάτας μου τα ίχνη έχουν μείνει:
αθόρυβα σερνόταν πάντα εκεί, γιατί την ενδιέφερε
πολύ
ένα άνοιγμα στη φυλλωσιά
και παραμόνευε να βγει κάποτε το ποντίκι
(πάει καιρός που και η γάτα εκείνη έχει χαθεί),
κι αλήθεια, μέσα στα βάθη εκεί του χάρτινου του
τούνελ
κάτι αδιάκοπα σαλεύει:
πότε το ένα, πότε τ’ άλλο χώνουμε μες στη φυλλωσιά,
κάτι να εκμαιεύσουμε τυχαίο.
Μετάφραση: Vangi Szabó – Δημήτρης
Χουλιαράκης.
Από το βιβλίο: «Η κοινή
μας φούγκα – Ανθολογία νέων ούγγρων ποιητών», εισαγωγή Αλέξης Ζήρας, επιμέλεια
Ρούλα Κακλαμανάκη, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2010, σελ. 128.
Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ!
BERTOLT
BRECHT
DIE
LIEBENDEN
Seht jene
Kraniche in großem Bogen!
Die Wolken, welche ihnen beigegeben
Zogen mit ihnen schon als sie entflogen
Aus einem Leben in ein anderes Leben.
In gleicher Höhe und mit gleicher Eile
Scheinen sie alle beide nur daneben.
Daß so der Kranich mit der Wolke teile
Den schönen Himmel, den sie kurz befliegen
Daß also keines länger hier verweile
Und keines anderes sehe als das Wiegen
Des andern in dem Wind, den beide spüren
Die jetzt im Fluge beieinander liegen:
So mag der Wind sie in das Nichts entführen.
Wenn sie nur nicht vergehen und sich bleiben
So lange kann sie beide nichts berühren
So lange kann man sie von jedem Ort vertreiben
Wo Regen drohen oder Schüsse schallen.
So unter Sonn und Monds verschiedenen Scheiben
Fliegen sie hin, einander ganz verfallen.
Wohin ihr? - Nirgend hin. Von wem davon? - Von allen.
Ihr fragt, wie lange sind sie schon beisammen?
Seit kurzem. - Und wann werden sie sich trennen? - Bald.
So scheint die Liebe Liebenden ein Halt.
Die Wolken, welche ihnen beigegeben
Zogen mit ihnen schon als sie entflogen
Aus einem Leben in ein anderes Leben.
In gleicher Höhe und mit gleicher Eile
Scheinen sie alle beide nur daneben.
Daß so der Kranich mit der Wolke teile
Den schönen Himmel, den sie kurz befliegen
Daß also keines länger hier verweile
Und keines anderes sehe als das Wiegen
Des andern in dem Wind, den beide spüren
Die jetzt im Fluge beieinander liegen:
So mag der Wind sie in das Nichts entführen.
Wenn sie nur nicht vergehen und sich bleiben
So lange kann sie beide nichts berühren
So lange kann man sie von jedem Ort vertreiben
Wo Regen drohen oder Schüsse schallen.
So unter Sonn und Monds verschiedenen Scheiben
Fliegen sie hin, einander ganz verfallen.
Wohin ihr? - Nirgend hin. Von wem davon? - Von allen.
Ihr fragt, wie lange sind sie schon beisammen?
Seit kurzem. - Und wann werden sie sich trennen? - Bald.
So scheint die Liebe Liebenden ein Halt.
Απαγγελία: Fritz Stavenhagen.
Πίνακες: Jean Édouard Vuillard.
Πίνακες: Jean Édouard Vuillard.
ΠΑΖΟΛΙΝΙ!
PIER PAOLO PASOLINI
ESISTENZA
Ritrovarmi in questo ovale
con un legame vitale
in solitudine a volteggiare
con l ‘infinito aspettare
di qualcosa.
Sognare
di poter camminare
in un nuoto perpetuo
di pensieri
intravedendo una luce bianca.
La fine di tutto.
Uno schiocco
Un pianto.
La nascita della vita in bracccio
a giganti biancheggianti.
Crescendo vidi cose senza senso
cosciente del perduto collettivo
senno.
Vidi uomini con biancheggianti
vestiti
baciare e non procreare
di fronte a un freddo altare
in nome di una croce
e un continuo narrare.
Esseri travestiti
professare falsi miti
e scuole dove si imparava a
vivere
lasciando l’intelligenza
reprimere.
Sicuri di un tranquillo lavoro
si sedevano su un falso trono
lasciando che un finto quadrato
rubassero loro gli anni d’oro.
Ed ora piano piano mi
invecchio
sperando ancora in un
qualche cambiamento.
Disteso in un biancheggiante
letto
rimango cosciente che della vita
e delle esperienze connesse ad
essa
non mi interessa piu niente.
Tutto improvvisamente si illumina
di bianco
e mi appresto al grande
salto.
Ma con me non posso portare
nient’altro
che un tatuaggio
situato dentro al cuore
con impresso dentro il nome
di quella persona che in questa
vita
mi diede tanto amore.ΡΑΦΑΕΛ ΑΛΒΕΡΤΙ!
RAFAEL ALBERTI
MUJER EN CAMISA
Te amo así, sentada,
con los senos cortados y clavados en el filo,
como una transparencia,
del espaldar de la butaca rosa,
con media cara en ángulo,
el cabello entubado de colores,
la camisa caída
bajo el atornillado botón saliente del ombligo,
y las piernas,
las piernas confundidas con las patas
que sostienen tu cuerpo
en apariencia dislocado,
adherido al journal que espera la lectura.
Divinamente ancha, precisa, aunque dispersa,
la belleza real
que uno quisiera componer cada noche.
con los senos cortados y clavados en el filo,
como una transparencia,
del espaldar de la butaca rosa,
con media cara en ángulo,
el cabello entubado de colores,
la camisa caída
bajo el atornillado botón saliente del ombligo,
y las piernas,
las piernas confundidas con las patas
que sostienen tu cuerpo
en apariencia dislocado,
adherido al journal que espera la lectura.
Divinamente ancha, precisa, aunque dispersa,
la belleza real
que uno quisiera componer cada noche.
Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013
ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΒΡΑΙΟΠΟΥΤΑΝΑ» ΜΑΡΙ ΖΑΝΤΕΡΣ
BERTOLT
BRECHT
ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΒΡΑΙΟΠΟΥΤΑΝΑ» ΜΑΡΙ ΖΑΝΤΕΡΣ
1
Στη Νυρεμβέργη βγάλαν νόμο
και κάμποσες κλαίγαν που
πλαγιάζανε με λάθος άντρα στο κρεβάτι
«Ψηλότερα οι τιμές στα πάντα πάνε,
τα τύμπανα βαράνε δυνατά.
Αχ, Θέ μου, το κακό που μας μηνάνε
ετούτηνε ας γινόταν τη νυχτιά.»
2
Μαρί Ζάντερς, ο εραστής σου
έχει κατάμαυρα μαλλιά.
Για το καλό σου σήμερα ας μην τού ’σαι
όπως του είσουνα εχθές το βράδυ.
«Ψηλότερα οι τιμές στα πάντα πάνε,
τα τύμπανα βαράνε δυνατά.
Αχ, Θέ μου, το κακό που μας μηνάνε
ετούτηνε ας γινόταν τη νυχτιά.»
3
Δώσε μου, μάνα, το κλειδί.
Δεν είναι δα και όλα τόσο μαύρα.
Το φεγγάρι φτυστό είναι σαν και χτες.
«Ψηλότερα οι τιμές στα πάντα πάνε,
τα τύμπανα βαράνε δυνατά.
Αχ, Θέ μου, το κακό που μας μηνάνε
ετούτηνε ας γινόταν τη νυχτιά.»
4
Ένα πρωί, εκεί γύρω στις εννιά,
την σύραν έξω από την πόλη,
μονάχα με το νυχτικό και μια ταμπέλα
κολλάρο περασμένη στο λαιμό της, και το κεφάλι
γουλί τής τό ’χανε κουρέψει.
Ο δρόμος ούρλιαζε. Αυτή
εκοίταγε ψυχρά τον κόσμο.
«Ψηλότερα οι τιμές ξανά ανεβαίνουν.
Ο Μπογιατζής απόψε ομιλεί.
Τ’ αφτιά μας, Θέ μου, αχ, πώς τα ξεκουφαίνουν
τα λόγια του – γαυγίζει σα σκυλί .»
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1990 ΠΕΘΑΝΕ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΠΕΚΑΤΩΡΟΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΩΟ ΤΗΣ
ΕΛΛΑΔΑΣ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ ΟΜΙΛΕΙ ΣΤΟ ΦΘΑΡΤΟ
Μεσάνυχτα με θανατηφόρο πανσέληνο.
Σκόνη ασφυξία σκοτοδίνη καπνός κοιμούνται
στα λευκά σκεπάσματα και η καρδιά ξαναβρίσκει λίγο
την αναπνοή της εδώ σ’ ένα υπόγειο δύο μέτρα κάτω
από το πεζοδρόμιο και τα πόδια των περαστικών
από το πεζοδρόμιο και τα πόδια των περαστικών
Δημητρίου Σούτσου τριάντα έξι
πλάι στο μεγάλο γήπεδο απ’ όπου αντηχούν ιαχές
φιλάθλων που έχουν πεθάνει.
Τέτοιαν ώρα άγρυπνος πάντα ο Νίκος Καρούζος
συχνά τις νύχτες εραστής του περιπάτου πλούσιος
φτωχός πολύτιμο σκουπίδι αυτού του κόσμου
ποιητής υμνωδός της ματαιότητας ήπιε οινόπνευμα
από νωρίς και είπε στον Ζουγανέλη
μη γίνεις εξουσιακός
Γιάννη σαν εκείνους
τους ελεήμονες των εφημερίδων τους ατάλαντους
δήθεν λαϊκούς με τα χρυσοφόρα στιχάκια.
Διώξε την ανασφάλεια τη λησμονιά τον θάνατο
από καλοπέραση και σταθερό εισόδημα.
Καλύτερα να ζεις να πεθαίνεις με πείνα με ύπαρξη.
Δέξου ολοπρόθυμα την άνωση των ονείρων
μέσα στη νύχτα που σε σηκώνει στον ουρανό
τη ζεστή μας πατρίδα.
Πες όχι στα φέρετρα της ημέρας.
Δέξου τον μεγάλο τον ολόκληρο θάνατο.
Αρκεί το βάρος αυτό που σηκώνεις την εξουσία
ου άλλου σώματος
εσύ
σκουληκάκι που πέφτει στο χώμα να γίνει
καρπός.
Από το βιβλίο:
Στέφανος Μπεκατώρος, «Πατριδογνωσία, 1968-1998», Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2004,
σελ. 225.
Η ΑΣΠΡΟΝΤΥΜΕΝΗ
ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ
Η ΑΣΠΡΟΝΤΥΜΕΝΗ
Μορφή μαρμάρινη
Κτήμα θανάτου
Μέσα στην κρύπτη
Σηκώνει όνειρο
Το ίδιο κορμί της
Και μόνη βλέπει
Τον εαυτό της
Σε νέο σύμπλεγμα
Με τον καλό της.
Κι ανάσα πάλι
Να το ξυπνάει
Κι εκεί αφησμένη
Και ξαπλωμένη
Λίγο πιο πέρα
Σε άλλη σφαίρα
Πάλι το βλέπει
Να ανεβαίνει
Το ίδιο σύμπλεγμα
Του έρωτά της.
Χτύπος ακούγεται
Στα σωθικά της
Τα βλέφαρά της
Τώρα τ’ ανοίγει
Πνοή και στέκεται
Λίγο ακόμη
Στη μέρα εκείνη
Το όνειρό της.
Έτσι θα φτάσει
Με πόθο αγάπης
Στην πάνω πλάση
Η Ροδαλίνα
Χορτάρι πάτησε
Το ελαφρό πόδι
Κτήμα θανάτου
Μέσα στην κρύπτη
Σηκώνει όνειρο
Το ίδιο κορμί της
Και μόνη βλέπει
Τον εαυτό της
Σε νέο σύμπλεγμα
Με τον καλό της.
Κι ανάσα πάλι
Να το ξυπνάει
Κι εκεί αφησμένη
Και ξαπλωμένη
Λίγο πιο πέρα
Σε άλλη σφαίρα
Πάλι το βλέπει
Να ανεβαίνει
Το ίδιο σύμπλεγμα
Του έρωτά της.
Χτύπος ακούγεται
Στα σωθικά της
Τα βλέφαρά της
Τώρα τ’ ανοίγει
Πνοή και στέκεται
Λίγο ακόμη
Στη μέρα εκείνη
Το όνειρό της.
Έτσι θα φτάσει
Με πόθο αγάπης
Στην πάνω πλάση
Η Ροδαλίνα
Χορτάρι πάτησε
Το ελαφρό πόδι
Από το βιβλίο: Ελένη
Βακαλό, «Το άλλο του πράγματος (Ποίηση 1954-1994)», Εκδόσεις Νεφέλη, 1995, σελ.
206.
ΤΟΜΑΣ ΜΠΡΑΣ!
THOMAS
BRASCH (1945-2001)
WENN ICH
DICH BEGEHRE
Wenn ich
dich begehre gegen jede Vernunft
wenn ich in dir suche meine Unterkunft
wenn ich das Sehnen und die Sucht benenn mit deinem Namen
und denke, es war gestern, als wir zu uns kamen
wenn ich in meiner Liebe ganz verfangen bin
und alle meine Wunsche wandern zu dir hin
was kann denn daran unvernunftig sein,
wenn wir nicht uns, nur der Vernunft jetzt sagen:
Bleib allein.
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Carolina Marconi.
wenn ich in dir suche meine Unterkunft
wenn ich das Sehnen und die Sucht benenn mit deinem Namen
und denke, es war gestern, als wir zu uns kamen
wenn ich in meiner Liebe ganz verfangen bin
und alle meine Wunsche wandern zu dir hin
was kann denn daran unvernunftig sein,
wenn wir nicht uns, nur der Vernunft jetzt sagen:
Bleib allein.
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Carolina Marconi.
Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1940 ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ Ο ΒΑΛΤΕΡ ΜΠΕΝΓΙΑΜΙΝ
BERTOLT BRECHT
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΑ Β. ΜΠ.
Ακούω, λέει, το χέρι σου εναντίον σου έστρεψες
προλαβαίνοντας εσύ τον σφαγέα σου.
Οχτώ χρόνια, κι αφού
από την εξορία την άνοδο του εχθρού παρατηρούσες,
έφτασες στο τέλος σε όρια αδιάβατα, σε σύνορα κλειστά,
και πέρασες μου λένε, από ’να
όπου επιτρεπόταν η διάβαση.
Αυτοκρατορίες καταρρέουν. Σε πολιτικούς
αναδεικνύονται ύστερα των συμμοριών οι ηγέτες. Τους λαούς
δεν τους βλέπουμε, έτσι εξοπλισμένοι πάντα που ’ναι.
Γι’ αυτό κι έχει κολλήσει στο σκοτάδι το μέλλον, γι’ αυτό
και του Καλού οι δυνάμεις είναι αδύναμες. Εσύ
όλα τούτα τά ’βλεπες – τά ’βλεπες
την ώρα που κατέστρεφες το ταλαίπωρο κορμί σου.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1941 ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΤΟ ΕΑΜ
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Πίσω απ’ τις γρίλιες παίζονται δράματα σκοτεινά
αυτοί που οραματίστηκαν χάθηκαν τόσο νέοι –
ζήσαμε με χαμένα όνειρα και σκοτωμένη μουσική...
ζήσαμε με χαμένα όνειρα και σκοτωμένη μουσική...
Από την ποιητική συλλογή: «Ο τυφλός με τον λύχνο» (1983).
Από το βιβλίο: Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση, τόμος τρίτος», Κέδρος, Αθήνα 1988, σελ. 191.
Από το βιβλίο: Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση, τόμος τρίτος», Κέδρος, Αθήνα 1988, σελ. 191.
ΣΑΝ ΤΗ ΣΥΝΟΧΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΤΖΑΚΗ
[ΣΑΝ ΤΗ ΣΥΝΟΧΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ]
Σαν τη συνοχή των ονείρων
Σαν περασμένη από βελόνα κόμπος
Κι άγριος βήχας
Σαν σίδερα που τρίβονται αναμεταξύ τους
Γυρεύω λοιπόν αυτή τη λέξη που θα με ενώσει
Και θα βγούνε σαν σύνθημα τα φίδια από τις τρύπες τους
Τα κεφάλια τους κύκλος συμπαγής αρρώστια
Που θα με δυσφημίσουν ότι εγώ ζωγράφισα τα λόγια
Αφού πρωτύτερα τα άδειασα απ’ τις πράξεις τους
Από το βιβλίο: Μαρία Κυρτζάκη, «Η γυναίκα με το κοπάδι», ύψιλον
/ βιβλία, Αθήνα 1982, σελ. 12.
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ!
FERNANDO PESSOA
O AMOR, QUANDO SE REVELA
O amor, quando se revela,
Não se sabe revelar.
Sabe bem olhar p’ra ela,
Mas não lhe sabe falar.
Não se sabe revelar.
Sabe bem olhar p’ra ela,
Mas não lhe sabe falar.
Quem quer dizer o que sente
Não sabe o que há-de dizer.
Fala: parece que mente...
Cala: parece esquecer...
Não sabe o que há-de dizer.
Fala: parece que mente...
Cala: parece esquecer...
Ah, mas se ela adivinhasse,
Se pudesse ouvir o olhar,
E se um olhar lhe bastasse
P’ra saber que a estão a amar!
Se pudesse ouvir o olhar,
E se um olhar lhe bastasse
P’ra saber que a estão a amar!
Mas quem sente muito, cala;
Quem quer dizer quanto sente
Fica sem alma nem fala
Fica só inteiramente!
Quem quer dizer quanto sente
Fica sem alma nem fala
Fica só inteiramente!
Mas se isto puder contar-lhe,
O que não lhe ouso contar,
Já não terei que falar-lhe
Porque lhe estou a falar...
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Jane Loss.
O que não lhe ouso contar,
Já não terei que falar-lhe
Porque lhe estou a falar...
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Jane Loss.
Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013
ΤΟΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΠΡΩΤΟ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΤΡΑΤΟΣ
[ΕΙΠΕ ΝΑΙ]
Είπε ναι
Τον τραγουδιστή
τον σκότωσαν πρώτο
Χάρηκαν τόσο απ’ το τραγούδι
που τρομάξανε
Μετά η νύχτα
χόρεψε ένα ζεϊμπέκικο
τριγύρω από το σώμα του
Με πόδια δανεισμένα
τα δικά του
Είπε ναι
Αυτός πέθανε με τα γένια πυκνά
πλάι στη θάλασσα
Μ’ ένα πρόσωπο
γεμάτο φύκια
Ποίημα του 1991. Από την ανέκδοτη συλλογή «Τα χρώματα
μεσίστια».
ΜΙΑ ΠΥΞΙΔΑ
JORGE LUIS BORGES
ΜΙΑ ΠΥΞΙΔΑ
Τα πράγματα όλα ανεξαιρέτως είναι λέξεις: μία
ιδιόλεκτος που Κάποιος ή Κάτι, βράδυ και πρωί,
τη βάζει να συγγράφει τη μπουρδολογία την αχανή
που λέγεται Παγκόσμια
Ιστορία. Με αταξία
η Ρώμη, η Καρχηδόνα, εγώ, εσύ, αυτός περνούν, και μία
της ζωής μου τάση που δεν συλλαμβάνω: η αγωνία αυτή
νά ’σαι αίνιγμα και τυχηρό, μα και κρυπτογραφία απτή
μες στο κομφούζιο που συνέχει τη Βαβυλωνία.
Του αρρήτου πίσω από τα ονόματα υπάρχει η χώρα·
να τρεμουλιάζει σήμερα ένιωσα ο ίσκιος του και τώρα
τούτη τη μπλε βελόνα (ανάλαφρη, όλο φως) σκουντάει
και απλώνει τα όριά της ώς την άκρη της θαλάσσης
με κάτι από ρολόι σ’ ενός ονείρου τις διαστάσεις
και κάτι από πουλί που, ενώ κοιμάται, φτερακάει.
Μετάφραση: Γιώργος
Κεντρωτής.
************************
UNA BRUJÚLA
Todas las cosas son palabras del
idioma en que Alguien o Algo, noche y día,
escribe esa infinita algarabía
que es la historia del mundo.En su tropel
pasan Cartago y Roma, yo, tú, él,
mi vida que no entiendo, esta agonía
de ser enigma, azar, criptografía
y toda la discordia de Babel.
Detrás del nombre hay lo que no se nombra;
hoy he sentido gravitar su sombra
en esta aguja azul, lúcida y leve,
que hacia el confín de un mar tiende su empeño,
con algo de reloj visto en un sueño
y algo de ave dormida que se mueve.
idioma en que Alguien o Algo, noche y día,
escribe esa infinita algarabía
que es la historia del mundo.En su tropel
pasan Cartago y Roma, yo, tú, él,
mi vida que no entiendo, esta agonía
de ser enigma, azar, criptografía
y toda la discordia de Babel.
Detrás del nombre hay lo que no se nombra;
hoy he sentido gravitar su sombra
en esta aguja azul, lúcida y leve,
que hacia el confín de un mar tiende su empeño,
con algo de reloj visto en un sueño
y algo de ave dormida que se mueve.
Ν’ ΑΝΘΙΖΟΥΜΕ ΩΣ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ
ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ
Ν’ ΑΝΘΙΖΟΥΜΕ ΩΣ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ
Η αλήθεια είναι πως προσπαθήσαμε πολύ.
Γνωρίζαμε στο βάθος ότι η μνήμη άπιστη είναι
κι αν δεν συλλέγεις αποδείξεις, σε λίγα χρόνια σ' απατά.
Στοιβάξαμε κι εμείς τις μαδημένες μαργαρίτες
- είχαν ανακριθεί σκληρά
μέχρι να ομολογήσουν την τρισύλλαβη αυταπάτη -
κάπου ψηλά κρεμάσαμε και τ' άχρηστο κομποσκοίνι
- οι απελπισμένοι έρωτες το' χαν να ζουν ασκητικά -
σπάσαμε και το μελανοδοχείο του χειμώνα
μήπως γεμίσει η κάμαρη ξανά με χελιδόνια.
Τίποτα δεν ωφέλησε.
Ό,τι προφέραμε μαραίνονταν αμίλητο
λες κι η μικρόψυχη ζωή προβάριζε το θάνατο
πριν τη συνθλίψει ο χρόνος.
Τιμωρημένοι ισόβια στη σάρκινη ερημιά μας
μας έβαζαν να υποδυόμαστε πουλιά
μας μάθαιναν ν' ανθίζουμε ως το τίποτα
κι ανθεκτικοί στην ενοχή
τα «πάντα» ν' ανταλλάσσουμε με μιας στιγμής φιλί.
Από το βιβλίο: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, «Ν'
ανθίζουμε ως το τίποτα», Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2004.Η αλήθεια είναι πως προσπαθήσαμε πολύ.
Γνωρίζαμε στο βάθος ότι η μνήμη άπιστη είναι
κι αν δεν συλλέγεις αποδείξεις, σε λίγα χρόνια σ' απατά.
Στοιβάξαμε κι εμείς τις μαδημένες μαργαρίτες
- είχαν ανακριθεί σκληρά
μέχρι να ομολογήσουν την τρισύλλαβη αυταπάτη -
κάπου ψηλά κρεμάσαμε και τ' άχρηστο κομποσκοίνι
- οι απελπισμένοι έρωτες το' χαν να ζουν ασκητικά -
σπάσαμε και το μελανοδοχείο του χειμώνα
μήπως γεμίσει η κάμαρη ξανά με χελιδόνια.
Τίποτα δεν ωφέλησε.
Ό,τι προφέραμε μαραίνονταν αμίλητο
λες κι η μικρόψυχη ζωή προβάριζε το θάνατο
πριν τη συνθλίψει ο χρόνος.
Τιμωρημένοι ισόβια στη σάρκινη ερημιά μας
μας έβαζαν να υποδυόμαστε πουλιά
μας μάθαιναν ν' ανθίζουμε ως το τίποτα
κι ανθεκτικοί στην ενοχή
τα «πάντα» ν' ανταλλάσσουμε με μιας στιγμής φιλί.
Ε.Ε. ΚΑΜΜΙΝΓΚΞ
E.E. CUMMINGS
IN TIME OF DAFFODILS
in time of daffodils (who Know
the goal of living is to grow)
forgetting why, remember how
in time of lilacs who proclaim
the aim of waking is to dream,
remember so (forgetting seem)
in time of roses (who amaze
our now and here with paradise)
forgetting if, remember yes
in time of all sweet things beyond
whatever mind may comprehend,
remember seek (forgetting find)
and in a mistery to be
(when time from time shall set us free)
forgetting me, remember me.
the goal of living is to grow)
forgetting why, remember how
in time of lilacs who proclaim
the aim of waking is to dream,
remember so (forgetting seem)
in time of roses (who amaze
our now and here with paradise)
forgetting if, remember yes
in time of all sweet things beyond
whatever mind may comprehend,
remember seek (forgetting find)
and in a mistery to be
(when time from time shall set us free)
forgetting me, remember me.
Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
BERTOLT
BRECHT
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Της γης λαοί, εμπρός, ξεσηκωθείτε
κι εδώ όλοι τώρα ενώστε την ορμή σας
για νά ’ρθει η μέρα που θε να τη δείτε
ολόκληρη να είναι ολόδική σας.
Εμπρός, λοιπόν! Ποτέ σας μην ξεχνάτε –
η ενότητα όλους τους εχθρούς διαλύει!
Και είτε πεινάτε είτ’ έχετε νά φάτε
να μην ξεχνάτε αυτό που πάντα ισχύει:
να μην ξεχνάτε την αλληλεγγύη!
Λευκοί, Ερυθροί και Κίτρινοι και Μαύροι,
να βάλτε τέλος πια στα μακελειά σας!
Κοινή γλώσσα αν η φωνή σας θά ’βρει,
η ενότητα θ’ ανάβει την καρδιά σας.
Εμπρός, λοιπόν! Ποτέ σας μην ξεχνάτε –
η ενότητα όλους τους εχθρούς διαλύει!
Και είτε πεινάτε είτ’ έχετε νά φάτε
να μην ξεχνάτε αυτό που πάντα ισχύει:
να μην ξεχνάτε την αλληλεγγύη!
Η ενότητα αν είναι να φτουρήσει,
συστρατευθείτε όλοι στον σκοπό σας!
Κανείς κανέναν έξω μην αφήσει!
Θ’ αφήνατε ποτέ τον εαυτό σας;
Εμπρός, λοιπόν! Ποτέ σας μην ξεχνάτε –
η ενότητα όλους τους εχθρούς διαλύει!
Και είτε πεινάτε είτ’ έχετε νά φάτε
να μην ξεχνάτε αυτό που πάντα ισχύει:
να μην ξεχνάτε την αλληλεγγύη!
Τ’ αφεντικά μας, όποια αυτά και νά ’ναι,
γλεντοκοπούν με τη διχόνοιά μας.
Μας βλέπουν διασπασμένους και γελάνε,
γιατί έτσι θά ’ναι πάντα αφεντικά μας.
Εμπρός, λοιπόν! Ποτέ σας μην ξεχνάτε –
η ενότητα όλους τους εχθρούς διαλύει!
Και είτε πεινάτε είτ’ έχετε νά φάτε
να μην ξεχνάτε αυτό που πάντα ισχύει:
να μην ξεχνάτε την αλληλεγγύη!
Ω προλετάριοι του κόσμου, τώρα
ενότητα για την ελευθερία!
Πυκνώστε τις γραμμές σας κι ήρθε η ώρα
να καταλύσουμε την τυραννία!
Εμπρός, λοιπόν! Ποτέ σας μην ξεχνάτε –
η ενότητα όλους τους εχθρούς διαλύει!
Και είτε πεινάτε είτ’ έχετε νά φάτε
να μην ξεχνάτε αυτό που πάντα ισχύει:
να μην ξεχνάτε την αλληλεγγύη!
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
