ΔΥΣΤΥΧΩΣ "ΕΚΛΕΙΣΕ" ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Βιβλιοπωλείο της Εστίας: 128 χρόνια ιστορίας στην πώληση βιβλίων.
Χωρίς άλλα λόγια...

ΠΑΛΑΙΟΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΟΣ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΣΧΕΔΟΝ ΣΟΥΡΡΕΑΛΙΣΤΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ

ΠΑΛΑΙΟΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΟΣ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΣΧΕΔΟΝ ΣΟΥΡΡΕΑΛΙΣΤΗΣ

Είναι μεγαλόσωμος ο ποιητής Αισχύλος

τέρας

φαλακρός, μυταράς, ξεδοντιασμένος

όμως σου γράφει κάτι θεατρικότατα

ποιός είδε το νερό και δεν εδίψασε

ποιός είδε το φορτηγό και δε φοβήθηκε

ερωτώ

ωραία η γλώσσα μας, αδελφοί

κάτι βυζιά άτι κώλους να

και κάποιοι τέτοιοι μανιακοί και ξεχαρβαλωμένοι

όπως καληώρα ο κυρ ποιητής Αισχύλος

την εδοξάσανε

Από το βιβλίο: Γιώργος Χουλιάρας, «Εικονομαχικά», Τράμ. Θεσσαλονίκη 1972, χχ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΡΜΑΝΔΟ ΓΕΡΡΙΚΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ARMANDO GUERRICO

TODO ES AMOR

¿Dónde está el por qué de mis ansias y mi fe?
¿Dónde la razón de mi intensa desazón?
Dónde, sino en tus sueños que me alientan tanto,
sino en tus labios que al brindar su encanto
me dan las fuerzas de luchar por ti.

¿Quién le dio a mi voz el acento de tu voz?
¿Quién llenó de luz largas horas de ansiedad?
Alguien que desde el cielo señaló el camino
para poder unir nuestros destinos
y así lograr nuestra felicidad.

Todo es amor,
la brisa y tú
jugando en el rumor,
y el ruiseñor
cantando en una flor
buscando amor, amor...

Todo es amor,
la rosa y yo
trepando en tu balcón,
después los dos
temblando de emoción
buscando amor, amor...

Στίχοι: Alejandro Romay.

Μουσική: Leo Lipesker.

ΑΝΤΑ ΝΕΓΚΡΙ!

ADA NEGRI

FONTANA DI LUCE (1870-1945)

Nel marzo ebro di sole il grande arbusto
in mezzo al prato si coprì di gialli
fioretti: le novelle accese rame
salenti e ricadenti con superba
veemenza di getto dànno raggi
e barbagli a mirarle; e tu quasi odi
scroscio di fonte uscir da loro; e tutta
la Primavera da quell'aurea polla
ti si versa cantando entro le vene.

Η ΓΛΩΣΣΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

Η ΓΛΩΣΣΑ

     El círculo falaz del pensamiento

     que desemboca siempre donde empieza

              OCTAVIO PAZ

Από τα τείχη μέσα των δοντιών της βάζει

της φαντασίας το πουλί ιδιοτρόπως νότες

να μοιάζουν άγγελοι εωσφόροι πεπτωκότες

που ακόμα πέφτουν σα νυχτιά και σα χαλάζι.

Και ως χύνονται ώσπερ μέλι με αίγλη που σφαδάζει,

ξελύνονται τα μέλη ευτρόπως σε ενεστώτες

του μέλλοντος αιώνος, όπου ζουν δεσμώτες

οι επανακάμψαντες του λόγου καμικάζι.

Ο ποταμός του νού intra muros κελαρύζει

σαλιώνοντας στοχαστικά άφιλτρα τσιγάρα·

εκβάλλοντας σε στόματα στεγνά ρυθμίζει

πώς διακινούνται του καπνού τα σκέτα σμπάρα

που σκάνε και ξεσπάνε σε ό,τι τα γυρίζει

στην κεφαλοπηγή όπου ασφυκτιά η λαχτάρα.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΕΝΡΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ENRICO CARUSO


SANTA LUCIA

Sul mare luccica l’astro d’argento.
Placida è l’onda. Prospero è il vento.
Sul mare luccica, l’astro d’argento.
Placida è l’onda. Prospero è il vento.
Venite all’agile, barchetta mia,
Santa Lucia, Santa Lucia.
Venite all’agile, barchetta mia,
Santa Lucia, Santa Lucia.

Con questo zeffiro, così soave,
Oh, com’è bello star sulla nave!
Con questo zeffiro, così soave,
Oh, com’è bello star sulla nave!
Su passegieri! Venite via!
Santa Lucia! Santa Lucia!
Su passegieri! Venite via!
Santa Lucia! Santa Lucia!

ΣΙΩΠΗΤΗΡΙΟ

ΧΑΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ

ΣΙΩΠΗΤΗΡΙΟ

Η μουσική σου τη σιγή σου αποσιώπησε.

Σε γνωρίζω απ’ τις τρωτές νότες

κι απ’ το θρυμματισμένο κλειδοκύμβαλο.

Ανέντιμο να ντύνεις με κώδωνες τους κώδικες,

με ρυθμούς μελών ενοργάνων.

Δεν με θυμάσαι πια. Σου είμαι παυμένος ήχος,

κάτι λιγότερο από της άνοιξης την ιεροτελεστία,

κάτι περισσότερο από το λαγούτο του πάππου μου,

χορδή, πετονιά κι αγκίστρι στου βωβού

ιχθύος τα πνευμόνια.

Σκάψε επί χάρτου το φως και θα ιδείς

που πηγαίναμε αντάμα σχολείο

μες στην τάφρο γλωσσών αθησαύριστων.

Σκάψε επί τόπου και θα πεις

το ρήμα θνήσκω το άμουσο

κλιτό πλάι στα οστά και τη λιωμένη σάρκα.

Από την ποιητική συλλογή: Χάρης Ψαρράς, «Τα όντως όντα», Κέδρος, Αθήνα 2012, σελ. 18.

ΠΕΣ ΤΑ, ΡΕ ΛΟΓΟ!

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ: ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ

ΠΕΤΕΡ ΑΛΤΕΝΜΠΕΡΓΚ!

PETER ALTENBERG (1859-1919)

EIN LIEBESGEDICHT

Rosig will ich, muss ich dein geliebtes Antlitz sehen – – –
Und wenn ich es mit meinem Herzblut rosig färben müsste!
Rosig muss ich dein geliebtes Antlitz sehen,
Rosig und mit dem süssen kindlichen Ausdruck des Wohlergehens!
Aber bleich bist du mir nun geworden seit Tagen,
Und unendliche Müdigkeit dämmert in deinen sonst lichten Augen!
Geliebtestes Geschöpf dieser Erde, was ist dir?!?
Mir bangt so schrecklich – – –.
Willst du den Prinzen in deinen Armen haben?!?
Willst du den romantischen Gymnasiasten?!?
Willst du den Kellner, der dir servirt?!?
Willst du den Fremden, der auf der Strasse gebannt verweilt?!?
Willst du den Bäckerjungen, der morgens Brot bringt?!?
Bleich bist du mir nun geworden, seit Tagen,
Geliebtestes Geschöpf dieser Erde – – –
Bleich bist du mir geworden und kränklich!
Brauchst du Räusche?!?
Ich, ich kann sie dir nicht mehr geben – – – –
Denn der tückische Mörder »Gewohnheit« schlich sich hinterrücks in deine zarte Seele ein –.
Geliebteste,
Rosig will ich, muss ich dein geliebtes Antlitz sehen – – –
Und wenn ich es mit meinem Herzblut rosig färben müsste!!

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΡΧΕΝΤΙΝΟ ΛΕΔΕΣΜΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ARGENTINO LEDESMA

SILUETA PORTEÑA

Cuando tú pasas caminando por las tardes
repiqueteando yu taquito en la vereda
marcas compases de cadencias melodiosas
de una milonga juguetona y callejera.
Y en tus vaivenes pareciera la bailaras,
así te miren y te miren los que quieran
porque tú llevas en tu cuerpo la arrogancia
y el majestuoso ondular de las porteñas.

Tardecita criolla, de limpido cielo
bordado de nubes, llevas en tu pelo.
Vinchita argentina que es todo tu orgullo.
Y cuanto sol tienen esos ojos tuyos.

Y los piropos que te dicen los muchachos
como florcitas que a tu paso te ofrecieran
Que las recoges y que enriedas en tu pelo
junto a la vincha con que adornas tu cabeza.
Dice tu cuerpo, tu arrogancia y tu cadencia
y tus taquitos provocando en la vereda:
"Soy el espíritu criollo hecho silueta"
y te coronan la más guapa y más porteña.

ΑΝΤΙΟ, ΚΑΛΕ ΜΑΣ ΦΙΛΕ ΕΝΤΣΟ...

Από σήμερα δεν θα είναι πια ανάμεσά μας ο Έντσο Γιαννάτσι. Στη μνήμη του αφιερώνουμε το παρακάτω βίντεο που έχουμε αναρτήσει στο γιουτιούμπ.



ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ENZO JANNACCI: HO VISTO UN RE

Και εδώ  μαζί με τον Ντάριο Φο, τον Τζόρτζιο Γκάμπερ, τον Αντριάνο Τσελεντάνο και τον Αντόνιο Αλμπανέζε.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΤΟ ΑΛΩΝΑΚΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ 

ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΝΕΤΑΙ

ΑΠΟ ΤΟ POETICANET

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ!

OCTAVIO PAZ

CREPÚSCULOS DE LA CIUDAD

     A Rafael Vega Albela,
     que aquí padeció

I

Devora el sol restos ya inciertos;
el cielo roto, hendido, es una fosa;
la luz se atarda en la pared ruinosa;
polvo y salitre soplan sus desiertos.

Se yerguen más los fresnos, más despiertos,
y anochecen la plaza silenciosa,
tan a ciegas palpada y tan esposa
como herida de bordes siempre abiertos.

Calles en que la nada desemboca,
calles sin fin andadas, desvarío
sin fin del pensamiento desvelado.

Todo lo que me nombra o que me evoca
yace, ciudad, en ti, yace vacío,
en tu pecho de piedra sepultado.

II

Mudo, tal un peñasco silencioso
desprendido del cielo, cae, espeso,
el cielo desprendido de su peso,
hundiéndose en sí mismo, piedra y pozo.

Arde el anochecer en su destrozo;
cruzo entre la ceniza y el bostezo
calles en donde lívido, de yeso,
late un sordo vivir vertiginoso;

Lepra de livideces en la piedra
trémula llaga torna a cada muro;
frente a ataúdes donde en rasos medra

la doméstica muerte cotidiana,
surgen, petrificadas en lo oscuro,
putas: pilares de la noche vana.

III

A la orilla, de mí ya desprendido,
toco la destrucción que en mí se atreve,
palpo ceniza y nada, lo que llueve
el cielo en su caer oscurecido.

Anegado en mi sombra-espejo mido
la deserción del soplo que me mueve:
huyen, fantasma ejército de nieve,
tacto y color, perfume y sed, ruido.

El cielo se desangra en el cobalto
de un duro mar de espumas minerales;
yazgo a mis pies, me miro en el acero

de la piedra gastada y del asfalto:
pisan opacos muertos maquinales,
no mi sombra, mi cuerpo verdadero.

IV (CIELO)

Frío metal, cuchillo indiferente,
páramo solitario y sin lucero,
llanura sin fronteras, toda acero,
cielo sin llanto, pozo, ciega fuente.

Infranqueable, inmóvil, persistente,
muro total, sin puertas ni asidero,
entre la sed que da tu reverbero
y el otro cielo prometido, ausente.

Sabe la lengua a vidrio entumecido,
a silencio erizado por el viento,
a corazón insomne, remordido.

Nada te mueve, cielo, ni te habita.
Quema el alma raíz y nacimiento
y en sí misma se ahonda y precipita.

V

Fluye el tiempo inmortal y en su latido
sólo palpita estéril insistencia,
sorda avidez de nada, indiferencia,
pulso de arena, azogue sin sentido.

Hechos ya tiempo muerto y exprimido
yacen la edad, el sueño y la inocencia,
puñado de aridez en mi conciencia,
vana cifra del hombre y su gemido.

Vuelvo el rostro: no soy sino la estela
de mí mismo, la ausencia que deserto,
el eco del silencio de mi grito.

Todo se desmorona o se congela:
del hombre sólo queda su desierto,
monumento de yel, llanto, delito.

VI

Las horas, su intangible pesadumbre,
su peso que no pesa, su vacío,
abigarrado horror, la sed que expío
frente al espejo y su glacial vislumbre,

mi ser, que multiplica en muchedumbre
y luego niega en un reflejo impío,
todo, se arrastra, inexorable río,
hacia la nada, sola certidumbre.

Hacia mí mismo voy; hacia las mudas,
solitarias fronteras sin salida:
duras aguas, opacas y desnudas,

horadan lentamente mi conciencia
y van abriendo en mí secreta herida,
que mana sólo, estéril, impaciencia.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΟΤΕΛΛΟ ΠΡΟΦΑΤΣΙΟ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο OTELLO PROFAZIO: AMICI AMICI CHE A PALERMU JTI

ΑΣΚΗΜΟ ΠΡΩΙΝΟ

 

BERTOLT BRECHT

ΑΣΚΗΜΟ ΠΡΩΙΝΟ

Η λεύκα η ασημόφυλλη, τοπική καλλονή πασίγνωστη,

Σήμερα έχει καταντήσει απαίσια γριέντζω. Η λίμνη

Μεγάλη λούμπα από αποπλύματα – μην πλησιάζετε!

Οι φούξιες (αλεπουδίτσες!) ανάμεσα στα σκυλάκια

Λουλούδια φτηνά και κυρίως μάταια.

Γιατί;

Χτες στ’ όνειρό μου είδα δάχτυλα που μ’ έδειχναν

Λες και είμουν λεπρός. Τά ’χε φάει ο μόχθος της δουλειάς

Και ήσαν σπασμένα.

Αδαείς! εφώναξα

Έχοντας γνώση της ενοχής μου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΠΡΟΒΛΕΨΗ

ΑΝΝΑ ΑΦΕΝΤΟΥΛΙΔΟΥ


ΠΡΟΒΛΕΨΗ
 
Τυλιγμένος στ' άσπρο του σάβανο εκείνος λαγοκοιμάται. Η γυναίκα-μητέρα πηγαινοέρχεται να προλάβει. Σωρός οι σακούλες. Στη γωνία σαπίζουν ντομάτες. Μαλλιά βρεγμένα λυτά. Κάθε που μπαινοβγαίνει στο δωμάτιο αδυνατίζει. Σε λίγο θα μείνει μόνο το δέρμα κολλημένο στο σκελετό.
Εκείνος σκεπασμένος τώρα πάνω απ' το κεφάλι ρητορεύει στο τηλέφωνο αναλύοντας μεθόδους απίσχνασης και επίτευξης ευτυχίας.
Το καινούριο τους σπίτι θα έχει πληθώρα από ντουλάπες.
Όλα θα τακτοποιούνταν.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΟΥΡΕΛΙΟ ΦΙΕΡΡΟ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ

AURELIO FIERO 


TAMMURRIATA NERA

Io nun capisco, ê vvote, che succede...
e chello ca se vede,
nun se crede! nun se crede!
E' nato nu criaturo niro, niro...
e 'a mamma 'o chiamma Giro,
sissignore, 'o chiamma Giro...

Séh! gira e vota, séh...
Séh! vota e gira, séh...
Ca tu 'o chiamme Ciccio o 'Ntuono,
ca tu 'o chiamme Peppe o Giro,
chillo, o fatto, è niro, niro,
niro, niro comm'a che!...

'O contano 'e ccummare chist'affare:
"Sti fatte nun só' rare,
se ne contano a migliara!
A 'e vvote basta sulo na guardata,
e 'a femmena è restata,
sott''a botta, 'mpressiunata..."
Séh! na guardata, séh...
Séh! na 'mpressione, séh...
Va' truvanno mo chi è stato
ch'ha cugliuto buono 'o tiro:
chillo, 'o fatto, è niro, niro,
niro, niro comm'a che!...

Ha ditto 'o parulano: "Embè parlammo,
pecché, si raggiunammo,
chistu fatto nce 'o spiegammo!
Addó' pastíne 'o ggrano, 'o ggrano cresce...
riesce o nun riesce,
sempe è grano chello ch'esce!"
Mé', dillo a mamma, mé'...
Mé', dillo pure a me...
Ca tu 'o chiamme Ciccio o 'Ntuono,
ca tu 'o chiamme Peppe o Giro,
chillo...'o ninno, è niro, niro,
niro, niro comm'a che!...

Στίχοι: Edoardo Nicolardi.

Μουσική: E.A.Mario.

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ – ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΑΛΙΚΙΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΟΣ

Εκτελεστής: Εργαστήρι Παλιάς Μουσικής
Πιάνο: Άρης Γαροφαλής

Διευθυντής: Γιώργος Κωστάνζος
Αρχιμουσικός: Βύρων Φιδετζής 

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ

1

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή,

σε γνωρίζω από την όψη,

που με βιά μετράει τη γη.

2

Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

3

Εκεί μέσα εκατοικούσες

πικραμένη, εντροπαλή,

κι ένα στόμα ακαρτερούσες,

έλα πάλι, να σου πει.

4

Άργειε νάρθει εκείνη η μέρα,

κι ήταν όλα σιωπηλά,

γιατί τάσκιαζε η φοβέρα

και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

5

Δυστυχής! Παρηγορία

μόνη σου έμενε, να λες

περασμένα μεγαλεία,

και διηγώντας τα να κλαις.

6

Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει

φιλελεύθερη λαλιά,

ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι

από την απελπισιά.

7

Κι έλεες: πότε, α! πότε βγάνω

το κεφάλι απ’ τις ερμιές;

Και αποκρίνοντο από πάνω

κλάψες, άλυσες, φωνές!

8

Τότ’ εσήκωνες το βλέμμα

μες στα κλάματα θολό,

και εις το ρούχο σου έσταζ’ αίμα,

πλήθος αίμα Ελληνικό.

9

Με τα ρούχα αιματωμένα,

ξέρω ότι έβγαινες κρυφά,

να γυρεύεις εις τα ξένα

άλλα χέρια δυνατά.

10

Μοναχή το δρόμο επήρες,

εξανάλθες μοναχή.

Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,

εάν η χρεία τες κρουταλεί.

11

Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,

αλλ’ ανάσασι καμμιά.

Άλλος σου έταξε βοήθεια,

και σε γέλασε φρικτά!

12

Άλλοι, ωιμέ! στη συφορά σου

οπού εχαίροντο πολύ,

σύρε να βρεις τα παιδιά σου,

σύρε, ελέγαν οι σκληροί.

13

Φεύγει οπίσω το ποδάρι,

και ολογλήγορο πατεί

ή την πέτρα, ή το χορτάρι,

που την δόξα σου ενθυμεί.

14

Ταπεινότατη σου γέρνει

η τρισάθλια κεφαλή,

σαν φτωχού που θυροδέρνει,

κι είναι βάρος του η ζωή.

15

Ναι. Αλλά τώρα αντιπαλεύει

κάθε τέκνο σου με ορμή,

που ακατάπαυστα γυρεύει

ή τη νίκη, ή τη θανή.

16

Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

17

Μόλις είδε την ορμή σου

ο ουρανός, που για τ’ς εχθρούς

εις την γη την μητρική σου

έτρεφ’ άνθια και καρπούς,

18

εγαλήνευσε. Και εχύθη

καταχθόνια μία βοή,

και του Ρήγα σου απεκρίθη

πολεμόκραχτη η φωνή.

19

Όλοι οι τόποι σου σ’ εκράξαν

χαιρετώντας σε θερμά,

και τα στόματα εφωνάξαν

όσα αισθάνετο η καρδιά.

20

Εφωνάξανε ως τ’ αστέρια

του Ιονίου και τα νησιά,

και εσηκώσανε τα χέρια

για να δείξουνε χαρά.

21

Μ’ όλον που ναι αλυσωμένο

το καθένα τεχνικά,

και εις το μέτωπο γραμμένο

έχει: Ψεύτρα Ελευθεριά.

22

Γκαρδιακά χαροποιήθη

και του Βάσιγκτον η γη,

και τα σίδερα ενθυμήθη

που την έδεναν και αυτή.

23

Απ’ τον πύργο του φωνάζει,

σα να λέει σε χαιρετώ,

και την χήτη του τινάζει

το Λεοντάρι το Ισπανό.

24

Ελαφιάσθη της Αγγλίας

το θηρίο, και σέρνει ευθύς

κατά τ’ άκρα της Ρουσίας

τα μουγκρίσματα τ’ς οργής.

25

Εις το κίνημά του δείχνει,

πως τα μέλη είν’ δυνατά.

Και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει

μια σπιθόβολη ματιά.

26

Σε ξανοίγει από τα νέφη

και το μάτι του Αετού,

που φτερά και νύχια θρέφει

με τα σπλάχνα του Ιταλού.

27

Και σ’ εσέ καταγυρμένος,

γιατί πάντα σε μισεί!

έκρωζ’, έκρωζε ο σκασμένος,

να σε βλάψει αν ημπορεί.

28

Άλλο εσύ δεν συλλογιέσαι

πάρεξ που θα πρωτοπάς.

Δεν μιλείς, και δεν κουνιέσαι

στες βρισιές οπού αγροικάς.

29

Σαν τον βράχον οπού αφήνει

κάθε ακάθαρτο νερό

εις τα πόδια του να χύνει

ευκολόσβηστον αφρό,

30

οπού αφήνει ανεμοζάλη,

και χαλάζι, και βροχή,

να του δέρνουν την μεγάλη,

την αιώνια κορυφή.

31

Δυστυχιά του, ω δυστυχιά του,

οποιανού θέλει βρεθεί

στο μαχαίρι του αποκάτου,

και σ’ εκείνο αντισταθεί.

32

Το θηρίο π’ αναλογιέται,

πως του λείπουν τα μικρά,

περιορίζεται, πετιέται,

αίμα ανθρώπινο διψά.

33

Τρέχει, τρέχει όλα τα δάση,

τα λαγκάδια, τα βουνά,

και όπου φθάση, όπου περάση,

φρίκη, θάνατος, ερμιά.

34

Ερμιά, θάνατος, και φρίκη,

όπου επέρασες κι εσύ.

Ξίφος έξω από την θήκη,

πλέον ανδρείαν σου προξενεί.

35

Ιδού εμπρός σου ο τοίχος στέκει

της αθλίας Τριπολιτσάς.

Τώρα τρόμου αστροπελέκι

να της ρίξεις πεθυμάς.

36

Μεγαλόψυχο το μάτι

δείχνει, πάντα όπως νικεί,

και ας είν’ άρματα γεμάτη,

και πολέμιαν χλαλοή.

37

Σου προβαίνουνε και τρίζουν,

για να ιδείς πως είν’ πολλά.

Δεν ακούς που φοβερίζουν

άνδρες μύριοι και παιδιά;

38

Λίγα μάτια, λίγα στόματα

θα σας μείνουνε ανοιχτά,

για να κλαύσετε τα σώματα,

που θε να βρει η συμφορά.

39

Κατεβαίνουνε, και ανάφτει

του πολέμου αναλαμπή.

Το τουφέκι ανάβει, αστράφτει,

λάμπει, κόφτει το σπαθί.

40

Γιατί η μάχη εστάθη ολίγη;

Λίγα τα αίματα γιατί;

Τον εχθρό θωρώ να φύγει,

και στο κάστρο ν’ ανεβεί.

41

Μέτρα… είν’ άπειροι οι φευγάτοι,

οπού φεύγουν δειλιούν.

Τα λαβώματα στην πλάτη

δέχοντ’ ώστε ν’ ανεβούν.

42

Εκεί μέσ’ ακαρτερείτε

την αφεύγατη φθορά.

να, σας φθάνει. Αποκριθείτε

στης νυκτός τη σκοτεινιά.

43

Αποκρίνονται, και η μάχη

έτσι αρχίζει, οπού μακριά

από ράχη εκεί σε ράχη

αντιβούιζε φοβερά.

44

Ακούω κούφια τα τουφέκια,

ακούω σμίξιμο σπαθιών,

ακούω ξύλα, ακούω πελέκια,

ακούω τρίξιμο δοντιών.

45

Α! τι νύκτα ήταν εκείνη,

που την τρέμει ο λογισμός;

Άλλος ύπνος δεν εγίνη

πάρεξ θάνατου πικρός.

46

Της σκηνής η ώρα, ο τόπος

οι κραυγές, η ταραχή

ο σκληρόψυχος ο τρόπος

του πολέμου, και οι καπνοί,

47

και οι βροντές και το σκοτάδι,

οπού αντίσκοφτε η φωτιά,

επαράσταιναν τον άδη

που ακαρτέρευε τα σκυλιά.

48

Τ’ ακαρτέρειε. - Εφαίνοντ’ ίσκιοι

αναρίθμητοι γυμνοί,

κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,

βρέφη ακόμη εις το βυζί.

49

Όλη μαύρη μυρμηγιάζει,

μαύρη η εντάφια συντροφιά,

σαν το ρούχο οπού σκεπάζει

τα κρεββάτια τα στερνά.

50

Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι

επετιούντο από την γη,

όσοι ειν’ άδικα σφαγμένοι

από τούρκικην οργή.

51

Τόσα πέφτουνε τα θερι-

σμένα αστάχια εις τους αγρούς.

Σχεδόν όλα εκειά τα μέρη

εσκεπάζοντο απ’ αυτούς.

52

Θαμποφέγγει κανέν’ άστρο,

και αναδεύοντο μαζί,

αναβαίνοντας το κάστρο

με νεκρώσιμη σιωπή.

53

Έτσι χάμου εις την πεδιάδα,

μες στο δάσος το πυκνό,

όταν στέλνει μίαν αχνάδα

μισοφέγγαρο χλωμό,

54

εάν οι άνεμοι μες στ’ άδεια

τα κλαδιά μουγκοφυσούν,

σειούνται, σειούνται τα μαυράδια,

οπού οι κλώνοι αντικτυπούν.

55

Με τα μάτια τους γυρεύουν,

όπου είν’ αίματα πηχτά,

και μες στ’ αίματα χορεύουν

με βρυχίσματα βραχνά.

56

Και χορεύοντας μανίζουν

εις τους Έλληνας κοντά,

και τα στήθια τους εγγίζουν

με τα χέρια τα ψυχρά.

57

Εκειό το έγγισμα πηγαίνει

βαθειά μες στα σωθικά,

όθεν όλη η λύπη βγαίνει,

και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.

58

Τότε αυξαίνει του πολέμου

ο χορός τρομακτικά,

σαν το σκόρπισμα του ανέμου

στου πελάου τη μοναξιά.

59

Κτυπούν όλοι απάνου κάτου.

Κάθε κτύπημα που εβγή

είναι κτύπημα θανάτου,

χωρίς να δευτερωθεί.

60

Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει.

Λες και εκείθεν η ψυχή,

απ’ το μίσος που την καίει,

πολεμάει να πεταχθεί!

61

Της καρδιάς κτυπίες βροντάνε

μες στα στήθια τους αργά,

και τα χέρια οπού χουμάνε

περισσότερο είν’ γοργά.

62

Ουρανός γι’ αυτούς δεν είναι,

ουδέ πέλαγο, ουδέ γη.

Γι’ αυτούς όλους το παν είναι

μαζωμένο αντάμα εκεί.

63

Τόση η μάνητα και η ζάλη,

που στοχάζεται, μη πως

από μια μεριά κι απ’ άλλη

δεν μείνει ένας ζωντανός.

64

Κοίτα χέρια απελπισμένα

πως θερίζουνε ζωές!

Χάμου πέφτουνε κομμένα

χέρια, πόδια, κεφαλές,

65

και παλλάσκες, και σπαθιά,

με ολοσκόρπιστα μυαλά,

και με ολόσχιστα κρανία

σωθικά λαχταριστά.

66

Προσοχή καμμία δεν κάνει

κανείς, όχι, εις την σφαγή.

Πάνε πάντα εμπρός! Ω! φθάνει,

φθάνει. Έως πότε οι σκοτωμοί;

67

Ποιος αφήνει εκεί τον τόπο,

πάρεξ όταν ξαπλωθεί;

Δεν αισθάνονται τον κόπο,

και λες κι είναι εις την αρχή.

68

Ολιγόστευαν οι σκύλοι,

και Αλλά εφώναζαν, Αλλά.

Και των Χριστιανών τα χείλη

φωτιά εφώναζαν, φωτιά.

69

Λεονταρόψυχα εκτυπιούντο,

πάντα εφώναζαν φωτιά,

και οι μιαροί κατασκορπιούντο,

πάντα σκούζοντας Αλλά.

70

Παντού φόβος και τρομάρα,

και φωνές και στεναγμοί.

Παντού κλάψα, παντού αντάρα,

και παντού ξεψυχισμοί.

71

Ήταν τόσοι! Πλέον το βόλι

εις τ’ αυτιά δεν τους λαλεί.

Όλοι χάμου εκείτοντ’ όλοι

εις την τέταρτην αυγή.

72

Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη,

και κυλάει στην λαγκαδιά,

και τ’ αθώο χόρτο πίνει,

αίμα αντίς για τη δροσιά.

73

Της αυγής δροσάτο αγέρι,

δεν φυσάς τώρα εσύ πλιο

στων ψευδόπιστων το αστέρι

φύσα, φύσα εις το ΣΤΑΥΡΟ.

74

Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

75

Της Κορίνθου ιδού και οι κάμποι.

Δεν λάμπ’ ήλιος μοναχά

εις τους πλάτανους, δεν λάμπει

εις τ’ αμπέλια, εις τα νερά.

76

Εις τον ήσυχον αιθέρα

τώρα αθώα δεν αντηχεί

τα λαλήματα η φλογέρα,

τα βελάσματα το αρνί.

77

Τρέχουν άρματα χιλιάδες,

σαν το κύμα εις το γιαλό.

Αλλ’ οι ανδρείοι παλληκαράδες

δεν ψηφούν τον αριθμό.

78

Ω τρακόσιοι! σηκωθείτε

και ξανάλθετε σ’ εμάς.

τα παιδιά σας θέλ’ ιδήτε

πόσο μοιάζουνε με σας.

79

Όλοι εκείνοι τα φοβούνται,

και με πάτημα τυφλό

εις την Κόρινθο αποκλειούνται,

κι όλοι χάνονται απ’ εδώ.

80

Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου

πείνα και θανατικό,

που με σχήμα ενός σκελέθρου

περπατούν αντάμα οι δυο.

81

Και πεσμένα εις τα χορτάρια

απεθαίνανε παντού

τα θλιμμένα απομεινάρια

της φυγής και του χαμού.

82

Και εσύ αθάνατη, εσύ θεία,

όπου ό,τι θέλεις ημπορείς,

εις τον κάμπο, Ελευθερία,

ματωμένη περπατείς!

83

Στη σκιά χεροπιασμένες

στη σκιά βλέπω κι εγώ

κρινοδάχτυλες παρθένες

όπου κάνουνε χορό.

84

Στο χορό γλυκογυρίζουν

ωραία μάτια ερωτικά,

και εις την αύρα κυματίζουν

μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.

85

Η ψυχή μου αναγαλλιάζει,

πως ο κόρφος καθεμιάς

γλυκοβύζαστο ετοιμάζει

γάλα ανδρείας, και ελευθεριάς.

86

Μεσ’ στα χόρτα στα λουλούδια

το ποτήρι δεν βαστώ.

Φιλελεύθερα τραγούδια

σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ.

87

Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

88

Πήγες εις το Μεσολόγγι

την ημέρα του Χριστού,

μέρα που άνθισαν οι λόγγοι,

και το τέκνο του Θεού.

89

Σου ήλθε εμπρός λαμποκοπώντας

η Θρησκεία μ’ ένα σταυρό,

και το δάκτυλο κινώντας

όπου ανεί τον ουρανό,

90

σ’ αυτό, εφώναξε, το χώμα

στάσου ολόρθη, Ελευθεριά.

και φιλώντας σου το στόμα

μπαίνει μες’ στην εκκλησιά.

91

Εις την τράπεζα σιμώνει,

και στο σύγνεφο το αχνό

γύρω γύρω της πυκνώνει

που σκορπάει το θυμιατό.

92

Αγροικάει την ψαλμωδία,

οπού εδίδαξεν αυτή.

Βλέπει την φωταγωγία

στους Αγίους εμπρός χυτή.

93

Ποιοι είν’ αυτοί που πλησιάζουν

με πολλή ποδοβολή,

κι άρματ’ άρματα ταράζουν;

Επετάχτηκες Εσύ.

94

Α! το φως που σε στολίζει,

σαν ηλίου φεγγοβολή,

και μακρόθεν σπινθηρίζει,

δεν είναι, όχι, από τη γη.

95

Λάμψιν έχει όλη φλογώδη,

χείλος, μέτωπο, οφθαλμός.

Φως το χέρι, φως το πόδι

κι όλα γύρω σου είναι φως.

96

Το σπαθί σου ανασηκώνεις,

τρία πατήματα πατάς,

σαν τον πύργο μεγαλώνεις,

και εις το τέταρτο κτυπάς.

97

Με φωνή που καταπείθει,

προχωρώντας ομιλείς.

"Σήμερ’ άπιστοι, εγεννήθη,

ναι του κόσμου ο Λυτρωτής.

98

Αυτός λέγει… Αφογκρασθείτε.

Εγώ είμ’ Άλφα, Ωμέγα εγώ.

Πέστε που θ’ αποκρυφθείτε

εσείς όλοι, αν οργισθώ;

99

Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω,

που μ’ αυτήν αν συκριθεί

κείνη η κάτω οπού σας έχω

σαν δροσιά θέλει βρεθεί.

100

Κατατρώγει, ωσάν την Σχίζα,

τόπους άμετρα υψηλούς,

χώρες, όρη, από τη ρίζα,

ζώα, και δένδρα, και θνητούς.

101

Και το παν το κατακαίει,

και δεν σώζεται πνοή,

πάρεξ του άνεμου που πνέει

μες στη στάχτη τη λεπτή".

102

Κάποιος ήθελε ερωτήσει:

Του θυμού του είσαι αδελφή;

Ποίος είν’ άξιος να νικήσει,

ή με σε να μετρηθεί;

103

Η γη αισθάνεται την τόση

του χεριού σου ανδραγαθιά,

που όλη θέλει θανατώσει,

την μισόχριστη σπορά.

104

Την αισθάνονται, και αφρίζουν

τα νερά και τ’ αγροικώ

δυνατά να μουρμουρίζουν

σαν να ρυάζετο θηριό.

105

Κακορίζικοι, που πάτε

του Αχελώου μες στη ροή,

και πιδέξια πολεμάτε

από την καταδρομή.

106

Να αποφύγετε! το κύμα

έγινε όλο φουσκωτό.

εκεί ευρήκατε το μνήμα,

πριν να ευρήτε αφανισμό.

107

Βλασφημάει, σκούζει, μουγγρίζει

κάθε λάρυγγας εχθρού,

και το ρεύμα γαργαρίζει

τες βλασφήμιες του θυμού.

108

Σφαλερά τετραποδίζουν

πλήθος άλογα, και ορθά

τρομασμένα χλιμιντρίζουν

και πατούν εις τα κορμιά.

109

Ποιος στον σύντροφον απλώνει

χέρι, ωσάν να βοηθηθεί;

Ποιος την σάρκα του δαγκώνει

όσο οπού να νεκρωθεί;

110

Κεφαλές απελπισμένες,

με τα μάτια πεταχτά,

κατά τ’ άστρα σηκωμένες

για την ύστερη φορά.

111

Σβήεται - αυξαίνοντας η πρώτη

του Αχελώου νεροσυρμή -

το χλιμίντρισμα και οι κρότοι,

και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.

112

Έτσι ν’ άκουα να βουίξει

τον βαθύν Ωκεανό,

και εις το κύμα του να πνίξει

κάθε σπέρμα Αγαρηνό.

113

Και εκεί που ναι η Αγία Σοφία,

μες στους λόφους τους επτά,

όλα τ’ άψυχα κορμία,

βραχοσύντριφτα, γυμνά,

114

σωριασμένα να τα σπρώξει

η κατάρα του Θεού,

κι απ’ εκεί να τα μαζώξει

ο αδελφός του Φεγγαριού.

115

Κάθε πέτρα μνήμα ας γένει.

Και η Θρησκεία, κι η Ελευθεριά

μ’ αργοπάτημα ας πηγαίνει

μεταξύ τους, και ας μετρά.

116

Ένα λείψανο ανεβαίνει

τεντωτό, πιστομητό,

κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει,

και δεν φαίνεται και πλιό.

117

Και χειρότερα αγριεύει

και φουσκώνει ο ποταμός.

Πάντα, πάντα περισσεύει

πολυφλοίσβιμα και αφρός.

118

Α! γιατί δεν έχω τώρα

την φωνή του Μωυσή;

Μεγαλόφωνα, την ώρα

όπου εσβηούντο οι μισητοί,

119

τον Θεόν ευχαριστούσε

στου πελάου τη λύσσα εμπρός.

Και τα λόγια ηχολογούσε

αναρίθμητος λαός.

120

Ακολουθάει την αρμονία

η αδελφή του Ααρών,

η προφήτισσα Μαρία,

μ’ ένα τύμπανο τερπνόν,

121

και πηδούν όλες οι κόρες

με τις αγκάλες ανοιχτές,

τραγουδώντας, ανθοφόρες,

με τα τύμπανα κι εκειές.

122

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή,

σε γνωρίζω από την όψη

που με βία μετράει τη γη.

123

Εις αυτήν είν’ ξακουσμένο,

δεν νικιέσαι εσύ ποτέ.

Όμως, όχι, δεν είν’ ξένο

και το πέλαγο για σε.

124

Το στοιχείον αυτό ξαπλώνει

κύματ’ άπειρα εις τη γη,

με τα οποία την περιζώνει,

κι είν’ εικόνα σου λαμπρή.

125

Με βρυχίσματα σαλεύει

που τρομάζει η ακοή.

Κάθε ξύλο κινδυνεύει

και λιμιώνα αναζητεί.

126

Φαίνετ’ έπειτα η γαλήνη

και το λάμψιμο του ηλιού,

και τα χρώματα αναδίδει

του γλαυκότατου ουρανού.

127

Δεν νικιέσαι, είν’ ξακουσμένο,

στην θηράν εσύ ποτέ.

Όμως, όχι, δεν είν’ ξένο

και το πέλαγο για σε.

128

Περνούν άπειρα τα ξάρτια,

και σαν λόγγος στριμωχτά

τα τρεχούμενα κατάρτια,

τα ολοφούσκωτα πανιά.

129

Σε τες δύναμές σου σπρώχνεις,

και αγκαλά δεν είν’ πολλές

πολεμώντα, άλλα διώχνεις,

άλλα παίρνεις, άλλα καις.

130

Με επιθύμια να τηράζεις

δύο μεγάλα σε θωρώ,

και θανάσιμον τινάζεις

εναντίον τους κεραυνό.

131

Πιάνει, αυξάνει, κοκκινίζει,

και σηκώνει μια βροντή,

και το πέλαο χρωματίζει

με αιματόχροη βαφή.

132

Πνίγοντ’ όλοι οι πολεμάρχοι,

και δεν μνέσκει ένα κορμί,

Χάρου, σκιά του Πατριάρχη,

που σε πέταξαν εκεί.

133

Εκφυγόσμιγαν οι φίλοι

με τους εχθρούς τους τη Λαμπρή,

και τους έτρεμαν τα χείλη,

δίνοντάς τα εις το φιλί.

134

Κειές τες δάφνες, που εσκορπήστε,

τώρα πλέον δεν τες πατεί,

και το χέρι, όπου εφιλείστε

πλέον, α! πλέον δεν ευλογεί.

135

Όλοι κλαύστε. Αποθαμένος

ο αρχηγός της Εκκλησιάς.

Κλαύστε, κλαύστε κρεμασμένος

ωσάν να τάνε φονιάς.

136

Έχει ολάνοικτο το στόμα

π’ ώρες πρώτα είχε γευθεί

τ’ Άγιον Αίμα, τ’ Άγιον Σώμα.

λες πως θε να ξαναβγεί

137

η κατάρα που είχε αφήσει

λίγο πριν να αδικηθεί,

εις οποίον δεν πολεμήσει,

και ημπορεί να πολεμεί.

138

Την ακούω, βροντάει, δεν παύει

εις το πέλαγο, εις τη γη,

και μουγκρίζοντας ανάβει

την αιώνιαν αστραπή.

139

Η καρδιά συχνοσπαράζει…

πλην τι βλέπω; Σοβαρά

να σωπάσω με προστάζει

με το δάκτυλο η θεά.

140

Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη

τρεις φορές μ’ ανησυχιά.

Προσηλώνεται κατόπι

στην Ελλάδα, κι αρχινά.

141

"Παλληκάρια μου! οι πολέμοι

για σας όλοι είναι χαρά,

και το γόνα σας δεν τρέμει

στους κινδύνους εμπροστά.

142

Απ’ εσάς απομακραίνει

κάθε δύναμη εχθρική.

Αλλ’ ανίκητη μια μένει

που τες δάφνες σας μαδεί

143

μία, που όταν ωσάν λύκοι

ξαναρχόστενε ζεστοί,

κουρασμένοι από τη νίκη

αχ! τον νουν σας τυραννεί.

144

Η Διχόνοια που βαστάει

ένα σκήπτρο η δολερή.

καθενός χαμογελάει,

παρ’ το, λέγοντας, και συ.

145

Κειό το σκήπτρο, που σας δείχνει

έχει αλήθεια ωραία θωριά.

Μην το πιάστε, γιατί ρίχνει

εισέ δάκρυα θλιβερά.

146

Από στόμα οπού φθονάει,

παλληκάρια, ας μην πωθεί,

πως το χέρι σας κτυπάει

του αδελφού την κεφαλή.

147

Μην ειπούν στον στοχασμό τους

τα ξένα έθνη αληθινά.

Εάν μισούνται ανάμεσά τους

δεν τους πρέπει Ελευθεριά.

148

Τέτοια αφήστενε φροντίδα.

Όλο το αίμα οπού χυθεί

για θρησκεία, και για πατρίδα,

όμοιαν έχει την τιμή.

149

Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε

για πατρίδα, για θρησκειά,

σας ορκίζω, αγκαλιασθείτε,

σαν αδέλφια γκαρδιακά.

150

Πόσον λείπει, στοχασθείτε,

πόσον ακόμα να παρθεί.

Πάντα η νίκη, αν ενωθείτε,

πάντα εσάς θ’ ακολουθεί.

151

Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία!

καταστήστε ένα σταυρό,

και φωνάξετε με μία:

Βασιλείς, κοιτάξτ’ εδώ.

152

Το σημείον που προσκυνάτε

είναι τούτο, και γι’ αυτό

ματωμένους μας κοιτάτε

στον αγώνα τον σκληρό.

153

Ακατάπαυστα το βρίζουν

τα σκυλιά, και το πατούν

και τα τέκνα του αφανίζουν,

και την πίστη αναγελούν.

154

Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη

αίμα αθώο χριστιανικό,

που φωνάζει από τα βάθη

της νυκτός : Να κδικηθώ.

155

Δεν ακούτε, εσείς εικόνες

του Θεού, τέτοια φωνή;

Τώρα επέρασαν αιώνες,

και δεν έπαυσε στιγμή.

156

Δεν ακούτε; Εις κάθε μέρος

σαν του Άβελ καταβοά.

Δεν είν’ φύσημα του αέρος

που σφυρίζει εις τα μαλλιά.

157

Τι θα κάμετε; Θ’ αφήστε

να αποκτήσωμεν εμείς

Λευθερίαν, ή θα την λύστε

εξ αιτίας πολιτικής;

158

Τούτο αν ίσως μελετάτε,

ιδού, εμπρός σας, τον Σταυρό.

Βασιλείς! ελάτε, ελάτε,

και κτυπήσετε κι εδώ".

ΤΟ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ

ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ

ΤΟ 21

Κειμήλιο κλήρας, καπνιστό μπαρούτι, καρυοφύλλι,

σπαθί της θήκης, απλωτό στη φέλπα, χιαστί,

οι πρόγονοι, όλοι, ορκίζονταν, φιλιόντουσαν στα χείλη,

απ’ το καλύβι, ανεβατοί, στον όρκο, κληρωτοί.

Το αρχοντικό το σπίτι σας, αγωνισταί και φίλοι

ήταν, μικρό, ένα δίπατο, που, κόνευαν, πιστοί,

κι’ οι γέροι, παλαιοί αρχηγοί, κι’ οι νέοι, κατά το δείλι,

και, που, για δώρα, τάλλαρα, σφάντζικες, οι μιστοί.

Εκεί, μια φούχτα γενεάς, λίγοι κι’ αντρειωμένοι,

είχαν σκεβρώσει, πέθαιναν, για τον Αγαρηνό,

το θέλημα, ήταν, θεϊκό, φάρα καταραμένη.

Μακρυά, να διώξουν, μπόσικους σφαγείς, απ’ το ναό,

κι’ ο ποιητής που γήτευε, τα πλήθη, ο ένθους Ρήγας,

περιφρονήθη, σαν Χριστός, απ’ τους φρουρούς της βίγλας.

     1-3-32

Από το βιβλίο: Ρώμος Φιλύρας, «Πορτραίτα και κειμήλια», Ανέκδοτα ποιήματα με τη φροντίδα του Ναπ[ολέοντος] Παπαγιωργίου, Κισσός, Αθήνα 1981, σελ. 47.