Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

ΜΟΝΟΣ ΘΑ ’ΘΕΛΑ ΝΑ ’ΜΑΙ ΣΤΟΝ ΝΟΤΟ


LUIS CERNUDA


ΜΟΝΟΣ ΘΑ ’ΘΕΛΑ ΝΑ ’ΜΑΙ ΣΤΟΝ ΝΟΤΟ

Μπορεί τ’ αργά μου μάτια να μην ξαναδούν τον Νότο
με τα ελαφρά τοπία που κοιμούνται στον αέρα,
με τα κορμιά στον ίσκιο των κλαριών που είναι σαν άνθη
και φεύγουνε με αλόγων καλπασμό ξεφρενιασμένο.

Μια έρημος που τραγουδά άμα κλαίει είναι ο Νότος,
κι αυτή η φωνή ποτέ δεν ξεψυχά σαν το πουλάκι·
στο δρόμο για τη θάλασσα τους πικροπόνους βγάζει
ανοίγοντας αντίλαλους νωθρούς που επιβιώνουν.

Ποθώ ένα με τον τόσο απόμακρο να γίνω Νότο.
Εκεί η βροχή δεν είναι πια μισανοιγμένο ρόδο,
και η αχλύς χαμογελά – χαμόγελο στον άνεμο άσπρο.
Το φως και το σκοτάδι εκεί ισοδύναμα είναι κάλλη.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΤΖΙΛΙΟΛΑ ΤΣΙΝΚΟΥΕΤΤΙ




ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η GIGLIOLA CINQUETTI


LA PIOGGIA

Sul giornale ho letto che
il tempo cambiera',
le nuvole son nere in cielo
e che i passeri lassu'
non voleranno piu'.
Chissa' perche'?
Io non cambio mai
no, non cambio mai,
puo' cadere il mondo ma,
ma che importa a me.
La pioggia
non bagna il nostro amore
quando il cielo è blu,
la pioggia,
la pioggia non esiste
se mi guardi tu.
Butta via l'ombrello amor
che non serve piu',
non serve piu'
se ci sei tu.
Il termometro va giu',
il sole se ne va,
l'inverno fa paura a tutti
ma c'e' un fuoco dentro me
che non si spegnera'
lo sai perche'?
Io non cambio mai
no, non cambio mai,
puo' cadere il mondo ma,
ma che importa a me.
La pioggia
non bagna il nostro amore
quando il cielo è blu,
la pioggia,
la pioggia non esiste
se mi guardi tu.
Butta via l'ombrello amor
che non serve piu',
la pioggia,
la pioggia non esiste
se mi guardi tu.
Butta via l'ombrello amor
che non serve piu',
La pioggia
non bagna il nostro amore
quando il cielo è blu,
il cielo è blu.

ΑΝΤΟΝΙΟ ΓΑΜΟΝΕΔΑ!



ANTONIO GAMONEDA



Caer en un rostro, existir
con su respiración y con su boca...
Cuando tú estabas en peligro;
tú gritaste, mas fue
en la garganta de otro ser humano;
se levantó tu cuerpo
y fue en los brazos de otro ser humano.
Entonces comprendías.
Y tu necesidad y tu dolor
no fueron nunca como antes. Tú
ya no ves signos. Ahora, tú desprecias
todas las dudas. Y tu pensamiento
no es espejo que calla; ya es amor
y destino y conducta y existencia.

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

ΝΑΠΟΛΙΤΑΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΝΑΠΟΛΙΤΑΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ

Με σπούδα και με βιά πολλή (ναι! Σολωμός… Κορνάρος…)
ως λιονταριού πατημασιές η φύση των πραμάτω
ξεπρόβελνε από μέσα μας κι ελάμπαζε σα φάρος

που κηλιδώνει πορφυρό το πέλαγο το αφράτο,
και τις υπόνοιες των ριπών που κλείνει η απόγειος αύρα
τις άνοιγε να χάσκουν και τις βάφτιζε ώς τον πάτο.

Οι παφλασμοί οι βραχείς των σιέλων σε μιά σιέλ ανάβρα
δροσίζαν τα φωνήεντα και τους πλατιούς διφθόγγους
με γλώσσες αχαλίνωτες σε αλφαβητάρια γαύρα

σαν τούς αηδονολάλαγαν απ’ τους κρυφούς τους λόγκους
δαγκωματιές και βλέμματα και σύμπασα του βίου
η θάλασσα που αποθηκεύεται στου νου τους σπόγγους.

Στολή και πλούτος κι αρχοντιά μυστήριου νυκτοβίου
κορνάριζαν με σολωμονικές στους υπερόγκους
σεισμούς που ανθοβολούν μες στην κοιλιά του Βεζουβίου.

ΕΡΝΣΤ ΣΤΑΝΤΛΕΡ!


ERNST STADLER (1883-1914)



REINIGUNG

Lösche alle deine Tag' und Nächte aus!
Räume alle fremden Bilder fort aus deinem Haus!
Laß Regendunkel über deine Schollen niedergehn!
Lausche: dein Blut will klingend in dir auferstehn! -
Fühlst du: schon schwemmt die starke Flut dich neu und rein,
Schon bist du selig in dir selbst allein
Und wie mit Auferstehungslicht umhangen -
Hörst du: schon ist die Erde um dich leer und weit
Und deine Seele atemlose Trunkenheit,
Die Morgenstimme deines Gottes zu umfangen.

ΖΕΝΟ ΚΑΠΡΑΛ!




ZENO KAPRÁL


STUDENO

Volaný k pořádku pod olovem nebe,
jen kývnout sousedu smím urousaný spěch.
U nohou zvíře. Ono tak smutně zebe
jak do něj přelila se moje tmavá krev.

Noc takhle nejspíš trnula odjakživa
ženského složení, že voják strachem chvěl,
prýštila mízu ze zvětralého zdiva,
po kameni zeravů; jen jantar kameněl.

Zvířetník nedýchal, aniž co jeho jest,
očima žhaví a ze záškubů pacek,
hádati můžeme jenom z linie hvězd
hejn divně sesedlých, budoucnu to vracet.

Nic s sebou nevzal, nalehko vyběh z domu.
I na stín zapomněl, za ducha ho mají.
Jen cení zuby jak soukmenovec Romů,
zaluská prsty, vše do tance se dají.

Šat světce z lodenu pne, korbu nadouvá,
ven nikdy nepustí tě přes bočnici svou.
Bdí luna u závor a málo vytí dbá.
Tak budeš oštěkán až s tím co vynesou.

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΝΕΚΡΟΙ, Ο ΕΥΡΩΝ ΑΜEΙΦΘΗΣΕΤΑΙ


ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ


ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΝΕΚΡΟΙ, Ο ΕΥΡΩΝ ΑΜEΙΦΘΗΣΕΤΑΙ

Πήρατε τα σημερινά σας αντικαταθλιπτικά;
Αγαπήσατε εθιμοτυπικά και σήμερα τα ταίρια σας;
Μήπως και θυμηθήκατε την πρώτη σας ανατριχίλα από φόβο;
Σκουπίσατε καλά τα αίματα κάτω απ’ το κρεβάτι;
Τρώτε ακόμη τα χέρια σας σε άτοκες δόσεις;
Παίρνετε κάτι απ’ τη σύνταξη της μάνας σας;
Αποφεύγετε τους καθρέπτες;
Τσαλακώσατε πρόσφατα τη μύτη σας να μυρίσετε τη μυρωδιά της;
Πλυθήκατε μετά μια-δυο- άντε τρεις μέρες, έτσι δεν είναι;
Πέρασαν οι νεκροί σας στο όνειρο χωρίς να μιλήσουν, μόνο χαμογελώντας;
Μάθατε τεχνικές να κάνετε γλυκά, κρεατικά, σεξ όπως ποτέ άλλοτε;
Κλαίτε συχνά, αλλά μονάχα τον εαυτό σας, έτσι δεν είναι;
Σας ηρεμούν οι λάμπες το βράδυ, ναι;
Ζητούνται ζωντανοί, θα προτιμηθούν νέοι κατά προτίμηση καυγατζήδες.

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΣΕΜΝΩΣ ΚΑΙ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΩΣ




ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΑΥΤΟ

    And out of the future into actual history
              W.H. Auden

Μιά γλώσσα οδοφραγμάτων βγήκε απ’ την ομίχλη
και κύκλοι αρθρώθηκαν φωτός στο μαύρο αμόνι
μα και δροσιάς συλλαβισμοί σφυρηλατώντας
του μέλλοντος την έξοδο στις λεωφόρους

με τους σπασμένους λάρυγγες και τα κανόνια
των συνθημάτων που όσο νά ’ναι σού υποβάλλουν
ονόματα όπως Ισαβέλλα ή Κατερίνα
και κάτοπτρα που τα φωνάζουν Επιστήμη

ή απλώς Συλβάνα κι ένας υδροχύτης σφρίγους
τα δάση κολακεύει και τους ακροβάτες
αμέσως μόλις αιστανθείς μες στη ραστώνη

πως ενεργοποιήθη και άρχισε ν’ ανοίγει
τη σήραγγα για τη λειτουργική αναρχία
ο πλήρης του i d ρυθμός σεμνώς και ασυνειδήτως.

Ο ΑΔΡΙΑΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΝΟΟ


JULIO CORTÁZAR


Ο ΑΔΡΙΑΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΝΟΟ

Του σώματός σου η σκιά που αργοπορεί,
ηχώ αρώματος, κέντρο σ' αυτό το στρώμα
που ο έρωτας μου σου άνοιξε στήθος και στόμα
το τραύλισμα γυρεύοντας από μιαν άλλη αυγή.

Δεν σε ξεχνάνε τα σεντόνια, νοσταλγεί
το λινό ύφασμα ξανθά παιχνίδια, κόμη
από στάχυα, τόπος φλεγόμενος  ακόμη
προς τη μουριά τη λεπτεπίλεπτη που ανθεί.

Κάτω από μια σιωπή τοπάζι, ο ποταμός
απ' τη διπλή φυγή μας καίει τον αφρό του
κάθε στιγμή που απλώνω χέρι όλο φλόγα

σ' αυτό το στρώμα που ήσουν ο αγαπητός.
Παράπονό σου είναι κάθε πούπουλό του
όπως είναι και το αίμα σου από τόσα ρόδα.


Μετάφραση: Γιώργος Μίχος.

ΤΡΙΜΕΛΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ


ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΗΔΩΝΗΣ


ΤΡΙΜΕΛΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

         Στον Θεοδόση Νικολαΐδη


Η τριμελής επιτροπή των καθηγητών διέγνωσε νωρίς το πρωί
στο πόρισμά της ότι ο ασθενής έπασχε από κεφαλαλγίες
κι απέραντη μοναξιά.
Οι ώρες προϋπόθεταν στοιχειώδη σοβαρότητα.
Γι’ αυτό έσφιξε τις σκέψεις του
χωρίς να γίνει αντιληπτός από τους παρευρισκόμενους.
Φοβόταν ότι θα γελοιοποιούσε μήπως τη διαδικασία της απολογίας του.
Όχι, δεν περίσσευε καιρός συναναστροφών μ’ αγνώστους.
Περί των συνθηκών που διεπράχθη το έγκλημα
ουδείς επέδειξε την απαιτούμενη σοβαρότητα.
Ωστόσο, συνέχιζε ν’ αναλώνει τα ενδιαφέροντά του
ανάμεσα στον Μακιαβέλι και τον Βιτγκενστάιν
και στη συγγραφή μελετών, που ενίσχυαν
τη λογική τού τίποτα.
Ποιός μπορούσε άραγε να ορίσει τη χαμέρπεια των ανθρώπων;
Ποιός μπορούσε επιτέλους
να υπερασπισθεί την έννοια της δικαιοσύνης;


   Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου
   29 Οκτωβρίου 2009

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΖΑΚΟΜΟ ΡΟΝΤΙΝΕΛΛΑ



ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GIACOMO RONDINELLA: MANDULINATA A NAPULE

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ!


OCTAVIO PAZ


AGUA Y VIENTO

Agua extendida centelleas
bajo un relámpago lascivo
mi pensamiento azul y negro
Caminas por el bosque de mi sangre
árboles con olor a semen
árboles blancos árboles negros
Habitas un rubí
instante incandescente
gota de fuego
engastada en la noche
cuerpo sin límites
en una alcoba diminuta
El mar te levanta hasta el grito más blanco
la yedra del gemido clava sus uñas en mi nuca
el mar te desgarra y te arranca los ojos
torre de arena que se desmorona
tus quejas estallan y se desvanecen
gallos negros
cantan tu muerte y tu resurección
Sobre el bosque carbonizado
pasa el sol con un hacha

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΛΗΘΗ




ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΛΗΘΗ

Το μόνο απτό που απόμεινε από κείνον, ήταν το σακάκι του.
Το κρέμασαν εκεί, στη μεγάλη ντουλάπα. Ξεχάστηκε,
στριμώχτηκε στο βάθος, απ’ τα δικά μας ρούχα, θερινά,
   χειμωνιάτικα,
κάθε χρόνο κιανούργια, για τις καινούργιες ανάγκες μας.
   Ώσπου,
μια μέρα, μας χτύπησε στο μάτι, – μπορεί κι απ’ το περίεργο
   χρώμα του,
μπορεί κι απ’ την κοψιά της παλιάς μόδας. Πάνω στα
   κουμπιά του,
έμειναν τρία κυκλικά ομοιόμορφα τοπία:
ο τοίχος της εκτέλεσης με τέσσερις τρύπες, κι ολόγυρα η τύψη μας.



Από  τη συλλογή ποιημάτων: «Μαρτυρίες – A΄» (1957-63).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Θ΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 213.

ΓΙΑΝ ΣΚΑΤΣΕΛ!


JAN SKÁCEL


VERŠE

Nikdy se nedostanu tam,
kam přesahuje v červencové noci strom.
To vím a letní noc mne učí dál.

U starých silnic včera káceli
a nikdo nevyhrabal z trávy velké třísky.
A bez ohně je práce dřevorubců smutná.

Tak proč bych kazil verř. Je vykácený.
Snad ještě dobýt z hlíny pařezy.
Vykopat temné stromořadí jam.

ΑΝΤΡΕ ΜΠΡΕΤΟΝ!



ANDRÉ BRETON


TOUJOURS POUR LA PREMIÈRE FOIS

Toujours pour la première fois
C’est à peine si je te connais de vue
Tu rentres à telle heure de la nuit dans une maison
 oblique à ma fenêtre
Maison tout imaginaire
C’est là que d’une seconde à l’autre
Dans le noir intact
Je m’attends à ce que se produise une fois de plus la
 déchirure fascinante
La déchirure unique
De la façade et de mon cœur
Plus je m’approche de toi
En réalité
Plus la clé chante à la porte de la chambre inconnue
Où tu m’apparais seule
Tu es d’abord tout entière fondue dans le brillant
L’angle fugitif d’un rideau
C’est un champ de jasmin que j’ai contemplé à l’aube
 sur une route des environs de Grasse
Avec ses cueilleuses en diagonale
Derrière elles l’aile sombre tombante des plants dégarnis
Devant elles l’équerre de l’éblouissant
Le rideau invisiblement soulevé
Rentrent en tumulte toutes les fleurs
C’est toi aux prises avec cette heure trop longue jamais
 assez trouble jusqu’au sommeil
Toi comme si tu pouvais être
La même à cela près que je ne te rencontrerai peut-être
 jamais
Tu fais semblant de ne pas savoir que je t’observe
Merveilleusement je ne suis plus sûr que tu le sais
Ton désœuvrement m’emplit les yeux de larmes
Une nuée d’interprétations entoure chacun de tes gestes
C’est une chasse à la miellée
Il y a des rocking-chairs sur un pont il y a des branchages
 qui risquent de t’égratigner dans la forêt
Il y a dans une vitrine rue Notre-Dame-de-Lorette
Deux belles jambes croisées prises dans de hauts bas
Qui s'évasent au centre d’un grand trèfle blanc
Il y a une échelle de soie déroulée sur le lierre
Il y a
Qu’à me pencher sur le précipice et de ton absence
J’ai trouvé le secret
De t’aimer
Toujours pour la première fois


Φωτογραφία Blinded_Chivas

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ


JUAN GELMAN


ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

I

Και εποίησα την όψιν την σην.
Με χρησμούς του έρωτα θα ποιούσα την όψη σου
στις μακρινές μεσαυλές της παιδικής ηλικίας.
Οικοδόμος από αίσθημα κατεχόμενος αιδούς
εκρύφτηκα στον κόσμο για να σου λαξέψω την εικόνα,
για να σου δώσω τη φωνή,
για να προσθέσω στο σάλιο σου γλύκα.
Πόσες φορές δεν ερίγησα
απλώς και μόλις απ’ το φως του θέρους σκεπασμένος
κι ενώ σε περιέγραφα μέσα στο αίμα μου.
Ατόφυα μου, ατόφυα μου εσύ,
από τόσους και τόσους σταθμούς είσαι πλασμένη,
η δε χάρη σου καταβαίνει από τόσα και τόσα λυκόφωτα.
Και πόσες απ’ τις μέρες μου επινοήσαν τα χέρια σου.
Τί άπειρο ασπασμών εναντιώνεται στη μοναξιά
και σου βουλιάζει τα βήματα στα βάθη της σκόνης.
Σε λειτούργησα, σε απάγγειλα στους δρόμους,
στον μυχό του ίσκιου μου έγραψα όλα σου τα ονόματα,
σού ’καμα χώρο να ρθείς στο κρεβάτι μου,
σε αγάπησα, αόρατε ολκέ, σε αγάπησα νύχτα τη νύχτα.
Κι έτσι έφτασαν, ναι, να τραγουδάν οι σιωπές.
Χρόνια και χρόνια δούλεψα να σε δημιουργήσω
ίσαμε να πρωτακούσω τον ήχο μόνο της ψυχής σου.


II

Ύψωσε τα χέρια σου, τα μες στη νύχτα εγκάθειρκτα,
λύσ’ τα πάνω από τη δίψα μου,

τύμπανο, τύμπανο, και φωτιά μου εσύ.
Κι η νύχτα ας μας σκεπάζει σαν καμπάνα

και ας ηχεί γλυκά-γλυκά σε κάθε του έρωτα χτύπο.
Κήδεψέ μου τον ίσκιο, λούσε με μέ τέφρα, σκάψε μου τον πόνο,

καθάρισέ μου τον αέρα:
επιθυμία μου να σ’ αγαπάω ελεύθερος.

Χαλάς τον κόσμο για να τον διαδεχθείς εσύ,
αρχίζεις τον κόσμο για να τον διαδεχθείς εσύ.


III

Μου αγάπησες τα χέρια και πέσαν το φθινόπωρο.
Αγάπησες τη φωνή μου και ρήμαξε.
Το πρόσωπό μου έσπασε πάνω σου σαν τη
σβωλόπετρα.
Με αγάπησες, και με αγάπησες τόσο
για να φύγεις από μένα, τον δεσπότη των ίσκιων.

Με κατέστρεψες για νά ’μαι φως ανθρώπινο
που ψάλλει
σαν τα πλάσματα του αίματός σου.


IV

Από τις αναμνήσεις ας υψώνεται του κορμιού σου το άρωμα
και ας πλάθει το σώμα σου.
Ας ανταποδίδει η νύχτα τη γλύκα σου.
Ας δοθούν τα χέρια σου για το ρίγος που δίνουν.
Ας επιστρέφουν τα μάτια σου από των βλεμμάτων το άπαν.

Περιστερά του έρωτά μου εσύ,
είναι κάτι φορές που
ανεβαίνεις άσπιλη στην ελευθερία
πετάς και τραγουδάς σαν ουρανός πας εισβάλλοντας στον κόσμο.


V

Σαν μωρό σου τραγουδάω κάτω από τη μαύρη νύχτα.

Σεντούκι των μυστικών, των φυλαγμένων παιχνιδιών,
ρίγη φθινοπωρινά σα μαντηλάκια αποχαιρετισμών,
σε τραγουδάω εκεί για να υπάρχεις, νά ’σαι.

Ω της αγνότητας δέσποινα,
με στόμα καθαρό προφέρω τα ονόματά σου ένα-ένα,
βάζω την όψη μου στο ημίφως που από εκεί
εκπορεύεται,
ανάβω μιά μεγάλη με τα ονόματά σου φωτιά
κάτω από τη μαύρη νύχτα.

Στην πραγματικότητα δηλαδή θέλω να πω:
με κάνεις να πηγαίνω κόντρα στον θάνατο.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΖΕΝΟ ΚΑΠΡΑΛ!




ZENO KAPRÁL


SALÓNY

Kdo přijdou po nás, jací jsou; na to se ptát.
Ve studni bydlet, nehostinné Falklandy zřít.
Vyprázdní vítr rohy hojnosti
a manu spadanou budeme do mošen sbírat
hlídačům prahů zrovna u nosu.
Otevřou zářivé salóny dokořán chřtán.
Benátská zrcadla na stříbrných sloupech
k lustrům se otočí. Jako poslušné štíty
když u Syrákús hořely lodě. Blahoslavíš je,
ty, z kolonie chudých, zvlášť na majetku,
abys pak noci protančil před hovádkem?
Vždyť dost bylo zpěvu proradných Sirén
co plavci slyšeli až k zešílení stěžňů
na vratkém parketu po kterém pění vosk.
To bohyně zůstaly samy. Král odpadků
brázdí ulicí a hledá asyl zmaru.
Smíme-li volit, volíme vždycky špatně.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΖΩΝ ΛΗ ΧΟΥΚΕΡ



ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο JOHN LEE HOOKER: BOOM BOOM

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΖΟΡΙΚΟ



ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ


ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΖΟΡΙΚΟ

Η κόρη μου βγαίνει τα βράδια
Πηγαίνει με πολλούς και τη ξεφτιλίζουν
Επιστρέφει αξιοπρεπής μετά.
Κάποιοι νάνοι είπαν : «καλά που χάσατε»
«καλά που σας έσφαξαν, καλά που πεινάσατε»
«καλά που γίνατε πράγμα, καλά που τρελαθήκατε»
«καλά που τα σπίτια σας έχουν χώμα για πάτωμα»
«καλά που τα μωρά σας παίζουν με νεκρές κούκλες»
«καλά που τα έντερά σας έσπασαν απ’ το στρίψιμο»
«καλά που ψόφησαν οι γάτες που σας γδάραν»
«καλά που νίκησαν οι σάπιοι τους … ανεπαρκείς».
Η κόρη μου δεν τα κάνει αυτά.
Ακόμη και για τον τελευταίο που την πήρε στο δρόμο μαζί με δυο κολλητούς του
μου είπε: «Είναι όμως παίδαρος.»