Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
ΕΦΡΑΙΜΙΑΔΑ: ΘΑΥΜΑΤΑ, ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΝΕΚΡΩΝ... ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ!
Αντιγράφω από το http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63596914:
Επί σειρά ετών ο πολυμήχανος ηγούμενος Εφραίμ διαφήμιζε τις θαυματουργές ιδιότητες της Αγίας Ζώνης και άλλων ιερών κειμηλίων της Μονής Βατοπεδίου, τα οποία περιέφερε πρόσφατα στη Ρωσία. Σύμφωνα με τις διηγήσεις του, έχει δει να θεραπεύονται η στειρότητα και ο καρκίνος, καθώς και να επιστρέφουν παιδιά από τον... άλλο κόσμο
Στη ρωσική περιοδεία του Εφραίμ «συνεργοί» του ήταν και πολλοί Ρώσοι επίσκοποι και κληρικοί, που χρησιμοποίησαν την Αγία Ζώνη ως μέσον για να μετατρέψουν τους ναούς σε οίκους εμπορίου.
Στη ρωσική περιοδεία του Εφραίμ «συνεργοί» του ήταν και πολλοί Ρώσοι επίσκοποι και κληρικοί, που χρησιμοποίησαν την Αγία Ζώνη ως μέσον για να μετατρέψουν τους ναούς σε οίκους εμπορίου.
Αφθονία... θαυμάτων έταζε στους Ρώσους ο Εφραίμ, που πρωτοστάτησε κατά την πρόσφατη μακρά και πομπώδη περιοδεία της Αγίας (Τιμίας) Ζώνης στη Μόσχα και σε άλλες πόλεις της Ρωσίας, εν μέσω του δριμύτατου ρωσικού χειμώνα - χωρίς βέβαια να αντιμετωπίσει εκεί προβλήματα υγείας.
«Πάρα πολλά θαύματα έγιναν μπροστά μας στη Ρωσία, πάρα πολλές αρρώστιες έχουν ξεπεραστεί με την παρουσία της Αγίας Ζώνης» έλεγε και ξανάλεγε ο Εφραίμ τόσο στις εμφανίσεις του στα ρωσικά κανάλια όσο και στις ομιλίες του, περιγράφοντας απίθανα πράγματα.
«Συνεργοί» του σε αυτήν την εκμετάλλευση του θρησκευτικού αισθήματος του λαού και των ελπίδων των κάθε λογής πασχόντων ήταν πολλοί Ρώσοι επίσκοποι και κληρικοί, που χρησιμοποίησαν την Αγία Ζώνη ως μέσον για να μετατρέψουν τους ναούς σε οίκους εμπορίου.
«Δάμασε» τη φύση
Ετσι ο προφυλακισμένος ήδη ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου είδε «θαύμα» ακόμη και με τα... φυσικά φαινόμενα που επικράτησαν κατά την παραμονή του στην Αγία Πετρούπολη, παρουσιάζοντάς τα αναλόγως στη συνέχεια.
Και μπορεί αυτές τις ημέρες η κρατική προπαγάνδα στη Βόρειο Κορέα -στην πιο φαιδρή της μορφή- να συνδέει την εκδήλωση ακραίων φυσικών φαινομένων με τον θάνατο του Βορειοκορεάτη δικτάτορα Κιμ Γιονγκ Ιλ, ωστόσο... προηγήθηκε ο Εφραίμ στη Ρωσία.
Σύμφωνα με τον ίδιο, «ενώ στην Αγία Πετρούπολη ο ουρανός ήταν μαύρος με σύννεφα, πάνω από το Μοναστήρι Αναστάσεως του Κυρίου υπήρχε μια... ζώνη με πάλλευκο και πάνλαμπρο χρώμα, εκεί ακριβώς στο σημείο όπου φιλοξενούνταν η Αγία Ζώνης της Παναγίας». Και αυτό το «θαύμα», όπως έλεγε, το κατέγραψε και ένας... Ρώσος φωτογράφος.
Στη ρωσική περιοδεία εκτός των άλλων θαυμάτων που έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση της στειρότητας των γυναικών, της ίασης του καρκίνου (!) κ.ά., ο Εφραίμ επέμενε ότι «αυτό που αποτελεί μόνιμο θαύμα της Αγίας Ζώνης είναι ότι λύεται το πρόβλημα γονιμότητας των στείρων συζύγων».
Κι όλα αυτά χάρη σε κάποιες κορδελίτσες -κάτι σαν το φιτίλι των κεριών- που τοποθετούνται πάνω στις τρεις (!) λειψανοθήκες της Τιμίας Ζώνης και μετά δίνονται στους πιστούς με τον ανάλογο... οβολό.
Κατά τη ρωσική περιοδεία ο ίδιος ο Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος μιλούσε για αντίγραφα (;) της Αγίας Ζώνης και στηρίζοντας τα θαύματά της έλεγε ότι θεραπεύουν τις αρρώστιες στις γυναίκες και ιδιαίτερα τη στειρότητα.
Τα ρωσικά κανάλια έχουν ανεβάσει στο Διαδίκτυο αρκετές από τις συνεντεύξεις και τις ομιλίες του Εφραίμ στη Ρωσία και αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι ότι υπάρχει σε αυτές μια πλειοδοσία περιγραφών για θαύματα.
«Στην Αγία Πετρούπολη με πλησίασε μια κυρία Ναταλία, η οποία είχε το ένα της μάτι τυφλό εδώ και χρόνια. Μετά το προσκύνημα στην Αγία Ζώνη όχι μόνο βλέπει και πάλι καλά, αλλά και διαβάζει χωρίς γυαλιά» εμφανίζεται να λέει ο Εφραίμ.
«Κατά την προηγούμενη επίσκεψή μου στην Αγία Πετρούπολη με πλησίασε μια γυναίκα, η οποία έλεγε ότι πονούσε πολύ στη μέση της. Της έδωσα μια κορδέλα. Τώρα ήρθε και μου είπε ότι την έβαλε στη μέση της και της πέρασε ο πόνος και δεν ξαναπαρουσιάστηκε» περιγράφει ο Βατοπεδινός ηγούμενος.
Το περίεργο είναι ότι αυτή η «ομοβροντία θαυμάτων» της Τιμίας Ζώνης εμφανίζεται κυρίως μετά το 1987, δηλαδή αφότου ο Εφραίμ πήγε στη Μονή Βατοπεδίου ως επικεφαλής μιας αδελφότητας Κυπρίων.
Αυτό διαπιστώνεται και από το βιβλίο με τον τίτλο «Τα θαύματα της Αγίας Ζώνης», που κυκλοφόρησε η ίδια η Μονή Βατοπεδίου με πρόλογο του αρχιμανδρίτη Εφραίμ. Στο βιβλίο περιλαμβάνονται διηγήσεις περιστατικών... θεϊκής παρέμβασης που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια.
Ενας ιερέας από την Αθήνα εμφανίζεται να περιγράφει: «Τον Απρίλιο του 1995, η σύζυγος ήταν στον όγδοο μήνα εγκυμοσύνης και παρουσίασε πρόβλημα. Επρεπε να γίνει καισαρική τομή, για να πάρουν το παιδί πρόωρα. Η σύζυγος φόρεσε την Αγία Ζώνη για δύο μέρες πριν την εγχείρηση. Το μωρό, ένα κοριτσάκι, που προηγουμένως ήταν 1.400 γραμμάρια, γεννήθηκε με διπλό βάρος...».
Του... ίσιωσε τη μέση
Το 1995 η Τιμία Ζώνη μεταφέρεται σε ένα σπίτι (;) στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια περιγράφονται τα «θαύματα» που συνέβησαν σε άτομα τα οποία ήταν παρόντα: «Ενας στρατοδίκης με σοβαρό πρόβλημα στη μέση, ο οποίος βάδιζε κυρτός, μόλις έφυγε από το σπίτι έγινε καλά. Παιδάκι 1,5 έτους, που δεν μπόρεσε ποτέ να πατήσει στα πόδια του -είχε πρόβλημα εκ γενετής-, μόλις πήγε στο σπίτι του βάδισε. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι δικοί του προσκύνησαν την Αγία Ζώνη την τελευταία στιγμή...».
Εντονες αντιδράσεις και από την εκκλησία
Η «επεισοδιακή» περιοδεία στην Αθήνα
Η τελευταία περιοδεία της Τιμίας Ζώνης και του Εφραίμ στη Ρωσία θύμιζε σε πολλά την ανάλογη εκείνη στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του '90, όταν ακόμη ο ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου ήταν άγνωστος.
Αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει σήμερα, τότε βρέθηκαν πολλοί, τόσο από τον χώρο της Εκκλησίας όσο και δημόσια πρόσωπα, που αντέδρασαν έντονα.
Ενας από αυτούς ήταν ο μακαριστός μητροπολίτης Εδέσσης Χρυσόστομος, που είχε εξαπολύσει δριμύ «κατηγορώ» κάνοντας λόγο για ευτελή αργυρολογία που προσβάλλει τη χριστιανική πίστη, διασύρει το κύρος της Εκκλησίας και τραυματίζει βαρύτατα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και για περιφορά λειψάνων και κειμηλίων των μονών του Αγίου Ορους, που τελικά προσβάλλει τη χριστιανική πίστη και μετατρέπει τους ναούς σε οίκους εμπορίου.
«Αυτό είναι το μήνυμα του Αγίου Ορους προς τον σύγχρονο κόσμο; Ετσι αντιλαμβάνεται την αποστολή του; Αυτή είναι η Ορθοδοξία μας; Ετσι θα καλλιεργηθεί και θα αναγεννηθεί ο ελληνικός λαός; Αυτή την τροφή θα προσφέρουμε στον σύγχρονο άνθρωπο; Οι ναοί μεταβάλλονται πραγματικά σε οίκους εμπορίου, όπου τα όσια και τα ιερά προσφέρονται ως εμπορεύματα.
«Χριστέμποροι»
Γι' αυτό ο γνήσια πιστός λαός αντιδρά με τις λέξεις: Χριστέμποροι, θεομπαίχτες, αγυρτεία, λειψανολατρεία, αγιογδύτες κ.λπ.»· «...ενταλμένοι κατασκευάζουν και μερικά θαύματα, ιάσεις και θεραπείες για να είναι η παραπλάνηση, η εκμετάλλευση και η απάτη του απλοϊκού λαού πλήρης και ολοκληρωμένη» (απόσπασμα από το «Εθνος» 31/5/1995).
«Σκέπτεται κανείς τι θα έκαμνε ο Χριστός, αν επισκεπτόταν έναν τέτοιο ναό; Οχι μαστίγιο και φραγγέλιο, αλλά ατομική βόμβα θα χρησιμοποιούσε για να ανατινάξει και συντρίψει τους πάντας και τα πάντα», ανέφερε τότε ο σεβάσμιος εκείνος ιεράρχης.
Από την Αγία Ζώνη στις θαυματουργές εικόνες
«Η Παναγιά η Παντάνασσα... ανέστησε παιδί στο νεκροτομείο»
Ο ίδιος ο Εφραίμ με κάθε ευκαιρία μιλάει για τα θαύματα όχι μόνο της Αγίας Ζώνης, αλλά και επτά θαυματουργών εικόνων της Παναγίας που υπάρχουν στη Μονή Βατοπεδίου.
Το 2006 ο ηγούμενος εμφανίζεται να μιλάει για τα θαύματα αυτά στη σύζυγο του τότε υπουργού Επικρατείας Θ. Ρουσόπουλου, τη δημοσιογράφο Μάρα Ζαχαρέα. Μάλιστα τα σχετικά βίντεο έχουν περίοπτη θέση σε πολλά sites και μπλογκ των Βατοπεδινών στο Διαδίκτυο.
«Εχουμε την Παναγία την Παντάνασσα, η οποία ιδιαίτερα βοηθάει τους καρκινοπαθείς. Είναι αυτή η εικόνα, τι να σας πω! Εχει τόσα θαύματα κάμει» έλεγε τότε ο Εφραίμ, περιγράφοντας με δέος τις θαυματουργές εικόνες.
«Γίνονται καλά»
«Στέλνουμε λαδάκι από το καντήλι της. Σταυρώνονται, γίνονται καλά. Και ένα παιδί στη Ρωσία που μας είπαν ότι το πήραν στο νεκροτομείο, απέθανε δηλαδή, και πήγεν η μάνα του και το άλειψεν με το λάδι της Παναγιάς της Παντάνασσας και είχε κι ένα καρτ ποστάλ, μια χάρτινη εικόνα και τον σταύρωσε επάνω κι αμέσως το παιδί άνοιξε τα μάτια του. Εχουμε πάρα πολλά τέτοια. Στην Αυστραλία, μας γράφουν, γίνονται θαύματα πολλά με καρκινοπαθείς. Τώρα αυτά τα μαζεύουμε επώνυμα και θα τα εκδώσουμε».
Σε άλλο σημείο εξιστορεί με τον ίδιο ενθουσιασμό: «Ηρθε μια κυρία και μου λέει "εγώ για 15 χρόνια δεν έκανα παιδιά, οι γιατροί με απογοήτευσαν, τότε κάποιος γνωστός μου πήγε στο Βατοπέδι και του έδωσαν οι πατέρες μίαν κορδέλαν που ήταν ευλογημένη στην Αγίαν Ζώνην.
Την έβαλα", μου λέει, "και τώρα γέννησα το πρώτο μου παιδί". Με πλησιάζει κάποια άλλη μετά. "Εγώ δεν είχα παιδιά", μου λέει, "και πήρα την ευλογημένη κορδέλα της Αγίας Ζώνης κι έκανα παιδί". Με πλησιάζει τρίτη κοπέλα και μου λέει "εγώ πονούσα πολύ στη μέση μου και μου φέρανε αυτήν την κορδέλα και την έβαλα επάνω μου και τώρα είμαι μια χαρά"...».
Και καταλήγει: «Έχουμε την Παναγία την Παραμυθία. Αυτήν την Παναγία πολλές φορές ήρθαν άνθρωποι και την ασπάστηκαν και γίνανε καλά. Αλλοι έρχονται και ασπάζονται αυτήν την εικόνα και έχουνε μίαν κατάθλιψιν και αμέσως αυτή η κατάθλιψις φεύγει, δηλαδή η θαυματουργή αυτή εικόνα θαυματουργεί ακαριαίως. Αλλοι έχουνε σωματικούς πόνους, άλλοι έχουνε εγχειρήσεις».
ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΕΛΙΔΗΣ
ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Ειδήσεις στον Αντέννα:
Η Γιούλια Τιμοσένκο, η πρώην ηγέρια των Ουκρανών...
Ηγερία, παιδί μου, ηγερία! (Αν και κάτι μου λέει ότι ήθελες να πεί "η πρώην ηγέτις".)
**************************************************
Εισήσεις -λέμε τώρα...- στο βαρδινογιαννοκάναλο STAR:
Το ζωόδιο του Χειμωνέτου...
Το ζώδιο, αγόρι μου, το ζώδιο!
Η ΑΓΑΠΗ
FRANTIŠEK HALAS
Ο ΥΠΝΑΡΑΣ
Τις φτερούγες των αγγέλων συλλέγω των ανισχύρων μυγών
πτιλώματα κονισαλέα τυλίγονται οι σκώληκες οι ροδαλοί
των αιθέρων
σε χιλιάδες των ματιών άνοιξε-κλείσε χίλιες της πτώσης
η εικόνα ανανεώνεται φορές
Να κοιμηθείς πηγαίνεις και σταυραδερφός να γένεις του θανάτου
η κλίμαξ του Ιακώβ απ’ την κατάμαυρή της κατεβαίνει οσμή
η σκούπα του ανέμου τα ολόχρυσα σαρώνει στάχυα όπου έχεις
ξαπλωθεί χίλια κομμάτια
Ο κρατήρας σε όστρακα φλογώδη με το γκάζι να παφλάζει
και δέρμα εξόριστο τσιτσιρίζεται η προζύμη ορυκτών
μελλοντικών και αδαμάντων
στοιβάδες γεωλογικές σύνδεσμοι εποχών θεραπευμένων
έκπαλαι και επ’ εσχάτων
Μέσ’ από την ανθρακιά μια τρυφερή εικόνα όλο με φτέρες
γύρω της καπνίζει
λάβες καίει ο Σωτήρας λυγμικές στου κάθε τεθλιμμένου πότη
το λαρύγγι
η σελήνη αμφορέας και η τέφρα διασκορπίζεται ενώ πλανόδιος
την κατασκοπεύει ένας κομήτης
Ικριώματα μεταξωτά οι βλεφαρίδες και το μάτι ρώγα γέμουσα
σπινθήρων
την κόρη βλέπει διαστέλλεται αρχιμηδείους γράφει κύκλους
δίχως καν να τους ταράσσει
στης μύτης τα ριζά η συνοφρύωση μοιάζει παρατηρητής που τού
γυρίσανε τα νώτα
Τσουβάλια κάργα στο σκουλήκι ολόαδεια αποθήκη νεροκάνατο
φεγγάρι
το νεκροταφείο αυτευλογείται με χίλιους δυό σταυρούς επί ματαίω
ταραγμένο
ενώ στων ρόδων τα ριζώματα κρεμιούνται φέρετρα Εσύ δε Λάζαρε
απ’ τ’ όνειρό σου δεύρο έξω
Άδειος τάφος τ’ όνειρο όρθρου βαθέος κυμαίνεται η ακολουθία
των δακρύων
της γής το άλας μες στο στόμα σου μέσα και χάνοντ’ αφανίζονται
οι ήχοι απ’ έξω που ουρλιάζουνε συνέχεια και λυσσάν ολόθολοι
Τ’ όνειρό σου φέρνεις κουβαλάς το μηδέποτε τελειωθέν χειρόγραφο
το μανιτάρι δηλητηρίου έμπλεων και χάριτος απείρου
το πιάτο του αίματός σου γαρνιρισμένο λευκοκύτταρα
Προσωπείο χασμάσαι στο στόμα παιχνίδι ατελείωτο παιχνίδι
στα χείλη σου κυψέλης στόμιο να σβουρίζουν ομαδόν οι σφήκες
ρήματα μπαμπαλίζεις βαβυλώνια Αμφιβολία τα πάντα
Ώριμες από καιρό των στίχων οι οπώρες Απ’ της γνώσεως το δέντρο
τις χτυπάς με ένα ξύλο
στη γωνία ιστός αράχνης η θύμηση στιγμή τον στεναγμό σου δεν
λυπάται
και στα μουσεία κοιμάται η μούμια που ’χει χρυσωμένα βλέφαρα
και είναι η αγάπη
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Η σκιά ενός κλέφτη από τα περασμένα
Καλοί μου χρόνοι αλλοτινοί!
Μεγάλοι κι αψηλοί ουρανοί!
Ίσα μπάλλα, δίκιο χέρι,
πάντα πλούσιο μεσημέρι.
Κλεισούρες, έλατα, κορφές...
με χίλιες κάνουλες κρυφές
ο σκοπός σου κατεβαίνει,
ζήση μου τραγουδημένη.
Πώς παίρναμ’ όλοι το κλαρί,
σίντα του κούκου η βραχνιερή
η κραξιά μάς εκαλούσε
κ’ η τριανταφυλλιά ν-εσκούσε,
σεινάμενοι, κουνάμενοι
–γειά σου μανούλα κλάμενη–
με ντουφέκι τυχερό,
με λαγούτον ηχερό.
.....................................
Η σούβλα σιγοτριγυρνά
κριάρια παχιά και τραγανά
και σε χόρτο πατημένο
καρυδόφυλλο στρωμένο.
Πήραμ’ αλέβρι απ’ τον αγά,
απ’ τον προεστό σφαχτά ζυγά
κι απ’ το πέρα μοναστήρι
κράσο με κεφαλοτύρι.
Μέσα στ’ ασήμι, στο φλουρί
σαν Ήλιοι αστράβαμε πυροί
και με στου χορού τα πρέπια
φίδια ειμάστε με τα λέπια.
Κι αν είστε σκύλοι αρματολοί,
είμαστε λύκοι με μαλλί.
Γρήγορα τ’ αρματολίκι,
γιατί φτάσαμε σα λύκοι!
Πώς ροβολούσαμ’, αδερφοί,
σίντας εστέρναμε γραφή
στ’ Άγναντα και στο Κομπότι,
στον κατή και στο δεσπότη·
γραφή καμένη στις γωνιές:
«σας κάψαμε σα θεμωνιές
με το διώμα, με το σείσμα,
με τραγούδι και με πείσμα».
Παλουκωμένα ως σας γρικώ,
προεστών κεφάλια και Τουρκώ,
κάνω τη φτερούγα πήχη
κάνω πιθαμή το νύχι.
Μα σαν επλάκωνε χειμός,
μας έπιανε βαρής θυμός
κ’ ένας-ένας κατηφόρα
για τον κάμπο, για τη χώρα.
Καράβι ερχέται από τη Χιό
με τις βαρκούλες του τις δυό.
Έτσι μπαίναμε στη χώρα
μ’ όλα τα πανιά μας φόρα.
Σαν εκκλησιές μολυβωτές
και κοντυλοπελεκητές
μ’ όλα τ’ άρματά μας φόρα
καμαρώναμε στη χώρα.
Κ’ ένας τον άλλονε σκουντά
να μας θαμάξει από κοντά.
Κι αργαλειός –σαγίτα, χτένια–
μας εταίριαζε τα παίνια.
.....................................
Μα δεν ξεχνά η καρδιά πιστή
πως έχει να λογαριαστεί
με τον Κίτσο, με τον Γιάννη,
που αδερφούς η Ανάγκη κάνει.
Από την ποιητική συλλογή «Σκλάβοι πολιορκημένοι».
Από το βιβλίο: Κώστας Βάρναλης, «Ποιητικά», Κέδρος, Αθήνα 1956, σελ. 129-131.
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΙΟ ΜΑΛΙΟΝΕ
Αναρτησή μου στο γιουτιούμπ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο MARIO MAGLIONE
SCAPRICCIATIELLO
"Scapricciatiellu mio, vatténne â casa
si nun vuó' jí 'ngalèra, 'int'a stu mese..."
Comme te ll'aggi''a dí ca nun è cosa?!
Chella nun è pe' te... chella è na 'mpesa!
Che vène a dí ch'è bella cchiù 'e na rosa
si po' te veco 'e chiagnere annascuso?
Lássala, siente a me, ca nun è cosa!
Tu, p' 'a bionda, si' troppo onesto:
chella è fatta pe' ll'ommo 'nzisto...
Alluntánate 'a 'sta "maésta"
ca te pierde, figlio 'e mammá...
Nun 'o vvide ca te repassa?
Te ciancéa cu ciento mosse...
T' 'o ffá credere e po' te lassa:
Te fa perdere 'a libertá!
Tutt' 'e mmatine, mamma, dint' 'a cchiesa,
prega, pe' te, 'a Madonna e nun repòsa...
Jett' 'o curtiello...nun fá 'o smaniuso,
si no tu vaje 'ngalèra e 'a bionda sposa!
curre add' 'a vecchia, va', cércale scusa!
Tu, p' 'a bionda, si' troppo onesto:
chella è fatta pe' ll'ommo 'nzisto...
Alluntánate 'a 'sta "maésta"
ca te pierde, figlio 'e mammá...
Nun 'o vvide ca te repassa?
Te ciancéa cu ciento mosse...
T' 'o ffá credere e po' te lassa:
Te fa perdere 'a libertá!
Στίχοι: Pacífico Vento.
Μουσική: Ferdinando Albano.
ΡΟΜΠΕΡ ΝΤΕΣΝΟΣ!
ROBERT DESNOS
COUCHER AVEC ELLE
Coucher avec elle
Pour le sommeil côte à côte
Pour les rêves parallèles
Pour la double respiration
Coucher avec elle
Pour l’ombre unique et surprenante
Pour la même chaleur
Pour la même solitude
Coucher avec elle
Pour l'aurore partagée
Pour le minuit identique
Pour les mêmes fantômes
Coucher avec elle
Pour l’amour absolu
Pour le vice pour le vice
Pour les baisers de toute espèce
Coucher avec elle
Pour un naufrage ineffable
Pour se prostituer l’un à l’autre
Pour se confondre
Coucher avec elle
Pour se prouver et prouver vraiment
Que jamais n’a pesé sur l’âme
Et le corps des amants
Le mensonge d’une tache originelle
Η ΓΑΛΗΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
JULIÁN DEL CASAL (1863-1893)
PAX ANIMAE
Μη μου μιλάτε για ηδονές εγκόσμιες
που να χαρώ δε θέλω. Είν’ η καρδιά μου
πεθαμένη και στ’ ανοιχτό της άντρο
τα νεκρικά κοράκια μόνο μπαίνουν.
Δεν κουβαλώ απ’ το παρελθόν σημάδια
και πως υπάρχω σίγουρος δεν είμαι,
μια έρημος είν’ η ζωή για μένα,
που είδωλα καθρεφτών την κατοικούνε.
Δε βλέπω παρά αστέρι μαυρισμένο
από ’να ανταριασμένο υγρό λυκόφως
και μέσα απ’ τη σιωπή βαθιού ληθάργου
μόλις που φτάνει αχνά στην ακοή μου
κάτι άδηλο και ξένο, όλο μυστήριο,
που με σέρνει μακριά πα’ αυτόν τον κόσμο.
Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου.
Από το βιβλίο: Ηλίας Ματθαίου, «Ποίηση ισπανόφωνης Αμερικής (1882-1970)», Εκδόσεις Γνώση, Αθήνα 1987, σελ. 65.
****************************
PAX ANIMAE
No me habléis más de dichas terrenales
que no ansío gustar. Está ya muerto
mi corazón, y en su recinto abierto
sólo entrarán los cuervos sepulcrales.
Del pasado no llevo las señales
y a veces de que existo no estoy cierto,
porque es la vida para mí un desierto
poblado de figuras espectrales.
No veo más que un astro oscurecido
por brumas de crepúsculo lluvioso,
y, entre el silencio de sopor profundo,
tan sólo llega a percibir mi oído
algo extraño y confuso y misterioso
que me arrastra muy lejos de este mundo.
Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011
ΙΔΙΩΣ ΤΙΣ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: «Πιστεύω πως κάποιοι που βιάστηκαν να προφυλακίσουν τον Ηγούμενο Εφραίμ δεν είχαν συνειδητοποιήσει τις αντανακλάσεις».
Ναι, ιδίως τις... αντανακλάσεις!
*****************************
Να μια καρατζαφέρεια "αντανάκλαση": «Από τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών θα εξαρτηθεί και η δική μας απόφαση για το πώς θα χειριστούμε το θέμα της ανάπτυξης μιας καλύτερης περπατησιάς».
(Καρατζαφέρης: Ο τον λόγον κλάσας θαυμασίως - για να το πούμε σε στυλ ηγουμενίστικο.)
ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΕΣ
Προσπαθούν (πολλοί και διάφοροι) να μας πείσουν ότι αυτό που βλέπουμε στη φωτογραφία είναι φανέλλα του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς.
Λοιπόν από το 1925 και δώθε τα χρώματα της ομάδας μας είναι το κόκκινο και το άσπρο, η δε φανέλλα μας είναι η ερυθρόλευκη ριγωτή με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο μέρος της καρδιάς. Τίποτε άλλο. Έχουμε -δυστυχώς- δεί χρυσές, ασημιές, μπλε και μαύρες φανέλλες του Θρύλου. Σε λίγο μπορεί να δούμε και καμμιά... πράσινη.
Για τον Θρύλο η χρήση οποιουδήποτε άλλου χρώματος στα σύμβολά του πλην του κόκκινου και του άσπρου ισοδυναμεί ιστορικώς με έγκλημα, το δε παραγόμενο αισθητικό αποτέλεσμα είναι επιεικώς απαίσιο.
Το όλον μαρκετινγκίστικο εγχείρημα να πεισθούμε οι Γαύροι ότι το "πράμα ετούτο" είναι υπέροχο και μας ταιριάζει συνιστά γελοιότητα εις την νυοστήν.
ΑΦΥΣΙΚΗ ΑΝΘΗΣΗ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΑΦΥΣΙΚΗ ΑΝΘΗΣΗ
Ήθελε να φωνάξει – δεν άντεχε πιά. Κανείς δεν ήταν
ν’ ακούσει·
κανείς δεν ήθελε ν’ ακούσει. Φοβόταν και ο ίδιος τη
φωνή του,
Την έπνιγε μέσα του. Η σιωπή του εκρηγνύονταν.
Κομμάτια απ’ το σώμα του
τινάζονταν στον αέρα. Αυτός τα μάζευε με πολλή προσοχή,
εντελώς αθόρυβα,
τά ’βαζε πάλι στη θέση τους να κλείσει τις οπές. Κι αν
έβρισκε τυχαία
Μια παπαρούνα, ένα κίτρινο κρινάκι, τα μάζευε κι εκείνα,
τα τοποθετούσε
Στο σώμα του, σαν δικά του κομμάτια, – έτσι διάτρητος,
παράξενα ανθισμένος.
Από την ποιητική συλλογή «Χειρονομίες» (1969-1970).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Ι, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 206.
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011
ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΟΙ ΟΡΑΜΑΤΩΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ
[ΑΝΘΟΥΝ ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ]
Ανθούν τα περασμένα στα θερμοκήπια των ελπίδων
Σίβυλλας ανθολογίες, άστρων και ηδονών λογαριασμός
–είναι φθηνότερα στον Πειραιά –
λαθρέμποροι οραμάτων οι ποιητές
ερασταί και σαρκασταί, χαρτοπαίκτες συλλαβών.
Συγχωροχάρτι του στίχου των η παιδιά.
Από το βιβλίο: Νικόλαος Κάλας, «Οδός Νικήτα Ράντου», Ίκαρος, Αθήνα 1977, σελ. 117.
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΣΕΛΙΝΑ ΓΚΟΝΣΑΛΕΣ
Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CELINA GONZÁLEZ: PAISAJES NATURALES
ΠΡΕΒΕΡ!
JACQUES PRÉVERT
LE SOUVENIR D’ AMOUR
Le souvenir d’amour, c’est pas un cœur
au bout d’une chaîne, ni peint à l’entonnoir
sur un cochon de pain d’épice à la foire,
ni un feu d’artifice la main dans la main
enfin, c’est pas ce qui est gravé dans
ma mémoire, c’est ce qui est tatoué invisible
sur mon corps tout entier,
mon corps aimé, caressé, admiré.
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΤΑΟΥΑΛΠΑ ΓΙΟΥΠΑΝΚΙ
Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ
ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ATAHUALPA YUPANQUI
PREGUNTITAS SOBRE DIOS
Un día yo pregunté:
"Abuelo, ¿dónde está Dios?"
Mi abuelo se puso triste y nada me respondió.
Mi abuelo murió en los campos,
sin rezo ni confesión
y lo enterraron los indios,
flauta de caña y tambor.
Al tiempo yo pregunté,
"Padre, ¿qué sabes de Dios?"
Mi padre se puso serio y nada me respondió.
Mi padre murió en la mina,
sin doctor ni protección
color de sangre minera
tiene el oro del patrón.
Mi hermano vive en los montes
y no conoce una flor.
Sudor, malaria y serpiente
es la vida del leñador.
Y que naide le pregunte
si sabe dónde está Dios.
Por su casa no ha pasado
tan importante señor.
Yo canto por los caminos
y cuando estoy en prisión.
Oigo las flores del pueblo
que canta mejor que yo.
Hay un asunto en la tierra
más importante que Dios
y es que naide escupa sangre
pa' que otro viva mejor.
Que Dios vela por los hombres,
tal vez sí, y tal vez no,
pero es seguro que almuerza
en la mesa del patrón.
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΕΝΡΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ
Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ENRICO CARUSO
I' M'ARRICORDO 'E NAPULE
I' m'arricordo 'e Napule 'e matina,
quando schiarava juorno a ppoco, a ppoco,
'nu ventariello doce e 'n'aria fina,
spuntava 'o sole 'ncielo comme foco.
'A tutte 'e fronne cantevam aucielle
e salutava a tutte nenne belle,
e 'a 'nu guaglione 'm maneche cammisa
senteva chesta voce 'e paraviso:
Rose, rose de maggio,
rose pennammurate,
cu 'st'aria 'nbarzamata
vuje dinto lietto state?
I' m'arricordo 'e Napule 'e cuntrore,
'o sole ca cuceva 'e sentimente,
'na coppia 'e nnammurate a 'na cert'ora
se deva a Margellina appuntamento.
E lu Vesuvio visto da luntano,
'o mare ca sbatteva chiano, chiano,
mentre de' scoglie respirav' addore,
senteva 'n'ata voce 'e cantatore:
I' tengo 'a nnammurata ch'è bella,
e sto geloso,
e tengo 'e persiane
apposta pe' dischiude.
I' m'arricordo 'e Napule 'e nuttata,
ncoppa ll' onne, Pusilleco addurmeva,
e po' menava 'n'aria profumata,
comm' a ll'argiento 'a luna le spanneva.
E quanno 'e chillo cielo m'arricordo,
me vene all'uocchie 'e lagreme 'nu velo,
pare ca veco 'e stelle na curona
e sento ancora l'eco 'e 'sta canzona:
Oj varca lenta e stracqua,
i' penzo 'a nenna mia,
ca voglio bene ancora,
e moro 'e gelusia.
Στίχοι: Pasquale Esposito.
Μουσική: Giuseppe Gioè.
Τραγούδι του 1920.
Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011
ΡΟΒΕΡΤΟ ΧΟΥΑΡΡΟΣ!
ROBERTO JUARROZ
CONFLICTO DE OLVIDOS
Conflicto de olvidos
que no saben dónde instalarse.
Desconcierto de la paloma
que ignora de repente adónde regresar.
Vacío del tiempo que se arremolina
como un escarabajo extraviado
sobre una playa de arenas demasiado maduras.
Escandaloso trueque
de una memoria de figuras cambiadas
que confunde sus hilos
hasta hacernos presentir la justicia
de no poder ya ubicar en nosotros
nuestro propio nombre.
Desde un costado suplementario del tiempo
una imagen con nuestra misma figura
desbarata la trama de los equilibrios equívocos
y pone los olvidos en el lugar de los recuerdos
y los recuerdos en el sitio
donde la luz es un contrasentido.
Mientras tanto el hombre descubre el rincón del abismo.
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΠΑΡΜΠΑΡΑ
Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η BARBARA
LA BELLE AMOUR
La belle amour, avec un A
Grand comme Paris,
Toi, t'en as pas.
Tu m'en promets,
Tu m'en promets
Qui moi, j'attends dans tes quinquets
De voir s'allumer le grand reflet
D' la belle amour dont je rêvais,
D' la belle amour dont tu causais.
Quand t'avais pas c'que tu voulais,
La belle amour au fond des yeux,
Ça vous tapisse le cœur en bleu,
La belle amour, à même la peau,
Quand il fait froid, ça vous tient chaud.
La belle amour à en mourir,
Ça ressemble un peu à un sourire.
C'est tellement joli quand c'est vrai,
La belle amour,
La vraie de vrai.
Il n't'est jamais venu à l'idée
Qu'on aurait pu vraiment s'aimer
Avec du soleil à pleins bras
Et puis des rires à cœur joie ?
C'était pourtant pas bien malin.
Dis : t'avais qu'à me tenir par la main.
Alors, on aurait pu se payer
La belle amour à en crever.
Στίχοι: Jean Poissonier.
Μουσική: Barbara.
ΚΑΛΙΝΚΑ!
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΕΝΟΡΟΣ Василий Штефуца / ΒΑΣΙΛΗ ΣΤΕΦΟΥΤΣΑ ΜΕ ΤΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ
Калинкa
Калинка, калинка, калинка моя!
В саду ягода малинка, малинка моя!
Ах, под сосною, под зеленою, Спать положите вы меня!
Ай-люли, люли, ай-люли, Спать положите вы меня.
Калинка, калинка, калинка моя!
В саду ягода малинка, малинка моя!
Ах, сосенушка ты зеленая, Не шуми же надо мной!
Ай-люли, люли, ай-люли, Не шуми же надо мной!
Калинка, калинка, калинка моя!
В саду ягода малинка, малинка моя!
Ах, красавица, душа-девица, Полюби же ты меня!
Ай-люли, люли, ай-люли, Полюби же ты меня!
Калинка, калинка, калинка моя! В саду ягода малинка, малинка моя!
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
ΕΦΥΓΕ Ο ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ
Ο ΑΝΕΜΟΣ
Μην εμπιστεύεσαι τον άνεμο που σου χαϊδεύει τα μαλλιά
που μπαίνει στ’ ανοιχτό πουκάμισό σου
και τρίβεται ερωτικά στο στήθος σου
Εκεί που δεν το περιμένεις βγάζει δόντια
εκεί που δεν το περιμένεις χώνεται στις σάρκες σου
και σε αδειάζει από τα μέσα
και σε αδειάζει τόσο που δεν απομένει
ούτε καν μεδούλι στα οστά σου
που δεν σ’ αφήνει ούτε ψίχουλο ψυχής
που γίνεσαι κοχύλι άδειο ηχείο
κουκούλι του κενού
Μην εμπιστεύεσαι τον άνεμο που πλέκει
τα δάχτυλά του μες στα δάχτυλά σου
και με υποσχέσεις για ταξίδια και φτερά σε νανουρίζει
ο θάνατος είναι η μόνη χώρα που γνωρίζει
Στήλωσε στέρεα τα πόδια σου στη γη
και τίναξέ τον από πάνω σου τον άνεμο.
ΚΑΛΗΤΕΡΑ... ΚΑΛΗΤΕΡΑ...
Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ
ΑΙ ΕΥΧΑΙ
Της θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τα κύματα
'να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
έρημον βάρκαν·
'Σ την στεριάν, 'ς τα νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
'να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαούς και ελπίδας·
Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
'να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
ψωμοζητούντες·
Παρά προστάτας 'νάχωμεν.
Με ποτέ δεν εθάμβωσαν
πλούτη ή μεγάλα ονόματα,
με ποτέ δεν εθάμβωσαν
σκήπτρων ακτίνες.
Ημείς δια τον σταυρόν
ανδρείως υπερμαχόμεθα
και σεις εβοηθήσατε
κρυφά τους πολεμούντας
σταυρόν και αλήθειαν.
Δια 'να θεμελιώσητε
την τυραννίαν, τιμάτε
τον σταυρόν εις τας πόλεις σας,
και αυτόν επολεμήσατε
εις την Ελλάδα.
Και τώρα εις προστασίαν μας
τα χέρια σας απλώνετε!
τραβήξετέ τα οπίσω·
βλέπει ο θεός και αστράπτει
δια τους πανούργους.
Όταν το δένδρον νέον
εβασάνιζον οι άνεμοι,
τότε βοήθειαν ήθελεν·
εδυναμώθη τώρα,
φθάνει η ισχύς του.
Το ξίφος σφίγξατ', Έλληνες -
τα ομμάτιά σας σηκώσατε -
ιδού - εις τους ουρανούς
προστάτης ο θεός
μόνος σας είναι.
Και αν ο θεός και τ' άρματα
μας λείψωσι, καλήτερα
πάλιν ' να χρεμετήσωσι
'ς τον Κιθαιρώνα Τούρκων
άγριαι φοράδες,
παρά... Αι, όσον είναι
τυφλή και σκληροτέρα
η τυραννίς, τοσούτον
ταχυτέρως ανοίγονται
σωτήριοι θύραι.
Δεν με θαμβώνει πάθος
κανένα· εγώ την λύραν
κτυπάω, και ολόρθος στέκομαι
σιμά εις του μνήματός μου
τ' ανοικτόν στόμα.
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης.
Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη.
ΟΤΑΝ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Η ΜΑΓΕΙΑ
Εκείνο που λυπόμουν περισσότερο ήταν οι ανεμοδείχτες, στεκόμουν, λοιπόν, στην είσοδο των μαγαζιών περιμένοντας να με ρωτήσουν, ώσπου βράδιαζε, έβγαζα τότε τα παπούτσια μου κι ακολουθούσα από μακριά το λεωφορείο – κι όχι, δεν παραλογίζομαι, φίλοι μου, αλλά είναι η μαγεία που έχουν οι λέξεις όταν δε θέλουν να πουν τίποτα, όπως και το παράδοξο αυτό ταξίδι μας μέσα στον κόσμο δε θά ’χε καμιά σημασία,
αν ήταν αληθινό.
Από την ποιητική συλλογή: «Εγχειρίδιο ευθανασίας» (1979).
Από το βιβλίο: Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση», τόμος τρίτος, Κέδρος, Αθήνα 1988, σελ. 99.
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΕΚΤΟΡ ΦΑΡΡΕΛ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο HÉCTOR FARREL
ABANDONO
Llega el viento del recuerdo aquel
al rincón de mi abandono
y entre el polvo muerto del ayer
también volvió tu querer.
Yo no sé si vivirás feliz
o si el mundo te ha vencido
viviendo sin querer vivir
buscás la paz de morir.
Duda de tu ausencia y de mi culpa
pena de tener que recordar
sueño del pasado que me acusa
manos que no quieren perdonar,
dolor amigo de estar con tu sombra
remordimiento de saberte buena
dolor lejano de oír que te nombran
las voces muertas que se obstinan en volver.
Ya no sueño que retornarás
al fracaso de mi vida
ni tampoco que en tu palpitar
tendré un afán para andar.
Sólo quiero que si estás también
en la cruz del abandono
sepas olvidarme en su perdón...
Total, mirá lo que soy.
Pena de tu ausencia sin retorno
pena de saber que no vendrás,
pena de escuchar en mi abandono
voces que me acusan al llegar.
Dolor amigo de estar con tu sombra
remordimiento de saberte buena
dolor lejano de oír que te nombran
las voces muertas del ayer feliz.
Μουσική: Pedro Maffia.
Στλιχοι: Homero Manzi.
ΚΛΩΝΤ ΛΕ ΠΤΙ!
CLAUDE LE PETIT (1638-1662)
SONNET FOUTATIF
Foutre du cul, foutre du con,
Foutre du Ciel et de la Terre,
Foutre du diable et du tonnerre,
Et du Louvre et de Montfaucon.
Foutre du temple et du balcon,
Foutre de la paix et de la guerre,
Foutre du feu, foutre du verre,
Et de l'eau et de l'Hélicon.
Foutre des valets et des maistres,
Foutre des moines et des prestres,
Foutre du foutre et du fouteur.
Foutre de tout le monde ensemble,
Foutre du livre et du lecteur,
Foutre du sonnet, que t'en semble ?
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΟΜΠΑΫ ΣΕΓΟΥΝΔΟ
Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο COMPAY SEGUNDO
SABROSO
Ay, sabroso.
Ay, sabroso.
El día que no me quieras
Me lo dices rapidito
Porque no quiero tener
La cabeza de ese animalito.
Ay, sabroso.
Ay, sabroso.
La franqueza vale mucho
Y la mentira muy poco
Si coges un mal camino
Este hombre se vuelve loco.
Ay, sabroso
Ay, sabroso
Más vale mi cariñito
Que olvides, que eso no es gozo
Y cuando estemos bailando.
Tú me dirás que sabroso.
Ay, sabroso.
Ay, sabroso.
Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011
ΤΟ ΣΤΡΕΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ
ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ
ΤΟ ΣΤΡΕΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ
Ο νιος αφέντης απ' το Τούνεζι,
μαύρος σαν του βυθού το στρείδι
αυτός που πιάστηκε στα δίχτυα του έρωτα
είχε ένα μάτι μάτι μάτι
είχε ένα μάτι σαν αχάτη
αυτός που πιάστηκε στα δίχτυα του έρωτα,
που πιάστηκε στα δίχτυα του έρωτά της.
Λευκή, λευκότερη κι απ' την αυγή
η Λεωνόρα, ινφάντη απ' την Καστίλη
το δέρμα της λουλούδι της μανόλιας
τ' αυτάκι της σαν το κοχύλι
στα δίχτυα πιάστηκε κι αυτή του έρωτα
στα δίχτυα πιάστηκε κι αυτή του έρωτά του
του νιου από το Τούνεζι
μαύρου σαν του βυθού το στρείδι
που γίνεται χλωμός μόλις τη δει.
Το στρείδι ανοίγει, ανοίγει τρυφερά
και έπειτα μέσα του την κλείνει
λευκή, λευκότερη κι απ' την αυγή
με χείλη που έτρεμαν πολύ
εκείνη τον γλυκοφιλεί.
Μα παραμόνευαν απ' το Καστέλι
οι τρεις δικοί της αδελφοί
αστράψαν ξαφνικά τα βέλη
κι ο νιος από το Τούνεζι
πάει τον κατάπιε η θάλασσα.
Μαύρος σα στρείδι αυτός μαζί της
στην άβυσσο κατρακυλά
με την καλή του αγκαλιά,
τη σεντεφένια κοπελιά.
Στης θάλασσας τα βάθη ο μαύρος
σα στρείδι έμεινε κλειστό
κι εκείνη έγινε μαργαριτάρι
χλωμότερο απ' το θάνατο.
Από το δίσκο: Παραστάσεις (1975)
Μουσική: Χρήστος Λεοντής.
Στίχοι: Ντάριο Φo.
Mετάφραση Κωστής Σκαλιόρας.
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΟΥΡΟΛΟ
Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROBERTO MUROLO: FRAVULA FRÀ
Μουσική: Giuseppe Cioffi.
Στίχοι: Gigi Pisano.
Τραγούδι του 1948.
ΜΑΡΙΟ ΧΟΡΧΕ ΔΕ ΛΕΓΙΣ!
MARIO JORGE DE LELLIS (1922-1966)
VALENTÍN GÓMEZ 3887 - 2° E
Cuántas veces yendo y viniendo en torno a lo que amamos,
más libres que este raro olor a lino,
más próximos, más justos o acaso
más injustos
por pretender bajar la luna a nuestras manos
más comunes a todo
sin festejos de sábados
sin elegantes formas, sin pañuelos
diciendo adioses falsos
acá estamos, acá
yendo y viniendo, entre un café y un trago,
muy simples, muy amigos,
dolidos y sonrientes, afectuosos, conversando
de largas cosas vivas.
La puerta siempre abierta para Almagro.
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΔΕ ΛΟΣ ΑΝΧΕΛΕΣ
Η VICTORIA DE LOS ÁNGELES ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ LEO DELIBES: LES FILLES DE CADIX
Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011
ΜΕ ΑΠΙΑΣΤΗ ΓΟΡΓΑΔΑ
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
(με προσυμφωνημένες ομοιοκαταληξίες)
Για να σωθεί ο άνθρωπος οχ την αισχρή αμαρτία,
ιδού! Το αναμενόμενο παιδί θα γίνει
σωτήρας. Με παρειές φλεγόμενο ρουμπίνι
εθώρει παρεκεί πασίγλυκη η Μαρία.
Ω θαύμα αλάλητο! Το κλάμα του Μεσσία
τον κάθε λύκο αμνό θα κάμει, να μη μείνει
κανείς θνητός στη γης το γόνυ του να κλίνει
ομπρός στου φρόνιμου φιδιού τη γοητεία.
Σαν ηλιαχτίδα που τρυπά, για να περάσει,
γλυκά του κοχυλιού τη διάφφεγη γυαλάδα,
χωρίς τα κρούσταλλά του διόλου να χαλάσει,
έτσι ήβγε και το θείον Άνθος απ’ το Σώμα
το αειπάρθενο, κι η φάτνη με άπιαστη γοργάδα
τσ’ αγάπης έγινε του Θεανθρώπου δώμα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Ο ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ ΨΕΛΝΕΙ ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Ο ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ ΨΕΛΝΕΙ ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΚΩΤΙΕ!
THÉOPHILE GAUTIER
LA DANSEUSE
Des rires frénétiques, des cris de volupté,
des râles extatiques, de longs soupirs mourants,
des sanglots et des pleurs : idolo del mio cuor, anima mia,
mon ange, ma vie, et tous les mots de ce langage étrange
que l’amour délirant invente en ses fureurs, voilà ce qu’on entend.
L’alcôve est au pillage, le lit tremble et se plaint,
le plaisir devient rage ;
ce ne sont que baisers et mouvements lascifs ;
les bras autour des corps se crispent et se tordent,
l’oeil s’allume, les dents s’entrechoquent et mordent,
les seins bondissent convulsifs.
Το υλικό της ανάρτησης μάς τόέστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Alexis Dziena.
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙ ΛΑΦΟΡΕ
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MARIE LAFORÊT
VIENS, VIENS
Viens, viens, c’est une prière
Viens, viens, pas pour moi mon père
Viens, viens, reviens pour ma mère
Viens, viens, elle meurt de toi
Viens, viens, que tout recommence
Viens, viens, sans toi l’existence
Viens, viens, n’est qu’un long silence
Viens, viens, qui n’en finit pas.
Je sais bien qu’elle est jolie cette fille
Que pour elle tu en oublies ta famille
Je ne suis pas venue te juger
Mais pour te ramener
Il parait que son amour tient ton âme
Crois-tu que ça vaut l’amour de ta femme
Qui a su partager ton destin
Sans te lâcher la main.
Viens, viens, maman en septembre
Viens, viens, a repeint la chambre
Viens, viens, comme avant ensemble
Viens, viens, vous y dormirez
Viens, viens, c’est une prière
Viens, viens, pas pour moi mon père
Viens, viens, reviens pour ma mère
Viens, viens, elle meurt de toi
Sais-tu que Jean est rentré à l’école
Il sait déjà l’alphabet, il est drôle
Quand il fait semblant de fumer
C’est vraiment ton portrait
Viens, viens, c’est une prière
Viens, viens, tu souris mon père
Viens, viens, tu verras ma mère
Viens, viens, est plus belle qu’avant
Qu’avant, qu’avant, qu’avant, qu’avant
Viens, viens, ne dis rien mon père
Viens, viens, embrasse moi mon père
La la la la...
ΝΕΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΘΕΛΕΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗ
ΜΙΚΕΛΗΣ ΑΒΛΙΧΟΣ (1844-1917)
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Στη φάτνη των χτηνών Χριστός γεννάται
χωρίς της Επιστήμης συνδρομή·
η θεία Φύσις κάνει για μαμμή
κι ο δράκος, σαν αρνί, θεός κοιμάται.
Αύριον, άντρας, σα ληστής κρεμάται –
νέα του κόσμου θέλει οικοδομή.
Σταυρό του δίνει ο Νόμος πληρωμή -,
πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται.
Διάκοι του Βάαλ, δεν είναι δικός σας
αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός,
που εκήρυξε για νόμο του τη χάρη.
Εσάς τιμή σας μόνη το στιχάρι.
Πομπές, θεοπομπές το ιδανικό σας,
κι είν’ ο Θεός σας, σαν κι εσάς, μιαρός!
Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011
Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ
VICENTE HUIDOBRO (1893-1948)
Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ
Κάθε μέρα μου φέρνει ένα ένδυμα εκπλήξεων
Και μια φωτιά καινούρια στη μέσα μου φωτιά,
Η ψυχή έχει το λειτούργημά της των θλίψεων
Που είναι ένα νερό από θύμησες
Ή από δέντρα που κινούνται για να μοιάσουνε στη θάλασσα
Νιώθω κάτι που ανεβαίνει από τις μαύρες μου περιοχές
Και που προτίθεται να με ξαναγυρίσει στον ουρανό
Ίσως να δώσει τα άγχη μου στο αστέρι που θέλησε
να γίνει ανάδοχός μου
Υπάρχει μια φωνή εξορισμένη που επιμένει στα όνειρά μου
Που έρχεται διασχίζοντας με από τις πρώτες μέρες μου
Και που έχει διασχίσει τη μακριά αλυσίδα των προγόνων μου
Υπάρχει ένα φως από σάρκα που επιμένει στις νύχτες μου
Που δένει κάποιες ψυχές με τις ακτίνες του
Υπάρχει μια αναμονή αδηφάγα
Ένα προμήνυμα κορυφής αγγιγμένης με τα χέρια
Ένα προμήνυμα ανεβαίνοντας σαν ένα άνθος δίψας
Πιο δυνατό κι από το άσμα των απομακρύνσεων το ακουσμένο
απ' τον φυλακισμένο
Υπάρχει κάτι που θέλει να κάνει για να γεννηθούν οι τρόποι μου
οι αγέννητοι
Τα αγνώριστα κομμάτια της σιωπηλής μου ύπαρξης
Τόσο έχει μένει σε λαβύρινθους ακόρεστους
Ή το έχουν φέρει οι θνητοί καθρέφτες χωρίς να
επισκευάσουν στον κίνδυνο από τις σκιές
Υπάρχει μια ιδέα δακρύων και λέξεις θερμές
Που επίσης έχουν έρθει διασχίζοντας ποτάμια
Και εποχές σαν πόλεις βυθισμένες
Υπάρχει μια εργασία από ρίζες δίχως ύπνο
Και την ίδια στιγμή μια διαμόρφωση από αποστάσεις
απ'την οποία θα ματώσουμε για κάποιες ώρες
Υπάρχει ένας παλμός πραγμάτων που θα ωριμάσουν καταχνιές
Και που γυρεύουν ακριβή τη λέξη τους να ζήσουν μεταξύ μας
Και που γυρεύουν την ξεχωριστή οσμή τους όπως γυρεύει κάθε άνθος
Από όλα αυτά θα είναι το μέλλον μας
Και επίσης υπάρχει μια απόλαυση από καμπάνες που
διαλύονται από τους μεγάλους ήχους τους
Ω! διαφάνεια της μοναξιάς!
Ω! ελευθερία από οιωνό απορριφθέντα!
Ω! φίλτρο μιας οικείας γνώσης που κλαίει το πεπρωμένο της!
Έχεις ακούσει τόσο την ίδια τη φωνή σου
Ξεψυχώντας σταματημένη από κάποια κύτταρα
Χωρίς τη θέληση του τρόμου...
Άκουσε τώρα τη φωνή του κόσμου
Κοίτα τη ζωή που κυματίζει σαν ένα δέντρο καλώντας τον ήλιο
Όταν ένας άνθρωπος αγγίζει τις ρίζες του
Η γη τραγουδά με τα αστέρια τα αδέλφια.
Μετάφραση: Γιώργος Μίχος.
**********************************
LA RAÍZ DE LA VOZ
Cada día me trae un vestido de sorpresas
Y un nuevo fuego a mi fuego interno
El alma tiene su oficio de pesadumbres
Que es como un agua de recuerdos
O de árboles que se mueven para parecerse al mar
Siento algo que sube de mis negras regiones
Y que pretende devolverme al cielo
Acaso dar mis ansias a la estrella que quiso apadrinarme
Hay una voz desterrada que persiste en mis sueños
Que viene atravesándome desde mis primeros días
Y que ha cruzado la larga cadena de mis ascendientes
Hay una luz de carne que persiste en mis noches
Que ata a ciertas almas con sus rayos
Hay una esperanza devoradora
Un presagio de cumbre tocada con las manos
Un presagio ascendiendo como una flor de sed
Más poderoso que el canto de las lejanías escuchado por el prisionero
Hay algo que quiere hacer nacer mis modos no nacidos
Los trozos olvidados de mi ser silencioso
Tanto ha quedado en laberintos insaciables
O se han llevado los espejos mortales sin reparar en el peligro de las sombras
Hay una noción de lágrimas y cálidas palabras
Que también han venido atravesando ríos
Y épocas como ciudades enterradas
Hay un trabajo de raíces si sueño
Y al mismo tiempo una formación de distancias
Por la cual sangraremos a ciertas horas
Hay un latir de cosas que van a madurar tinieblas
Y buscan su palabra precisa para vivir entre nosotros
Buscan su olor distinto como lo busca cada flor
De todo esto será nuestro futuro
Y también hay un goce de campanas deshaciéndose de sus grandes sonidos
¡Oh transparencia de la soledad!
¡Oh libertad de augurio suspendido!
¡Oh filtro de la íntima conciencia que llora su destino!
Has escuchado tanto tu propia voz
Agonizando suspendida de ciertas células
Sin voluntad de espanto…
Escucha ahora la voz del mundo
Mira la vida que ondula como un árbol llamando al sol
Cuando un hombre está tocando sus raíces
La tierra canta con los astros hermanos
1941
ΒΕΡΝΤΙ!
GIUSEPPE VERDI: NABUCCO (: VA PENSIERO)
Διευθυντής της Ορχήστρας: Michael Lessky.
Παίζουν οι Young Philharmonics Vienna.
Βιέννη 2009.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1982 ΠΕΘΑΝΕ Ο ΛΟΥΙ ΑΡΑΓΚΟΝ
LOUIS ARAGON
EST-CE AINSI QUE LES HOMMES VIVENT ?
Tout est affaire de décor
Changer de lit, changer de corps
A quoi bon puisque c'est encore
Moi qui moi-même me trahis
Moi qui me traîne et m'éparpille
Et mon ombre se déshabille
Dans les bras semblables des filles
Où j'ai cru trouver un pays
Cœur léger, cœur changeant, cœur lourd
Le temps de rêver est bien court
Que faut-il faire de mes jours
Que faut-il faire de mes nuits
Je n'avais amour ni demeure
Nulle part où je vive ou meurs
Je passais comme la rumeur
Je m'endormais comme le bruit
Est-ce ainsi que les hommes vivent
Et leurs baisers au loin les suivent
C'était un temps déraisonnable
On avait mis les morts à table
On faisait des châteaux de sable
On prenait les loups pour des chiens
Tout changeait de pôle et d'épaule
La pièce était-elle ou non drôle
Moi si j'y tenais mal mon rôle
C'était de n'y comprendre rien
Dans le quartier Hohenzollern
Entre la Sarre et les casernes
Comme les fleurs et la luzerne
Fleurissaient les seins de Lola
Elle avait un cœur d'hirondelle
Sur le canapé du bordel
Je venais m'allonger près d'elle
Dans les hoquets du piano, là
Est-ce ainsi que les hommes vivent
Et leurs baisers au loin les suivent
Le ciel était gris de nuages
Il y volait des oies sauvages
Qui criaient la mort au passage
Au-dessus des maisons des quais
Je les voyais par la fenêtre
Leur chant triste entrait dans mon être
Et je croyais y reconnaître
Du Rainer, Maria Rilke
Elle était brune et pourtant blanche
Ses cheveux tombaient sur ses hanches
Et la semaine et le dimanche
Elle ouvrait à tous ses bras nus
Elle avait des yeux de faïence
Et travaillait avec vaillance
Pour un artilleur de Mayence
Qui n'en est jamais revenu
Est-ce ainsi que les hommes vivent
Et leurs baisers au loin les suivent
Il est d'autres soldats en ville
Et la nuit monte les civils
Remets du rimmel à tes cils
Lola qui t'en ira bientôt
Encore un verre de liqueur
Ce fut en avril à cinq heures
Au petit jour que dans ton cœur
Un dragon plongea son couteau
Est-ce ainsi que les hommes vivent
Et leurs baisers au loin les suivent
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΤΖΕΝΙΣ ΤΖΟΠΛΙΝ
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η JANIS JOPLIN
TROUBLE IN MIND
Trouble in mind, I'm blue
But I won't be blue always,
'Cause that sun is gonna shine in my back door someday
I'm going down to the river
I'm going top take me a rocking chair
and if the blues don't leave me, I rock on away from here
Trouble in mind, I'm blue
But I won't be blue always,
'Cause that sun is gonna shine in my back door someday
Trouble in mind, that's true
I have almost lost my mind
Life ain't worth living, I feel like I could die
Trouble in mind, I'm blue
My poor heart is healing slow
I've never had such trouble in my whole life before
I'm gonna lay my head on some lonesome railroad line
and let that 2:19 special ease my troubled mind
Trouble in mind, I'm blue,
But I won't be blue always
'Cause that sun is gonna shine in my back door someday
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011
ΤΟ ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΕΝΟ ΡΟΛΟΪ
PABLO NERUDA
ΤΟ ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΕΝΟ ΡΟΛΟΪ
Υπάρχει τόσο άραχλο φως στους τρίσβαθους αιθέρες
και τόσες διάστασές τους εκιτρινίσαν εντελώς αδοκήτως,
που δε πέφτει πλέον ο άνεμος
μα κι ούτε ανασαίνουνε πλέον τα φύλλα.
Επίσημη μέρα Κυριακή κρεμιέται απάνω απ’ τα πελάγη,
καράβι βουλιαγμένο αύτανδρο θα ’λεγες στον πόντο,
και μια σταγόνα χρόνος σκαληνός
χιμούν από τις σκαλινάδες
υγρασίες φορώντας διάφεγγες
που σβέλτες, καθώς είν’, σου κόβουν τα ήπατα.
Υπάρχουν μήνες στοιβαγμένοι
με βάρος σοβαρό σ’ ένα ρούχο
που θες να το μυρίσεις κλαίγοντας με τα μάτια κλεισμένα,
όπως υπάρχουνε και χρόνια συναγμένα
σ’ ένα τυφλό σημάδι του νερού βορβορώδες, χαλκοπράσινο·
υπάρχει η εποχή
που ούτε τα δάχτυλα ούτε το φως αγγίξανε,
πολύ πιο πολύτιμη κι από σπασμένη βεντάλια,
πολύ πιο αμίλητη κι από ξεθαμμένο ποδάρι,
όπως υπάρχει και των διαλυμένων ημερών
η εποχή η γαμήλια
σ’ έναν τάφο μέσα θλιβερό
που τον διαπλέουνε ψάρια και χέλια χίλια.
Πέφτουν του χρόνου τ’ ανθοπέταλα,
πέφτουν, ασταμάτητα πέφτουν,
πέφτουν σαν αλεξιβρόχια αλώμενα
που μοιάζουν ουρανών στερέωμα,
πέφτουνε και ολοένα μεγαλώνουν πέφτοντας,
και δεν είναι παρά μόλις
μια καμπάνα που ποτέ πιο πριν δεν έτυχε να δούμε,
και δεν είναι παρά μόλις
ένα ρόδο μούσκεμα, μια μέδουσα, ένα μακρύ
κερματισμένο χτύπημα,
που όμως δεν είναι αυτό, αλλά κάτι άλλο, κάτι που μόλις
που σ’ ακουμπά κι ευθύς αμέσως σβήνει,
χνάρι δεμένο, μπερδεμένο
δίχως σάλαγο και με κανέναν ήχο
και δίχως καν ανάκατα πουλιά,
αρωμάτων κηλαϊδισμός λιπόθυμος
όσο και φυλών ανθρώπινων.
Κατακαμπίς τανύστηκε απάνω από τα βρύα το ρολόγι
και με την ηλεχτρικιά του τη μορφή
εχτύπησε τό ’να του ισχίο·
λαβωμένο τρέχει τώρα και σαθρό
κάτω απ’ το θρο των τρομερών νερών
που φριχτότατα εκεί κυματίζουν
με εκκενώσεις ρευμάτων κεντρικών.
ΝΟΒΑΛΙΣ!
NOVALIS
AN JULIEN
Daß ich mit namenloser Freude
Gefährte deines Lebens bin
Und mich mit tiefgerührtem Sinn
Am Wunder deiner Bildung weide -
Daß wir aufs innigste vermählt
Und ich der Deine, du die Meine,
Daß ich von allen nur die Eine
Und diese Eine mich gewählt,
Dies danken wir dem süßen Wesen,
Das sich uns liebevoll erlesen.
O! laß uns treulich ihn verehren,
So bleiben wir uns einverleibt.
Wenn ewig seine Lieb uns treibt,
So wird nichts unser Bündnis stören.
An seiner Seite können wir
Getrost des Lebens Lasten tragen
Und selig zu einander sagen:
Sein Himmelreich beginnt schon hier,
Wir werden, wenn wir hier verschwinden,
In seinem Arm uns wiederfinden.
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Jenna Elfman.
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΙΒΕΡΤΑΔ ΛΑΜΑΡΚ
Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η LIBERTAD LAMARQUE
CUARTITO AZUL
Cuartito azul, dulce morada de mi vida,
fiel testigo de mi tierna juventud,
llegó la hora de la triste despedida,
ya lo ves, todo en el mundo es inquietud.
Ya no soy más aquel muchacho oscuro;
todo un señor desde esta tarde soy.
Sin embargo, cuartito, te lo juro,
nunca estuve tan triste como hoy.
Cuartito azul
de mi primera pasión,
vos guardarás
todo mi corazón.
Si alguna vez
volviera la que amé
vos le dirás
que nunca la olvidé.
Cuartito azul,
hoy te canto mi adiós.
Ya no abriré
tu puerta y tu balcón.
Aquí viví toda mi ardiente fantasia
y al amor con alegria le canté;
aquí fue donde sollozó la amada mía
recitándome los versos de Chénier.
Quizá tendré para enorgullecerme
gloria y honor como nadie alcanzó,
pero nada podrá ya parecerme
tan lindo y tan sincero
como vos.
Μουσική: Mariano Mores.
Στίχοι: Mario Battistella.
Τάνγκο του 1936.
Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011
ΠΑΟΥΛ ΒΕΡΤΧΑΪΜΕΡ!
PAUL WERTHEIMER (1874-1937)
STÄNDCHEN
Vernimmst du meiner Geige sehnsuchtstollen
Aufschrei der nachtgebor'nen Melodien?
Ich will mit Liedern wie mit wundervollen
Blumenguirlanden deine Stirn umziehen.
Du meine Welt, du mein geheimes Wissen!
Was ist mir der Erkenntnis Sternenklarheit!
In Nachtviolen, Rosen und Narzissen,
In meinem Traum von dir ist meine Wahrheit!
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ, ΜΑΓΚΑ!
Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΘΕΜΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ
Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ
Το μακρύ-μακρύ μου χέρι
ψάχνει μέσα στο πανέρι
ψάχνει μεσημέρι-βράδυ
για κανένα παξιμάδι
Ντρίγκι-ντράγκα ντρίγκι-ντράγκα
όλο δίφραγκα και φράγκα
ντρίγκι-ντράγκα ντρίγκι-ντράγκα
γεια σου, Καραγκιόζη μάγκα
Να ’χα δυο τσουβάλια μήλα
μια τηγανητή γκαμήλα
καναδυό ελεφαντάκια
να τα έκανα σουβλάκια
Ντρίγκι-ντράγκα ντρίγκι-ντράγκα
όλο δίφραγκα και φράγκα
ντρίγκι-ντράγκα ντρίγκι-ντράγκα
γεια σου, Καραγκιόζη μάγκα
Μουσική: Γιάννης Κιουρκτσόγλου.
Στίχοι: Γιάννης Λογοθέτης.
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος.
Δίσκος: Κάτι άλλο μου θυμίζει (1974).
ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
ΑΓΑΠΕΣ
Θα 'ρθουν όλες μια μέρα, και γύρω μου
θα καθίσουν βαθιά λυπημένες.
Φοβισμένα σπουργίτια τα μάτια τους,
θα πετούνε στην κάμαρα μέσα.
Ωχρά χέρια θα σβήνουν στο σύθαμπο
και θανάσιμα χείλη θα τρέμουν.
«Αδελφέ» θα μου πουν «δέντρα φεύγουνε
μες στη θύελλα, καιπια δε μπορούμε,
δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας.
Ενα θάνατο πάρε και δώσε.
Εμείς, κοίτα, στα πόδια σου αφήνουμε,
συναγμένο από χρόνια, το δάκρυ.
«Τα χρυσά πού 'ναι τώρα φθινόπωρα,
πού τα θεία καλοκαίρια στα δάση;
Πού οι νυχτιές με τον άπειρον, έναστρο
ουρανό, τα τραγούδια στο κύμα;
Οταν πίσω και πέρα μακραίνανε,
πού να επήγαν χωριά, πολιτείες;
»Οι θεοί μας εγέλασαν, οι άνθρωποι,
κι ήρθαμε όλες απόψε κοντά σου,
γιατί πια την ελπίδα δεν άξιζε
το σκληρό μας, αβέβαιο ταξίδι.
Σα φιλί, σαν εκείνα που αλλάζαμε,
ένα θάνατο πάρε και δώσε.»
Θα τελειώσουν. Επάνω μου γέρνοντας,
θ' απομείνουν βουβές, μυροφόρες.
Ολοένα στην ήσυχη κάμαρα
θα βραδιάζει, και μήτε θα βλέπω
τα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους
που γεμίζανε φως τη ζωή μου...
ΡΟΒΕΡΤΟ ΧΟΥΑΡΡΟΣ!
ROBERTO JUARROZ
ALGUN DÍA...
Algún día encontraré una palabra
que penetre en tu vientre y lo fecunde,
que se pare en tu seno
como una mano abierta y cerrada al mismo tiempo.
Hallaré una palabra
que detenga tu cuerpo y lo dé vuelta,
que contenga tu cuerpo
y abra tus ojos como un dios sin nubes
y te use tu saliva
y te doble las piernas.
Tú tal vez no la escuches
o tal vez no la comprendas.
No será necesario.
Irá por tu interior como una rueda
recorriéndote al fin de punta a punta,
mujer mía y no mía
y no se detendrá ni cuando mueras.
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Alina Vacariu.
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΙΟ ΜΑΛΙΟΝΕ
Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο MARIO MAGLIONE
TARANTELLA LUCIANA
Ma chest'èvera 'e mare
comm'addora stasera!
Tutt''o munno mme pare
cchiù schitto e cchiù allèro,
nun saccio 'o ppecché...
Viene 'a ccá, Luciana...
Tu, che ancora 'a spadélla,
puorte dint''e capille,
si' 'a femmena bella
ca i' voglio vedé...
'Sta tarantella
napulitana,
'nziem'a te Luciana,
ca si' guappa e si' bella,
cu li ttammórre,
cu 'e ccastagnèlle,
sott'a ll'uocchie d''e stelle,
stu core, ch'abballa,
vulesse abballá!
Aggio fatto nu pigno,
ma cu gusto e piacere:
si stasera mme 'ncigno,
mm'aspetta ll'onore
ch'abballe cu me...
Mm'appresento cu 'o tubbo,
cu 'o cazone a campana,
cu 'o rilorgio e 'a catena
ma tu, Luciana,
mm'hê 'a fá cumparé...
'Sta tarantella
napulitana,
'nziem'a te Luciana,
ca si' guappa e si' bella,
cu li ttammórre,
cu 'e ccastagnèlle,
sott'a ll'uocchie d''e stelle,
stu core, ch'abballa,
vulesse abballá!
Nun sentite 'a campana?!...
Méh...Menátela 'a rezza!
E, p''a gente luntana,
ca vòca e sellózza,
vulite prijá?!...
Ma chi è chisto ch'abballa:
"Tarantí...Tarantella?"
Ride, Napule bella,
ca è Pulecenella
ca torna, e sta ccá!
'Sta tarantella
napulitana,
'nziem'a te Luciana,
ca si' guappa e si' bella,
cu li ttammórre,
cu 'e ccastagnèlle,
sott'a ll'uocchie d''e stelle,
stu core, ch'abballa,
vulesse abballá!
Στίχοι: Libero Bovio.
Μουσική: Enrico Cannio.
Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011
ΑΛΒΑΡΟ ΜΟΥΤΙΣ!
ÁLVARO MUTIS (1923)
NOCTURNO
Respira la noche,
bate sus claros espacios,
sus criaturas en menudos ruidos,
en el crujido leve de las maderas,
se traicionan.
Renueva la noche
cierta semilla oculta
en la mina feroz que nos sostiene.
Con su leche letal
nos alimenta
una vida que se prolonga
más allá de todo matinal despertar
en las orillas del mundo.
La noche que respira
nuestro pausado aliento de vencidos
nos preserva y protege
"para más altos destinos".
NOCTURNO
Esta noche ha vuelto la lluvia sobre los cafetales.
Sobre las hojas de plátano,
sobre las altas ramas de los cámbulos,
ha vuelto a llover esta noche un agua persistente y vastísima
que crece las acequias y comienza a henchir los ríos
que gimen con su nocturna carga de lodos vegetales.
La lluvia sobre el cinc de los tejados
canta su presencia y me aleja del sueño
hasta dejarme en un crecer de las aguas sin sosiego,
en la noche fresquísima que chorrea
por entre la bóveda de los cafetos
y escurre por el enfermo tronco de los balsos gigantes.
Ahora, de repente, en mitad de la noche
ha regresado la lluvia sobre los cafetales
y entre el vocerío vegetal de las aguas
me llega la intacta materia de otros días
salvada del ajeno trabajo de los años.
Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Jennifer Garner.