ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΕΣ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΕΣ ΕΝΑ ΚΙ ΕΣΥ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ…
Μες στα όνειρά μου πέρασες ένα κι εσύ όνειρό μου·
ήταν η λάμψη μιάς στιγμής, μια λάμψη όπως κι εσύ,
και μού είναι ως να σε απάντησα στο γύρισμα ενός δρόμου,
ενώ μιά δύση χύνονταν στον ουρανό χρυσή.
Και δεν κελάδησαν πουλιά, δεν άνθισαν οι κλάδοι,
γλυκόπνοη της άνοιξης δε σκόρπισε η ευωδιά,
ήταν φθινοπωριάτικο το πέρασμά σου βράδυ,
και μόνο τ’ άυλα ρόδα του κρεμούσαν στα κλαδιά.
Και παίξαν και στην κόμη σου κρεμάσαν ολογύρα,
κι ήταν από τα μάτια σου σα να έσταζε το φως·
και πέρασες, δε στάθηκες· μα στην ψυχή μου πήρα
ό,τι στην ώρα ο πόθος της λαχτάρησε κρυφός.
Και πέρασες· στο διάβα σου δε σάλεψε ούτε φύλλο,
όμως στο δρόμο απόμεινε και τρέμει μιά πνοή
από χαμένο ένα όνειρο κι από σβηστό ένα θρύλο
για ένα χρυσό βασίλεμα και μιά ιλαρή ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου